Vallaha comfort zone var comfort zone var.
Fransa'da ilk işim maaşı daha düşüktü ama al gülüm ver gülüm günlük yapı vardi. Öyle geç çalışmak vs yoktu hiç.
Ben burada yukselemem (çünkü master olmayani müdür yapmayan ik karari vardi) diye ayrildim, Fransa'da yeniydim. O sırada ben riskli bulmadım ama esim, ailem, arkadaşlar hepsi riskli bulmus. Sonuç olarak o dönem kazandığım paranin 2.5 katını kazaniyorum 5 sene sonra.
Ama şu anda da bir tık comfort zone var. Acayip tatlı insanlarla çalışıyorum, ofisimin yeri süper, isimi seviyorum, çalıştığım ürünlerden zevk aliyorum (misal fmcg çalıştım, kullanmadigin ürünün tedarigi ile ugrasmak beni demotive ediyor). Şimdi birkaç bin Euro üstü için risk alıp gitmek bana mantıksız.
Bence bazen sirf comfort zonedan çıkmak için dertsiz başına dert arayanlar oluyor. Para önemli ama insanin günlük hayatında mutlu olmasi, stresi olmamasi, ise mutlu gitmesi de önemli. Ben ofise bildiğin ne güzel ekibi göreceğim diye gidiyorum.
0