Çocuğum yok çocuk sahibi de olmayacağım ama böyle uç akımların hepsi saçma oluyor, bu da saçma.

uremeyi tesvik edenlere bakinca cok makul bi -izm gorundu bana. cocuk hic sevmem ayrica(belki nefret ediyorum) ama bi gun can sikintisindan dogurmayacagimin garantisini veremiyorum. cocuk yaparsam tamamen bu gorusun bahsettigi bencillik, duygusal bosluktan falan olur

@Kaleci Saçlı +1

Çocuk sorumluluğu alabilecek güçte göremiyorum kendimi, hayata ve insanlığa o kadar güvenmiyorum. Ama güvenenler, baş edebilecek güçte olanlar var. İnsanlığının sonunun gelmesine katkıda bulunmaktansa insanlığın kalitesini yükseltmeye katkıda bulunmayı tercih ederim.

@ala09

evlatlık da düşünülebilir

Mantikli ama gercekci degil, o yuzden felsefe olarak kalacak.

acı döngüsünün çözümünü doğurmamakla bulan bir fikir. kendilerine katılmıyorum. acının kaynağı insanların nüfusu ile alakalı değildir. düşünce ve dolayısıyla ilişkilerin değişmesi ile acının da azalacağı görüşünü savunuyorum. mesela bağlı hissedilen ırk, millet, din, aile, aşiret vs. gibi aidiyetlerin ve bağımlılıkların ortadan kalkmasıyla daha barışçıl bir dünya olacağını düşünüyorum.

Halen dinlere inanan insanlara nasıl şaşırıyorsam (saygı duymakla birlikte), belli bir süre bu dünyada yaşayıp acının kaçınılmazlığını gören insanların antinatalist olmamasına da öyle şaşırıyorum.

Yine de antinatalizm üzerine çok düşünmek ve konuşmak anlamlı gelmiyor. Antinatalizm benimsenip unutulmalı: İstemesem de doğdum, bunu geri alamam. İntihar da etmeyeceğim. Keşke doğmasaydım diye ağlanıp sızlanmanın bir anlamı yok. Ahlaki yükümlülüğüm, hiçbir canlıyı yoktan var edip de varoluș yüküyle baş başa bırakmamak. Bu noktaya geldikten sonra artık antinatalizm üzerine düşünceler kenara bırakılmalı. Sonrası absürdizm mi olur nihilizm mi olur bilemem. Ölene kadar takılmaya devam.

insan olarak varlığıma ve özgürlüğüme karşıt olmayan her anlayışa, ideolojiye ve düşünce yapısına belli ölçüde saygım var. bu neticede bir fikirdir, felsefedir, düşünce ürünüdür. o açıdan saygı duymakla beraber kesinlikle katılmıyorum. ben kendim çocuk sahibi olmayı düşünmüyorum ama kendimce şunu söylüyorum: bildiği tek şey "var olmak" olan bir cins olarak bizim antinatalist olmamız ne kadar tutarlı ki?

ben kendim çocuk sahibi olmak istemiyorum ama ne zaman bir tanıdığım çocuk sahibi olsa heyecanlanıyorum, mutlu oluyorum. hayat tek başına bir mevcudiyet olarak bence ilginç. değerli veya önemli demiyorum. bildiğimiz tek şey olması itibariyle benim kendisine saygım var. ben evrenin %99.99999'luk kısmında yoktum mesela.... algım, bilgim, varlığım, sahip olduğum ve tanımlayabildiğim her şey geriye kalan süreçte gelişti. bu değerli mi? önemli mi? orasını bilmiyorum ama neticede şu an için VAR bu.

bu açıdan bana makul gelmiyor. sofistike maymunlar olarak insan hayatını, insanlığı, maddiyatı ön plana çıkaran hiçbir ideolojiyi benimseyemiyorum şahsen. önceliğimiz buradayken keyif alarak, iyi hissederek yaşayabilmek olmalı ve bazı insanlar için bunun yolu soylarını devam ettirmek, kendilerinden "yeni bir kopya" üretmek. bununla bir problemim yok açıkçası.

Doğduktan sonra hayatı sevmek ve yaşamak istedikten sonra başkalarının hayatına, doğumuna karşıt olmak çok anlamsız.
O halde sadece doğuma, değil çevremizdekilerin yaşamasına da karşıtlık değil mi bu?

Bu akımı savunanların gücü olsa erkek ve kadındaki üreme fonksiyonları iptal edilir mi? Edilir.

Sonuçta kime karşı ne kazanacağız?
Sorusu da önemli.

Çocuğum yok, çocuk sahibi olmayı düşünmüyorum, uzun vadede hepimiz ölüyüz. İsteyen ebeveyn olsun, istemeyen olmasın.