Sağlıkla kucağınıza alın inşallah
Hayatınız tamamen değişecek, tüm hayatınız, programınız, yaşam tarzınız ona bağlı olacak. Genelde şöyle söylenir, anne çocuğun bakımını yapar baba ise eğitimini yapar. Bu yüzden Eşinizle birlikte bu süreçte birbirinizi daha iyi anlayacaksınız, hatta hiç bilmediğiniz olumsuz taraflarınızı da göreceksiniz.
Ama yine de altından kalkılamayacak bir şey değil.
Bizim 2 yaşına 2 ay kalan Bir oğlumuz var, ve her seferinde "ulan 2- 3 tane çocuğu olanlar nasıl yetiştiriyor bizim annelerimiz bizi nasıl yetiştirmiş" diye soruyorum kendime hayretle.
Zor iş evet ama eğlenceli de.

Doğumdan sonra kadınların biraz dengesi bozuluyor. Lohusa diyolar, hormon diyolar. Sana tavsiyem bu süreçte eşinize her türlü alttan almanız. Örnek veriyorum, Yoğurt yeşildir dese bile kesinlikle "saçmalama" filan demeyin. Evet olabilir şeklinde konuşun.
Allah kolaylık versin
Bu arada bir kızım olsaydı ve olursa adını Elif koyacaktım,
Bir demek, ilk demek. İlk kız çocuğu için güzel bir isim. Hem geleneği yaşatıyor, hem de günümüzün saçma anlamlı isimlerinden değil. Kısa, anlaşılır bir isim. Tavsiye ederim :)

Birincisi, kaygılarınızın hepsi normal. Bu kaygılar zaman zaman yoklayacak sizi. Önemli olan bunları hissetmenin normal ve gerekli olduğunu bilmemiz. Bizi hayatta tutar. Hayatımızı kaygıların yönlendirmesine başladığımız an çalıyor tehlike çanları.

Annelik de babalık da her yaşta bir tecrübesizlik hali. Çocuk büyürken siz de büyüyorsunuz. Çocuk 5 yaşında siz de ilk defa 5yaş ebeveyni oluyorsunuz, çocuk 13 yaşında siz de ilk defa 13 yaş ebeveyni oluyorsunuz. Haliyle karşılaştığımız pek durum ebeveyn olarak bizim için de yeni. Üstelik birden fazla çocuk sahibi olanlar da kendilerini yine tecrübesiz hisseder ve bu durumu genellikle "abisi/ablası böyle değildi, bu çocuk başka" diyerek özetler :)

Doğumdan sonraki yaklaşık 2 ay sakin geçer. Bebek emer(veya duruma göre biberon alır), altı değiştirilir ve uyur. Bu sizin bebeğe, bebeğin de dünyaya alışması için gerekli adaptasyon sürecidir.bebek büyüdükçe algıları açılır ve hareketlenir. Dolayısıyla bebeğin öz bakımlarını yapıp uyumak en mantıklı olandır. Bebek büyüdükçe yormaya başlar, yaklaşık iki yaşından sonra yorgunluk eğrisi düşmeye başlar.
Tabii ki bebeği gözetmek kaydıyla hayatınıza ne kadar adapte ederseniz siz de bebek de rahat edersiniz. Kapıların zillerini söküp, odasından yatağından çıkarmayan arkadaşlar böylesi steril bir hayatı sürdürmek zor olduğu için epeyce zorlamışlardı. Çocuğa içirmek için hazır alıp onu da kaynatıp ılıtan arkadaşım oldu. Bir süre sonra sadece herşeye yetememekten - haliyle-psikolojisi bozuldu.
Bebeğiniz mümkünse her ortamda her seste (abartılı olmayan) uyumaya alışsın. Her fırsatta dışarıya çıkın temiz hava alsın, size de iyi gelir. Mutlaka arabada ana kucağına(aparat olan) alışsın. Bence başka Bir şeye gerek yok.

Çocuğu - yararını gözeterek- hayatınıza adapte edin lütfen. Hayatınızı çocuğa adapte ettiğinizde mutsuz, yorgun ve gergin ebeveynler olma ihtimaliniz yüksek.

Ay ben heyecan yaptım şimdiden, ne güzel. Sağlıkla, kolaylıkla gelsin kızınız kucağınıza. Öyle güzel bir duygu ki lütfen kendinizi kaygılar boğmayın, anne baba olmanın keyfini çıkarın. Gözünüz aydın olsun :)

süreç içinde her şey halloluyor. takma kafana. senin görevin bebeğin ihtiyaçlarını ayarlamak. hastaneye getir götür yapmak. adaptasyonluk en büyük şey çalışan kişinin uykusuz kalması olacak. kayınvalide falan varsa çok daha iyi geçer süreç ama bu sefer gelin-kaynana çekişmeleri de olası.

süt sıkıntısı olursa annede mama olaylarını araştır. ve mamayı biberondan emmezse ince mama hortumları oluyor anne memesinin yanına koyup memeden emiyormuş gibi ayarlamalar yapılıyor. medikalcilerde satılıyor.

gaz çıkarma problemi olacak. işe uykusuz gitmeyi göze al. gaz çıkarma tekniklerini öğren.

çarşafta sallamak bazı bebekleri hemen uykuya geçiriyor. yada hamak tarzı bir şey almalısın. önerim paşa hamak.

bebegi yatagınızda yatırmayın. uyku esnasında üstüne yatma durumu olabilir. chicco next to me almalısın.

bez markası denemen gerekiyor. pişik yapıyor bazısı. prima care, goon, sleepy, baby turcodoğadan bizim performans aldıgımız markalar. 1-2 no fazla stok yapma cabuk buyuyor bebekler. 3-4-5 daha fazla kullanılıyor.

banyo için ikeadan küvet al. su derecelerini araştır bebegi yakmadan kaliteli bir şampuan sabunla yıkayın. bebek yağı al doğal katkısız bişey.

ilk aklıma gelenler bunlar.

35 günlük taze baba olarak uzun uzun bişeyler yazmak isterdim ama çok yorgunum ve uykum var. Bi taraftan çalışıyorum ama 3 saat uyumadım sanırım, belki uyumuşumdur.

Çok fazla detaylı plan yapmaya gerek yok çünkü patron bebek. Özellike yenidoğan döneminde o ne derse ve nasıl isterse öyle oluyor.

Bir diğer konu, annelere babalara fazla güvenmeyin. Daha doğrusu beklentilerinizi çok yüksek tutmayın. Her işe koşacaklarını falan sanmayın. Bi yere kadar öyle oluyor hatta hiç olmadığı bile oluyor.

Hayat tamamen değişiyor özellikle bebeğin gözlerine bakınca anlıyorsun bunu :) Çok tatlı bişi.

2 yasinda bir kizim var. 2 sene once sizinle benzer yerlerden gectim.

Diyecegim tek sey su: cok kafaya takmayin ve zamana birakin. insan zamanla herseye alisiyor. Hayatiniz baya degisecek. Artik eskisi kadar kafaniza buyruk takilamayacaksiniz ve sorumlulugunuz artacak. Ote yandan her gun sizi sarilarak uyandiracak her seyden cok sevdiginiz bir evladiniz olacak.

Bebek bakimi konusunda da endise etmeyin. ilk 1-2 gun afallarsiniz sonra uzmani olursunuz.

kucağınıza alınca tüm kaygılarınız geçecek :)
hayırlı olsun, doğduğunda öpün ısırın onu bizim yerimize de

elbette zorlukları olacak fakat tavsiyem bu dönemi aşılacak bir görev, yük olarak görmeyip keyfini çıkarmaya bakın.
muhtemelen bir kere yaşayacağınız bir süreç olacak.

her bebek ve çocuk karakteri farklı oluyor, o yüzden etraftan duyduklarınızı birebir yapmaya çalışmayın, elbette tecrübe önemlidir. tecrübelerden faydalanmaya çalışın.

son olarak bu süreçte eşiniz çocuğa siz eşinize bakacaksınız, en azından ilk 3-6 ay böyle geçecek.

bebekle ilgili her konuda şunu düşünmek lazım. ne zorluk yaşanıyorsa yaşansın, durum bu ve bu durum geçici. söylediğim şey çok basit ya da genel gibi gelebilir ama kuzenim bana bunu söylediğinde bi aydınlanma yaşamıştım. uyumuyor mu, bir gün uyuyacak... sürekli ağlıyor mu, bir gün o da bitecek gibi gibi. her seferinde yeni zorluklar geliyor olabilir ama her yenisi yeni bi başlangıç gibi oluyor, insan kendini resetliyor. ama o an ne yaşanıyorsa kabullenmek ve geçici olduğunu bilmek fayda sağlıyor.

anne başlarda günün 16 saati filan emzireceği için onun harici işlerin çoğunu baba yapsa güzel bi görev paylaşımı olur.

beni en çok zorlayan şey uykuydu. bebekle ilgili sorun soran herkese aynı şeyi söylüyorum. uyku konusunu araştırın, hangi ayda kaç saat-kaç kere uyuması lazım, uyku aralıkları, uyku rutinleri, destekli uykular ve kaçınma yolları... okuyun ve uygulamaya çalışın. gerçekten yeniden anne olmakla ilgili en büyük çekincem bu uyku konusu...

bir de lohusalık gerçekten çok zor bir dönem. bahsedildiği gibi bir kaç ay da değil. yaklaşık 2 seneye yakın sürüyormuş hormonların doğum öncesine dönmesi... babaya çok büyük iş düşüyor. yoksa evde sinir küpü biriyle yaşar. evliliğin en zor zamanı çünkü ilk bebek sonrası... uykusuzluk, düzenin değişmesi vs hani insanın tahammülünün azaldığı bir dönem. hem karşılıklı sabırlı olmak gerekiyor hem de anneye ekstra destek gerekiyor.

hayat baştan aşağı değişiyor. başlarda sürekli uykuda olacağı için pek sorun gibi gelmese de artık akşam gezmeleri olayının bittiğini idrak etmeniz yararlı olur şimdiden.

ama hayatta başka hiçbir şeyle kıyaslanamayacak bir mutluluk. hele 6-7 ay civarı size tepki vermeye başladığında bi eşik atlıyorsunuz. öncesinde çünkü sadece uyuyan ve emen bir canlı iken sonra gerçekten bi bebeğiniz olduğunu anlayacağınız ilişkiniz başlıyor. zaten o kadar hızlı geçecek ki zaman, anlayamayacaksınız. kızımın 2,5 yaşına ne ara geldiğini sorguluyorum mesela.

bir de şu var. önceleri sadece meme, sonra ek gıdaya geçiyorsunuz, sonra bebek dönecek mi dönmeyecek mi diye bekliyorsunuz, sonra emekleme, adımlama, yürümeye başlaması, ilk kelimeleri... yani o kadar çok aşaması var ki çocuk büyütmenin. hepsi bir macera.

1,5 yıllık anne olarak cevap veriyorum sorularınıza. eşim olmasaydı bu süreci atlatamazdım, ki hafif bir lohusa depresyonu geçirdim ağır geçirsem nolurdu bilmiyorum. Baba olarak sizin özellikle ilk dönem yapabileceğiniz şey (baba olduğunuzu anlıyorum), anneyi her anlamda rahat ettirmek. annenin hormonları o kadar oynak olacak ki, bazen odada bulunmanız bile onu rahatsız edecek, odadan çıkarsanız niye çıktı diyecek arkanızdan. hiç kafanıza takmayın, konuşan eşiniz değil, hormonları.
ikincisi, annenin yapabildiği her şey siz de yapabilirsiniz, anne yapıyor diye sakon kenara çekilmeyin. tek yapamayacağınız emzirmek, onda da emziren anneye su getirin, kuruyemiş getirin, sırtına yastık koyun. emzirme bitti mi, alın kızınızı dans ederek sırtını pışpışlayın gazını siz çıkarın. anne bu arada dinlensin biraz. bu arada eşinizin ailesi nasıl olsa yardım ediyor, ben ne yapabilirim ki diye düşünmeyin. alın bebeği siz pışpışlayın, gazını çıkartın, geceleri siz de arada kalkın anne ile birlikte anne emzirdikten sonra gazını siz çıkartın (çalışırken bunu yapmak çok zor evet ama emin olun eşiniz sonra çok teşekkür edecek). bebeğe mama vermek zorunda kalırsanız mamasını siz hazırlayın arada bir siz kucağınıza alın siz içirin mamasını.
özetle, ben ne yapabilirim diye düşünmeyin kenara çekilmeyin (aile desteği olsa bile), annenin yapabileceği her şeyi siz de yapabilirsiniz, sizin desteğiniz anneyi rahatlatacak ilk 1 sene mottonuz mutlu anne=mutlu bebek olsun. Gupse Özay'ın Lohusa filmindeki baba gibi olmayın :)
havalar güzel olduğunda hiç evde durmayın alın eşinizi bebeğinizi çıkın dışarıda gezin, büyüklerin aman çocuk üşür aman hasta olur sözlerini dinlemeyin. özellikle bir süre sonra göreceksiniz ki eşiniz evde bebekle bunalmış olacak hem onu hem bebeği alın çıkın gezin. bir süre sonra eşinizi tek dışarı çıkması için ikna edin, bebeği bırakmak istemeyecek ama bebeksiz dışarı çıkmak ona çok iyi gelecek. saatlerce çıkmasına gerek yok, markete gitsin, ekmek almaya o gitsin gibi. hadi markete sen git kızımla biz evdeyiz deyin anneye. anlaşılmıyor ama annenin akıl sağlığını koruması için bu 20-30 dakikalar ilaç gibi geliyor.
sonra zaten herkesin dediği gibi yavaş yavaş oturuyor rayına her şey.
sağlıkla gelsin minik prensesiniz. artık hayatınız altüst oluyor, ama altı üstünden daha eğlenceli emin olun :)

38 yaşında 4 senelik bir babayım. İlk söyliyeceğim kızın annesi kıza yardım ederse süreç daha kolay geçer. Baba olana kadar hayatı avel avel boş geçirmişim hayatın ne kadar zor olduğunu çocuğum olunca anladım. Çocuğu isteyerek yapan ebeveynler olarak bize en çok zorlayan şeyler kendine zaman ayıramamak ve sürekli bir durumu düşünmek. Eşimde ben de çok zorlandık. Çocuğun doğduğun gün artık hayarınız tamamen değişicek.