suyuna gitmek, gereksiz inatlaşmamak, ben yapıcam dediği şeyleri ona yaptırmak vs bunları zaten biliyorsunuzdur. onun dışında bol bol ağlayın, deşarj olmaya bakın. bu pis evre geçene kadar hayatta kalmaya çalışın. ciddi ciddi kitaplarda şu yazıyor anne çocuğuyla ilgili anlatacağı, şikayet edeceği birilerini bulmalı yoksa kafayı kırıyor. sabredin tünelin ucunda ışık var.

Şu anda üç buçuk yaşında olan erkek yeğenim de sağlam bir iki yaş krizi geçirdi/geçirtti bizlere. O kadar çok şey yaptı ki, hangi birini anlatayım bilmiyorum. :) Kızkardeşim o dönem kendini çok kötü ve yetersiz hissetmeye başladı. O da çocuğa bağırıp sonra vicdan azabı çekiyordu. Uzun yıllar süren tüp bebek denemeleri sonrasında doğal yollardan döllenmisti. "Acaba bebek doğurmak için direttigim için mi başıma bunlar geldi?" diye düşünmeye başladığını biliyorum. Terapiye başladı, hala devam ediyor. Yeğenim de haftada bir pedagoga gidiyor. Dediğim gibi şu an üç buçuk yaşında ve bambaşka bir çocuk. Naif, laftan anlayan, sevgi dolu, geveze :) Geçecek bugünler:)

www.instagram.com

merhaba , ben babayım.

6 yıllık babalık sonunda anladığım şey sorun çocuklarda değil bizde.
bebekler/çocuklar aslında bizim davranışlarımıza göre tepki veriyorlar. Kendimize odaklanıp, kendimizi düzeltirsek çocuk da normale dönüyor.
kolaylıklar dilerim.

Baba olarak yazıyorum, benim oğlanda 26 aylık. 23. ayda güncelleme gelmiş gibi aynı durum oluştu, ancak bağırmak inatlaşmak tamamen yersiz durumu kötüleştirir. Çok sabır gerekiyor, isteklerini oyunlaştırarak yapman lazım. Üstümdeki girdiye tamamen katılıyorum ne görüyorsa onu yapıyorlar. Mesela banyoya gitmesini istiyorsun ancak gitmiyor, diyorsun ki zıplayarak mı gidelim yoksa koşarak mı ya da önce ben gidicem beni yakalayamazsın gibi gibi oyuna çevirmen lazım.

benim iki cocugumda da 2-4 yas arasi benzer seyleri yasadik. bu durumda kendime ilk sordugum soru bu yeni nesil anne-babalarda mi olusan birsey, yoksa cocuk dogasindan mi geliyor oldu.

kendimce buldugum cevap, eski anne-babalar bununla temelde iki turlu mucadele ediyorlardi, zaten bu durumun bir ismi de yoktu. eski anne-babalar bu durumu ilk basta umursamiyorlardi. ornegin cocuk bir sey soylemek istiyordu ama anne baba kendi aralarinda konusup cocugu pek sallamiyordu. bu nedenle de cocuk bir sure sonra kendini kabul ettirme inadindan vaz geciyordu.

eger cocuk bir seyi yapip yapmama konusunda inat ettiginde ise cezalandirma yolunu seciyordu eski anne-babalar. cocuk tuvalete gitmiyorsa fiziksel siddete, bagirmaya cagirmaya varan davranislarla cocugu "hizaya" getiriyorlardi. yani cocugu sindiriyorlardi.

simdi bir cogumuz bu sekilde buuyudugumuz icin bu gibi durumlarda kendi cocuklarimiza anne-babalarimzdan edindigimiz davranisi refleks olarak yapma egiliminde oluyoruz. bunun farkina varalim, yani sinirlenip bagirip cagirma istegimizin altinda bu yatiyor. icimizde uyanan duygu bizim kucuklugumuzde edindigimiz duygu oluyor.

bu sekilde yapmamak, mantikla yaklasmak icin peki ne yapacaz? bu cok zor, cunku kendi cocuklugumuzun dogasina aykiri bir sekilde mantigimizi one cikarmamiz gerekiyor. bu konuda cok zorlaniyorum diyebilirim.

ben ne yapiyorum? bircok yolu yontemi o andaki duruma gore uyguluyorum.
ornegin;
- kiyafetlerini giydirmek istiyorum ama inat ediyor giymiyor mu? eger zamanim varsa, ortam da uygunsa bir sure umursamiyorum. sanki kiyafetlerini giymesi veya gitymemesi benim icin hic de onemli degilmis gibi davraniyorum, hatta oyle dusunuyorum. cocuklar rol yaptigimizi anlayabiliyor, iyice o moda girmek gerekiyor. cunku temelde cocuk bizim icin onemli birseyi bizim aksimize kabul ettirme, kendini varligini kabul ettirmek istiyor. o sey bizim icin onemli degilse bu istegi bosa cikiyor, baska bir seye takincaya kadar o konu inatcilik meselesinden cikiyor. sonra bu konu onun aklindan cikinca hicbir sey olmamis gibi kiyafetini giydiriyorum.

- ikinci yontem oyunla birseyi yaptirmak. kiyafet giyme yarsi, yemek yeme yarisi, saklanayim sen gizlice yap gibi. ama bu yontem isi temelde zorlastirabiliyor. her zaman yapilmamasi lazim. cunku cocuk bu oyunlari aliskanlik haline getiriyor, ve bir sure sonra oyunsuz hicbirsey yapmaz oluyor. cok gerekmedikce yapmayin.

cocuga anlatmak, izah etmek, rasyonel bir zeminde konusmak gerekiyor, ama bu durumda beklentiyi iyice dusurun. dakikalarca anlatip cocugun hicbirsey anlatmamis gibi davranmasi sinirizi bozacaktir. anlatin ama uzun vadeli etki icin anlatin. cunku bizim hatamiz cocuklari rasyonel varliklar, neden sonuc iliskisi kurabilen varliklar gibi dusunmemiz oluyor. cocuklar daha cok duygusal varliklar, rasyonel dusunce buyudukce gelisiyor. o nedenle cocuklar konusmak lazim ama cok kisa zamanda bir beklenti icine girmeyin.

hatta cocukla konusmak cogu zaman icin ters de tepiyor. konusurken biz kurallari ortaya koyuyoruz, bunlarin onun icin onemli oldugunu anlatiyoruz ya iste anlatirken ister istemez kural koyucu ust perdeden konusmus, ya da rica minnet etmis oluyoruz. iste bu durum cocugun duygusal olarak varligini kabul ettirmek icin bulunmaz bir nimet, cunku bu ortaya doktugumuz her sey cocuk icin itiraz edilecek nokta olmus oluyor.

o nedenle biraz akisa birakmak, biraz sallamamk, biraz oyun vs ile cocugu cok da rasyonel zeminde dusunmemek, sakin kalmak ile yonetilebilir bir durum. yuzde yuz basari yok, cocuk bu diyip gecmek bazen anne-baba psikolojisi icin rahatlatici oluyor.

youtube'da hapa family videolarini tavsiye ederim. ashley'nin yaklasimini cok begeniyorum.

4.5 yaş erkek babasıyım ne kadar dik durursanız o kadar söz dinler doğruyu yanlışı öğrenir sabır ötesinde tavsiyem maalesef yok.
Tahammül edemiyordunuz ama yapacak birşey yok taktik falsn hepsi fasa fiso hepsini hemen öğrenip ksrşı taktik yapıyorlar hepimizi cebinden çıkarır keratalar

Bu arada bu yaşta normal davranıyor ileride daha da değişebilir davranışları hepsi normal olduğunun göstergesi bir anlamda sevinmekte gerekli beterin beteri var

Aksam 8 gibi ışıkları karartirdik. Magara gibi olurdu ev. Mum isigi yakardik. Perdeler hafif acik. Bi de cocugu butun gun yorardik. Arkadaşlarıyla oyun dans vb.
Pamuk gibi olur uyurdu. Ilkel sartlari saglayin evde