çok memnunum. aşırı derecede.

Çok memnunum abim ablam kardeşim olsaydı da memnun olurdum

Müthiş bir şey. Tabii kardeşim olmadığı için karşılaştıracak veri yok, kardeşim olsa da memnun olurdum herhalde.

Diilim.. Kardes istiomm

tek çocugum ve bunun sürekli merak edilmesine şaşıyorum.

bunu garip bulan kardeşliler bana bu soruyu soruyorlar sürekli.
kardeşim olsa hayatım nasıl değişirdi bilmiyorum ki.

evet hayattan memnunum, bunun kardeşim olup olmaması ile alakası yok.

kardeşim olsun ister miydim? evet isterdim.
kardeşimin olmaması beni mutsuz hissettiriyor mu? hayır
kardeşimin olmaması eksik hissettiriyor mu? bilmiyorum ki, hiç kardeşim olmadı, kıyas yapamam.

Ben hoşlanmıyorum. Bi kere ailenin bütün aksiyonu büyürken paratoner gibi senin üzerinde işliyor. O bi kötü. Tamam, hayal gücün falan gelişiyor o güzel ama bazen de hayal dünyadan çıkıp gerçekliğe merhaba demek ya da onun sana demesi baya sarsıcı olabiliyor. Kardeşli ailelerde gözlemlediğim kadarıyla olumsuz yaşananlar ortak bi gözden irdelenebiliyor ve bu da bi güç duygusu sağlayabiliyor. Tek çocuk, olan biteni sadece kendi aklıyla hatırlamaya çalıştığı için hem kafasını daha çok yorabilir hem de eğip bükmetye daha açık olabilir. Benim bütün kardeşli tanıdıklarım, özellikle de büyüdüklerinde, birbirlerine karşı hep kollayıcı tipler; o yüzden bana özendirici geliyor. Anne baba ayrı tek çocuksanız ve anne ya da babadan biri ya da ikisiyle de aranız tırtsa aile kavramını geliştirip oturtmak kardeşliye göre daha zor bence tek çocukta. Kardeşlilerde bu tip durumlar, kendi arasında anne baba dengesi yaratmaya ve açık kapatmaya daha elverişli oluyor. Ebeveyn yaşlanınca ya da başlarına bi şey gelirse tüm yükü tek sırtlanmak ya da çok hızlı kimsesiz kalmak kısmı var bi de. Bilmiyorum, ben çocukken de hep çok kardeş istedim; şimdi de olanları görünce hala özenirim, içim bi cız eder. O yüzden tanıdığım tüm çocuklulara hep mutlaka yapacaksanız en az 2 çocuk yapın be, yazıktır uyarısında bulunuyorum. İnşalla yanlışlıkla kardeş istemeyen bi çocuğun başına bela açmamışımdır (:

değilim. anne babamın psikiyatrik sorunları yüzünden acı çektim ve yalnız büyüdüm. nefret ettim tek kardeş olmaktan. abim/ablam olmasını çok isterdim. ama bir yandan da ya onlar da eziyet etmenin normal olduğunu düşünüp aynı davranışlara devam ederler miydi diye düşünüyorum...

sanırım aile kavramı istemiyorum.

nolmus yani +1 sağlıklı aileye denk gelmek önemli. ben ailemin babamın vasıtası ile nasıl toksikliğe çekildiğini gördüm. iğrençlikten başka bir şey değil. benim kardeşim olsaydı büyük ihtimal bana karşı kışkırtırdı annem veya babam.

Memnunum ama abim/ablam olsaydı daha yalnız hissederdim, daha fazla insanla tanışırdım diye tahmin ediyorum fakat maddi meselelerde daha çok sorun yaşardık.

Çok zor memnun olmak. Keşke kardeşim olsaydı. En iyi dost oolurdu