Ekşi Duyuru

29'a girmek uzereyken geldim amerika'ya mba yapmaya. okulu bitirdim simdi calisiyorum.

amerika dunya uzerinde manevi hicbir degerin olmadigi ama maddiyati da sonuna kadar yasatan bir ulke. buradaki amerikalilarla gonul iliskilerim de oldu ama hepsi asiri bencil insanlar. kultur tamamen boyle. bu bencili bizdeki karakteri bencil olan insan anlaminda kullanmiyorum. en gonlu genis olan bile ister istemez bencil cunku icinde yetistigi kultur boyle.

bu yuzden ciddi iliski dusunemiyorum. hem cocugumun amerikali olmasini da istemiyorum. burada turk de bulamiyorum, zaten havuz cok dar. o yuzden simdilik rafa kaldirdim gonul islerini. cok parasi olan ama yalniz ve mutsuz olan adami oynuyorum bir suredir.

hayat kurulur da tatmin eder mi bilmiyorum. 30 yas farkli bir kulture entegre olmak icin cok gec bence. mumkunse universite yillarinda bu is bitirilmeli. benim gordugum cut-off universite. universiteyi burada okuyanlar adapte olabiliyor. ama expat olarak yalniz gelenler cogunlukla dertli. evli gelenler esiyle vakit geciriyor.

bir de mesela 30 yasinda doktoraya gelip burada birileriyle evlenen de var. yani yolunu bulan her yerde buluyor orasi da ayri. ama bu tipler de yine sosyal cevre yapamiyor, esiyle takiliyor hep. bunun sebebi de universitede ister istemez sosyal bir cevrenin icinde sosyalizasyona tabi tutuluyorsun. butun egitim surecleri boyle. ama is hayatina gelirsen boyle bir sey yok.

gibi gibi.

36 gibi geldim. Ucuncu senem bitiyor. Tek basima geldim.
Expat olarak yasiyorum. Hicbir seye gec kalmis oldugumu dusunmuyorum.
Tasinma sebebinize bagli olarak kolayligi zorlugu degisiyor. Benim calistigim yer calisma izni, oturma izni gibi seyleri ayarliyor, o yuzden burokrasiyle kendi basima savasmam gerekmiyor. Buranin dilini konusmuyorum, onlar da benim konustugum dilleri konusmuyor. Ogrenmem de mumkun degil, on onbes sene kalsam belki. Ama ne bileyim, online alisveris, Google Translate, app ile taksi hizmeti (bitaksi gibi) vs gibi seyler oldugu icin gunluk hayatimi ve ihtiyaclarimi sorun olmadan giderebiliyorum.
Buranin kulturune entegre olmak vs gibi bir ihtiyacim yok. Cevreme zarar vermeyecek sekilde hassasiyetlerini ogrendim ve bunlara dikkat ediyorum (misal yasadigim ulkede hukumeti elestiremezsiniz, dolayisiyla lokal kisilerle konusurken bundan kaciniyorum vs). Burdan bikinca baska bir ulkeye tasinirim diyorum, boyle boyle hayat gecer.

32 yasinda tasindim. Bu biraz hayata nasil bakmanizla alakali bence.

Kimisi hayat kurmak icin birisine ihtiyac duyar, tek basina mutsuz olur. Benim gibi kimisi ise tek basina hayat kurar, sonra hayatina birisini almayi degerlendirir.

Ben tek basina mutlu olamayan bir insanin baskasiyla da mutlu olamayacagini dusunuyorum. Mutlulugu, hayati baskalarine endekslerseniz gercek hayati kacirirsiniz. Siz tek basiniza hayat kurup mutlu olursaniz, hayatiniza kabul ettiginiz kisi mevcut mutlulugunuzu artirabilir, ama gene her seyi baskasina baglamamis olursunuz.

29'da geldim, en kötü ihtimalle yapamazsam dönerim ve kaybedecek hiçbir şeyim yok mantığıyla geldim aslında. Türkiye'deki tüm sosyal çevreyi ve aileyi bırakmak, buradaki kültüre hava durumlarına uyum sağlamak başlangıçta zor ama ilk 6 ay hatta 1 yıl adaptasyon süreci ile geçiyor bence. Tek başıma kimseyi tanımadan geldim, bu zor oldu ama ilk başta iş yerindekilerle arkadaş oluyoruz zaten. Benim bulunduğum ülkede ingilizce ana dil değil ve ben dillerini bilmiyorum ama translate ile halletmeye çalışıyorum.
Bence gidilen yaşın önemi yok ama türkiyeye tekrar dönülecekse asıl o zaman zor, çünkü yeni baştan düzen kurmak lazım. Ben ne kadar süre burada kalmak istediğimi hala bilmiyorum bu belirsizlik gelecek kaygısı yaratıyor :/
Sosyalleşmek dil bilmeyince zor ama artık buna takılmıyorum tek başıma spora, yürüyüşe veya cafelere gidiyorum. Yakında kursa da başlamayı düşünüyorum hatta.
Burada birini bulacağımı veya evleneceğimi sanmıyorum, hem kültür farkından hem de ömrümün sonuna kadar bu ülkede yaşamak istemediğimden, hem de birini zaten bulamadığımdan :D o yüzden yalnız takılmaya devam, bunun da bir avantajı var aslında kimseye bağlı olmadan özgürce yaşayabiliyorum. Başka ülkede güzel iş fırsatı olursa oraya giderim hatta. Her şeye rağmen de iyi ki gelmişim diyorum çünkü çok büyük tecrübe. Yaş ilerledikçe radikal kararlar almak zorlaşıyor bence, aklımızda kalacağına denemeliyiz

bence günümüzde bu konu biraz abartılıyor. internetten dolayı kültürel etkileşim daha az. o yüzden ileri yaşta da göç edilse bizim nesil için eskiye göre kültür şoku daha az olacaktır. ben mesela o kültür şokunu türkiye'de de yaşıyorum. ilgi alanlarımla ilgilenen insanların türkiye'de sayısı çok az mesela.

Cebindeki paraya bağlı olarak değişir. Paran varsa işin olmasa bile 6-8 ay eğitimini alırsın, dil lazımsa dilini öğrenirsin. Parasız ya da kısıtlı parayla sıfırdan başlıyorsan zor. Kültür şokundan ziyade 30'lu yaşlarda off herkesin villası var diye trigger olabilirsin. Avrupanın orta ve biraz orta üstünün işi düzeni kurulu, yaşıyor bu hayatı.

nereye gittiğiniz o kadar önemli ki.

mesela abd ye gittiğimde sanki 20 yıldır orada yaşıyormuş gibi hissettim, ten renginiz açıksa dışlanmak zor ancak abd o kadar uzak ki bir noktada yalnızlık sizi delirtmeye başlıyor.

avrupa da mesela almanyaya gitmek ile isveçe gitmek ya da yunanistanda gitmek bambaşka şeyler. almanyada doğma büyüme yunanlar almnayadan yunanistana kaçıyor?! sonradan almanyaya giden türkler her tatil fırsatında uçağa atlayıp türkiyeye geliyorlar. londrada arkadaşım var kız yılın yarısında türkiyede neredeyse. tek derdi sınırsız oturumu alıp 6 ay uk 6 ay türkiyede yaşamak. başka bir arkadaşım var anadili gibi ingilizce konuşuyor londranın baya kallavi bir restorantında çalışıyor vatandaş olmak üzere tek hayali yılın 4 5 ayı uk de çalışıp elindeki parayla kalan aylarda türkiyede kafa dinlemek.

bu örneklerdeki herkes 30 yaş üstü.