Hala etkilemeye devam ediyor. Türkiye'de "deprem bölgesi dışında" denen 3-5 yerden birinde yaşıyorum. Yakın bir tanıdığım da zarar görmedi. Dün gece uzun süre uyuyamadım, kalp çarpıntısıyla uyandım.

Depremin olduğu gün ise gittiğimde asla calisamadim, kendimi veremedim (tatil oldu neyse ki). Pazartesi nasıl geri donecegimi düşünüyorum

kız kardeşime ulaşmaya çalıştığım 15 dakikalık süreçte aklımı yitirecek gibi oldum ama onun iyi olduğunu anladıktan sonra büyük oranda sakinleştim. tabii ki üzüldüm ama hayatımı etkileyecek ölçüde bir değişiklik olmadı açıkçası. enerjim biraz daha düşüktü, o da 3-4 gün sonra geçti.

bu önlenebilir bir felaketti. bağıra bağıra geldi resmen. sadece ölen insanlara, yitip giden yaşamlara üzülüyorum işte. türk insanı çok duygusal. her şey şova döndü. televizyonlarda bangır bangır yok mucize, yok işte bizim insanımız şöyle, asrın felaketi bilmem ne... en az 30 bin insan öldü ve ben ne yazık ki genel tavrı hala "goygoy" olarak değerlendiriyorum.

o yüzden biraz hissizleştim diyebilirim. bu deprem bana sadece bu ülkede şansa yaşadığımızı, insanımızın rasyonel olmak ve bilimi dikkate almak yerine her zaman içi boş duygusallıkları ön plana çıkarma eğilimini hatırlattı. bu da açıkçası zaten sürekli aklımıza gelen bir şey.

söylediklerim umarım duyarsızlık olarak algılanmaz. deprem olmuş, bir gecede binler ölmüş. bundan etkilenmemek mümkün değil ama doğrudan etki yokken benim psikolojimi, çalışma ritmimi etkilemesi de bana biraz manasız geliyor çünkü dünyada şu an aktif devam eden bir sürü savaş var, her gün çok fazla insan trajik şekillerde ölüyor. benim "sıradan vatandaş" olarak kendi imkanlarım dahilinde mücadele vermekten başka seçeneğim yok - tüm ülkenin ve dünyanın yükünü sırtlayacak olursak deliririz.

Geçtiğimiz Pazartesine kadar epey etkiledi. Daha yeni yeni normal hayata dönüyorum.

Üzüldüm ama etkiledi diyemem. Zaten keyifsiz bir ülkede yaşıyoruz. Bir şey değişmedi. Yüzlerce sorundan sadece bir tanesi. 1999 depremini yaşadım. Uykuda, evde uyanıkken, dışarıda defalarca depreme yakalandım. Sanırım bu nedenle çok etkilemiyor beni. Hatta umursamaz biri oldum. En son gece deprem olduğunda sabah işe gideceğim deyip uyumuştum.

Yani normalde soğukkanlı ve biraz da kaygısız bir insanımdır ama bi şekilde insanın bilinçaltına bu korku yerleşiyor mu ne oluyorsa gece yatarken bakalım sabah efendi gibi uyanacak mıyız yoksa gece depreme mi kalkacağız diye ince bir kaygı yerleşti, onun dışında yine her gün salona falan gidiyorum ama düne kadar benden başka kimse yoktu çalışan.

Ben henüz rutine dönemedim. Çalışma düzenim bozuldu, o günden beri spora gitmedim, uyuduğumuz odayı değiştirdik, sürekli Twitter'dan haber bakıyorum vb...

Libidom azaldı, gülesim de gelmiyor pek ama arada kahkaha atsam utanıyorum.


Türkiye halkı olarak çok ağır bi travma geçirdik. Elbet düzelip rutine dönücez ama vakit lazım.

3 gun yemeden icmeden kesilme seviyesindeydim. sonra azaldi ama hala ara ara agliyordum caresizlikten. 1 hafta sonra normal hayatima donebildim.

Halen etkisi altindayim. Sinavim vardi gecen hafta ama sinava giremedim. 3. gün arkadasimin ölüm haberini aldim, yardim erken ulassa ilk iki gün sagdi. Kurtulacakti. Haberleri takip ederken kalbimde carpintilar baslayinca kendimi disari attim. Simdi firsat buldukca cikip bir yürüyüs yapiyorum. Hafta basindan beri study with me gruplariyla birlikte calismaya, odaklanmaya calisiyorum. Onun disinda cok öfkeliyim.

Ailem Istanbul'da yasiyor. Zaten tasinacaklardi ama online egitime gecilmesiyle tasinma isini öne almaya karar verdiler. Aklim onlarda ayni zamanda. Öyle. Özetle rutinime dönmeye ve firsat buldukca yürüyüs yapip aklimi toparlamaya calisiyorum hafta basindan bu yana.

İkiye bölündüm. Hiç iki ucu bir arada yaşadığım olmamıştı. Gündüz çadır, sandviç, erzak kolisi hazırlıyoruz. Akşam da sevdiklerimle tabiri caizse gülüp sohbet ediyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Bir yanım kayıtsız kalamıyor elimin altında imkan var bunu sunuyorum. Bir yandan kendimi izole etmeliyim zar zor toparladım diyorum. Midem bulanıyor. Çünkü yaşananlar felaket değil ihmaldi. Zoruma gidiyor. Bir tek bugün biraz daha normal gündelik yaşadım diyebilirim.

ilk 5-6 gunhayatimin tamami iptal oldu,isguc vs herseyi biraktim, tamamen, daha 1-2 gunder adapte olmaya calisiyorum

empati kurmamak için bir nevi zihinsel bariyer kurdum. gücümün yettiği maddi yardımı yapıp sosyal medyaya erişimimi azaltmakla yetindim. çalışma ritmim ve odağım aynı. ancak iş arkadaşlarımdan gözlediğim kadarıyla anksiyete krizi vs. geçirenlerin sayısı yükseldi.

Ilk hafta saat basi agliyordum, 2-3 gun hic yemek yiyemedim, su icmeyi unuttum, uyuyamadim. hep haberlere bakiyordum, is guc yapamadim. Baya kafayi bozmustum ki ailemin yanina geldim de toparladim biraz. Tekrar eve donunce nasil olurum bilmiyorum ama gundelik akisimi, psikolojimi cok etkiledi. Normal seyler yaparken su an birileri yardim edilmedigi icin sogukta, enkaz altinda, yapayalniz veya sevdiklerinin olumunu izleyerek ac susuz ölümü bekliyor veya ölüyor diye aklima geliyor, sarsiliyorum. Bir sure sonra hissizlesecegimi biliyorum ama bastirmaktan mi olacak bu, yoksa etkisi mi azaldigi icin olacak kestiremiyorum. Acı ama ölümler kesinlesince daha normal bi evreye gecerim diye dusunuyorum.

Hala etkilemeye devam ediyor.

Geniş ailem deprem bölgesinde yaşıyor. Dolayisiyla etkilenmemek imkansızdı benim için. Bir yandan kayıplar, bir yandan ölümler, bir yandan haberler derken ilk hafta ne yemek yiyebildim, ne bir şeye odaklanabildim ki hayatımda büyük değişikliklerin olduğu bir dönemdeyim aslında. Elimde telefon bütün gün üzüntü, endişe, çaresizlik duyguları içinde geçti.

Bu hafta biraz biraz daha sakinleştim. Ailemizdekiler çadır da olsa kendilerine yer bulabildiler, teyzem dün kuru fasulye-pilav pisirdik çadırda dedi mesela; akşam bizim bogazimizdan rahat yemek geçti o konuşma sonrasi. kayıp olanlar ölü ya da diri bulundu, acı yaşıyoruz, diğer insanlara üzülüyoruz ama bir yandan da kabulleniyorum. İştahım hala yok, makyaj filan yapmak hala içimden gelmiyor ama işlerimi ufak ufak da olsa toparlamaya başladım. Bugün bir bölüm dizi bile izleyebildim. Dün arabada arka fonda müzik açtık.

Öyle işte. Eninde sonunda rutinlerimize döneceğiz herkes dönecek elbet ama rutinlere dönmek ile yaşananları unutmak arasında ince bir çizgi var. Ben şahsi olarak unutmak da istemiyorum. Hatta istiyorum ki tüm bu bir haftada olanların hepsi türk halkının hafızasına tek tek kazinsin, ona göre seçimler yapsınlar.

Gece yatarken biraz tedirgin yatıyorum, rahat dalamiyorum uykuya. Gun icinde bir degisiklik yok.
Allahin belası büyük depremler hep gece uykuda yakaladigi icin insan tedirgin oluyor haliyle. Kışın ortasında ve gece yarisi, tam öldürmek icin yapilmis bir dogal afet.