Bir önceki is yerimde oluyordu bu. Gece yatmadan stres oluyordum "o soktugumun üretim hatti umarım gene durmamistir" diye. Is yerinde de işin çok hastası değildim.

Su an baya seviyorum, öyle bir stresim olmuyor. Haliyle haftasonu gelse de rahatlasam olayim yok.

Galiba is yeri ile alakalı. Yani sevdiginiz is, sevdiginiz is yeti olunca bu da geciyor gibi.

Ben bu arada biraz alkol alıyorum acayip bunalmış haldeysem isten dolayi. Bir de güç antrenmanı spor.

Bu yüzden mesaisi 14.20’de biten bir işte çalışıyorum. Çalışmayı sevmek ve çalışkan olmakla saatlerini birilerine hibe etmek bambaşka mevzular. İş saatlerinizi azaltabiliyorsanız azaltın, millet hafta içi güneşi göremiyor resmen.

İşsizlik emin olun dünyanın en kötü şeyi benim gözümde. Elbette sağlık, sıhhat en önemlisi. Ancak işsizlik bu hayatta en çok korktuğum şeylerin başında. Çoğu kişi için de öyledir eminim.

Yani demek istediğim işiniz var. Para kazanıyorsunuz. Sigortanız yapılıyor. Bunları düşünün ve bunalıma girmeyin. İşsizlikteki bunalım bambaşka bir şey.

Çalıştığım işi sadece mesai saatleri içerisinde ciddiye alıyorum. Saat 18:00 dan sonra telefonlarıma minimumda bakıp kendi hayatıma devam ediyorum. İş ve özel hayatını ayıramadığın senaryoda kafayı yersin. Tabi mesai saatleri içerisinde sorumluluklarının bilincinde bir birey olmak gerek ki insanlar seni bu anlamda yargılamaya kalkmasın. kesin bir çizgi koymaya çalış.

Dünyanın en iyi işi de olsa bunalmak mümkün. İşimi seviyorum ama tembelliği daha çok seviyorum.

Şunu fark ettim ben; hafta sonunu ne kadar dolu dolu geçirebilirsem hafta içi iş günleri de o kadar rahat geçiyor.

Hepimiz bazı sıkıntılar yaşıyoruz. Kah yönetici kaynaklı, kah iş, kah saatler/yoğunluk, kah maddi getirisi.
Açıkçası burada kişisel yaşam koçu gibi pozitif düşün, iyi hisset, hedeflerine odaklan demiycem. Çünkü yöneticin sana kötü davranırken veya takdir etmeyip sadece olumsuzlukları görürken hedefe odaklanıp bir şey yapmak çok da kolay değil ya da işte hak ettiğini alamıyorsan, yataylarından düşükse maaşın yine çok zor bu.

Bazen bana "neye yarayacak ki?" hissi geliyor. O yüzden normalde kapasitemin ve eforumun kat kat üstüne çıkan ben, son yıllarda biraz daha geri bastım. Yıpranıyorum çünkü. Yapılması gerekenler + belki bir tık üstü şeklindeyim kişiye göre. Yönetici ya da ekiple sorunun yoksa yine çaba gösteriyorsun ama diğer türlü yine bir bıkkınlık geliyor insana.

Bu durumlarda ben kendime şu soruları sorup ona göre çözüm arıyorum;
-burada olmam benim kariyerime ve deneyimime ne kadar katkı sağlayacak?
-başka bir yere geçsem ne kadar zaman alır?
-maddi ve manevi tatminim daha mı iyi olur?
-şu an mobbing mi görüyorum, yoksa bazı noktalarda duygusal mı düşünüyorum?
-diğer yerler nasıl acaba? içeriden bilgi alabilir miyim? Gitmeyi, yeni bir yerde kendini kanıtlamayı göze alabilir miyim?

Cevaplarına göre iş bakınmaya başlıyorum. :)

işim eve 5-10 dk. haftada 2 gün evden çalışıyoruz. onu da pazartesi ve cuma ayarladım, gerekirse perşembe şehir dışına çıkıp pazartesi dahil İstanbul dışında çalışabiliyorum.

işim çok stresli, önümüzdeki aylarda da devam edecek bu stres. sonrasında güzel günler gelecek bahar ile birlikte.

arkadaş grubum var. mümkün olduğunca planlı yaşıyorum. gelecek bir kaç ayda hatta önümüzdeki sene için planlar yapıyoruz. kısa sürede kolaylıkla iyi yerden rezervasyon yaptırılamayan mekanlara bir kaç ay önceden rezervasyon yaptırıyorum. konserler, tiyatro, geziler, sene içinde serpiştiriyorum. perşembe cuma takvime bakınca genelde önceden planlanmış bir aktivite oluyor. stresimizi alan, güzel aktiviteler, özet olarak benim için önemli. spor da aynı şekilde. eğer istanbul'da isem, haftasonu mutlaka sabah erkenden belgrad ormanı'nda koşuyorum, yürüyorum.

işsizlik kötü ama güzel bir işte çalışmadıktan sonra iş hayatının da bir anlamı yok ki.

Soru biraz yanlış anlaşılmış. Ben NASA'da da çalışsam çalışma saatleri içinde bir şey yapamam. İşten sonra uyuyana kadar da çok şey yapılamıyor. Dinlenmek mi, duş almak mı, film izlemek mi... Çalışma hayatı modern insana boş zaman tanımıyor. Sorun daha derin, sistemsel.

bu biraz kişinin motive olma şekline göre değişir ama. Ben mesela mutsuzsam sosyalleşmeyi, dışarıda kop kop yapmayı sevmiyorum. Kendi içimde konuyu çözmeye çalışıyorum. Etkinlik, spor değil de biraz daha kafamda netleştirmeye uğraşıyorum.

İşten rutin bir bunalmadan bahsediyorsan; hafta içi tiyatro, arkadaşlarla buluşma veya yürüyüş, belki kendime küçük bir hediye (çıkıp güzel bir mekanda kahve-kitap yapmak, istediğim bişeyi alma)k gibi şeyler yapabiliyorum. Hafta sonu 1 gün mutlaka çıkıyorum gece eğlencesine. Hafta sonu laptop açmıyorum acil bişi yoksa.

onun dışında istediğim şeyleri doğru bir bütçe planlamasıyla alıyorum, dışarı çıkıyorum, arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bu bi nebze olsun "bunlar için çalışıyorum, bunları yapabiliyorum" dedirtiyor bana.

Cumartesileri kordonda deniz havası alıyorum güzel bir yemekle birlikte. Bir hafta götürüyor o motivasyon şimdilik.

Hafta içi takıl erken bitiyorsa işin. Paşa torunu falan değilsen öyle ya da böyle çalışmak zorundasın; bunu kabullenmek ilk etap. Akabinde mevcut durumunu rasyonalize edeceksin, şu kadar param var bu kadar lazım falan gibi. Sonra da usul usul yürüyeceksin işte. Maaşla primle falan bir halt olmaz bu arada anca çorbayı kaynatırsın, bir yandan başka ticaretler kovalamaya bak enerjin varsa.

haftada sadece 1 gün izni olan benim disimda kimse yok sanirim.

ben de bu duyuru ile nerede yanlış yaptigimi tekrar tekrar sorguluyorum.

eger haftasonunu iple cekiyorsan ya is degistirme zamani gelmistir, ya calistigin sektor hatalidir, ya da baska bir tatminsizlik (para vs) soz konusudur.

yaptigin isi seviyorsan, calistigin ortam toksik degilse ve karsiliginda hakkaniyetli bir kazanc elde ettigini dusunuyorsan zamanin nasil gectigini anlamiyorsun, hangi gunde oldugunu unutuyorsun. Sali saniyorsun ama persembe olmus farkinda degilsin.

ikisini de yasadim..