Ekşi Duyuru

bazi insanlar baska insanlari sevmeyi bilmiyor pek.
Hayat dersi vermeyi, elestirmeyi, guya karsisindakini 'hayatin gerceklerine hazirlamayi' vs kiymetli saniyor, 'ah benim guzel kizim, cok seviyorum seni' falan demek yerine.

Buna iletisim zayifligi ve kendinden memnuniyetsizlik de eklenince boyle surekli elestiren, antipatik insanlar cikiyor ortaya. Annemiz babamiz olmalari maalesef baska kosullarda tanissaydik vakit gecirmeyi veya samimiyeti tercih etmeyecegimiz insanlar olabilme ihtimallerini degistirmiyor. Bu butun aile uyeleri icin gecerli yani.

Yapabileceginiz bir sey yok. Beklentinizi, iletisimdeki tercihlerinizi, kendisinin bu davranisinin sizi incittigini yeterince net ve yeterince defa soylediginizi dusunuyorsaniz, su andan itibaren sadece kendi davranisinizi/tepkinizi kontrol edebilirsiniz. Daha az zaman gecirmek, olan seyleri onunla paylasmamak, herhangi bir konuda fikrini sormamak, sizi elestirdiginde ortami terk etmek gibi seyler yapabilirsiniz. Madem kendisi boyle bir insan, baska davranis beklemek gereksiz olur.

Birçok anne bu şekilde davranıyor. Bunun sevmekle alakası yok. İnsan kendi yakınında biriyle konuşurken daha rahat kafasındakileri döküyor ortaya, ne dediğini tartmıyor. Benim annem de kız kardeşime böyle davranıyordu bir ara, mesela okulda bir şey unutuyordu, annem de "unutmayacaktı şöyle yapacaktı, böyle yapacaktı" diyordu. Ya da herhsngi bir aksilik konusunda söyleniyordu. Ben birkaç kez açıkçası sert bir şekilde yaptığının yanlış olduğunu ifade ettim, artık içinden söyleniyor. İnsanın arkadaşı böyle davransa kırılmaz ama anne olunca daha yapıncı davranmasını bekliyor haklı olarak.

goodmorning, birçok annenin böyle davrandığını düşünmüyorum. “şöyle yapacaktın”dan farklı bir şey bu. karşımda kim varsa onu savunmaya başlıyor. bunu da hayatın ve insanların gerçeklerini anlatarak bana iyilik yapma olarak kılıfa uyduruyor. kötülük yapan insanı bile savunan bir tutumu var, yeter ki karşısında babam/ben ya da abim olsun. bu motivi nereden geliyor anlayamıyorum.

eksisozluk.com

kesin psikolojik olarak analizi vardır

benimki de her şeye yapamazsın beceremezsin negatifliği ile yorum yapıyor
keyif alamıyorum inadına yaptığımdan, ispat etme çabasından
onay, övgü bekleme hastası yaptı beni
baya geç farkettim

ebeveyni bilmem de ben de ilk başta eşi dostu savunamıyorum.
haklılığı ilk olarak karşı tarafa veriyorum.

şimdi neden diye düşündüm şöyle bir şey çıktı;

ilk neden; benim kardeşim, destekçim ve savunucum pek olmadı. o yüzden her koşulda "kendinden" olanı savunan insanları oldum olası sevmemişimdir. biraz objektif bakın öyle değerlendirin yani.

ikinci neden ise; her durumda sevdiğin insanı savunmak, o insanın gelişimine katkıda bulunacağını düşünmüyorum (tersi durumda psikolojik olarak yaraladığımın farkında değilim tabi). Yani diyelim ki çocuğum var ve arkadaşı ile tartıştı. Boşver oğlum gerizekalı herkes diye gazı vermek yerine, kim bilir ne yaptın biraz hareketlerine dikkat et çabuk tepki veriyorsun, çabuk sinirleniyorsun, yont biraz kendini demek veya o amaç ile onu savunmamak daha doğru geliyor.

Mesela eşimle bir konuda tartıştık diyelim. Bir juri olsa ve dışarıdan değerlendirse benim tepkim doğru. Fakat kardeşleri, kardeş oldukları için el birliği ile benim tepkimi yanlış olarak görebiliyorlar. Halbuki birisi çıkıp da ablasını eleştirebilse gözümde güneş gibi parlayacak saygım artacak. Ailede o aile içini bile eleştiren kişi benim işte.

Ama bu eleştiri önceliğini eşime karşı da uygulamamda onun üzüldüğünü görünce biraz ben de kendimi yonttum. Yoksa ben de nedense haklılık payını önce "el"den yana kullanıyordum. İnsanlar neden birbirinin yanında ki destek olmayacaklarsa diye düşünerek, artık canım karım sen haklısın minvalinde yanında olmaya çalışıyorum çünkü önemli olan onun mutluluğu.

Ben de onu eleştirirsem tamam belki yanlış yaptığı huyunu törpüler biraz ama yanında ona destek olamayan birisi imajı çizerim sürekli ve uzun vadede bu ilişkimizi zedeler.

Sanırım annenizin bu farkındalığa ulaşması lazım.

@sopiro mükemmel bir tespitte bulunmuş, bunu belirtmeye geldim.