Valla ilk çocuğun yoruculuğundan şikayet eden kim varsa 2. çocuğu da yapıyorlar çevremde. Yalnız kalmasın diye düşünüyorlar.

Tek çocuklu olan da var, iki çocuklu olan da. Zaten çılgınlık olduğu için artık eskisi gibi 3, 4 çocuk yapanlar çok yok. İnsanlar en fazla iki tane yapıyor.

Tek çocuğa her şeyi akıtmayı da yanlış buluyorum. Bu sefer de şımarık çocuklar ve onların çocuğum dâhi sendromlu aileleri türüyor. Dünyanın sorunlarını, geleceğini ve maddi ve manevi durumu düşünerek karar vermek lazım.

Yapılabiliyorsa 2 çocuk bence. Tek çocuk kardeşlik hissiyatından mahrum büyüyor

Şu an yurt dışına çıkıyorum. Tek çocuk olsaydım ailemi çok zor geride bırakırdım diye düşünüyorum. İyi ki 2 tane kardeşim var diye çok şükrettim. Başlarına bir şey gelse bir ihtiyaç olsa dünya hali 2 tane daha evlatları yanında.

Tabii ki ekonomik olarak kurtarabilecek durum varsa böyle. Yoksa olmaması olmasından iyidir.

Bu ekonomide iki çocuk yapan kişinin cesaretini kutlarım.

Biz iki kardeşiz. Devlet okullarında okuduk. Tek babam çalışıyordu memurdu. Orta halli bir çocukluk geçirdik. Şimdi aynı şartlarda iki çocuk okutulamaz. Devlet okullarının içi bomboş. Sağlık desen devlet hastanelerinde sıra yok. Özeller çok pahalı. Kırtasiye pahalı, her şey para. Nişanlım da aynı şekil anası babası memur. Kolejde okutmuşlar mesela iki çocuklarını da. Biz nişanlımla tek çocuğu bile okutamayız özel okulda şu an örneğin.

Tek çocuğu en azından iyi şartlarda okutmaya çalışmak kaynakları bölmemek daha iyi.

yeni nesil evlilerden sıfır çocukla devam eden çok etrafımda, cocuklu olanların da çoğu 1 cocuklu.

3 cocuk genelde ikinci denemede ikiz tutturan talihsizlerde görülüyor :)

cevremde ben dahil herkes daha yeni ilk cocuklari yapiyor, yaslar 30 ustu. cocuklar arasinin ideali 4 yil olsa 30lu yaslari tamamen bebe yorgunluguyla gecirmek demek oluyor 2. cocuk. aslinda zamaninda 3 cocuk isteyen biri olarak burada kalmayi dusunuyorum simdilik.

2. cocugun motivasyonu cocugumuz yalniz kalmasin kardesle buyusun
oluyor ama biraz yanlis sanki 2.yi ilki icin yapmis olmak. ustelik ilk 2 yil tamamen yorgunluk, uykusuzluk. tam rahata ermisken 2. kez ayni surece baslamak beni korkutuyor su an. 2.yi yapanlar ise o zor donemlerin unutuldugunu, insanin kucuk bi bebegin varligini ozledigini soyluyorlar. simdilik dusunmuyorum ama onumuzdeki yillarda ne hissederim onu da kestiremiyorum.

Bizim ufaklık 2 yaşında. Biz çocuk düşünmeye başladığımızdan beri kardeşlik çok güzel bir şey, yaşlı ebeveynler olacağız, birbirlerine destek olurlar mantığıyla iki çocuğumuz olsun istiyoruz.
3 çocuğu olan biriyle konuştum, ya ilkiyle arasını kısa tutmalı ya da 4 yaş olmalı diyor tecrübeyle sabitleyerek. Bakalım :)
Maddi olarak iki çocuğa orta üstü, tek olursa üst kalite bir eğitim/hayat sağlayabiliriz. Biz orta karar ailelerde büyüdüğümü için orta/üst de üzmez çocukları diye düşünüyoruz.

Ama çevremde çoğu tanıdığım tek çocukta kalmaya daha sıcak bakıyor.

Şu an hamileyim, fikrimiz değişmezse büyük ihtimalle tek çocuğumuz olacak.

Biz üç kardeşiz, kardeşlerimi çok seviyorum. Üçümüz de özel okullarda ve üniversiteyi büyük şehirlerde okuduk. Ama annem ve babam bu süreçte kendilerine hiç yatırım yapmadılar, istedikleri seyahatlere gitmediler, bir şeyler satın almak sözkonusu olduğunda hep tutumlu davrandılar. Ben en büyüğüm, kardeşlerim var ve eğitimleri önemli diyerek yapmak istediğim birçok şey için aileme maddi desteği dile getirmedim bile. Hep sorumluluk sahibi olmak zorunda kaldım, iyi gelirimiz olmasına rağmen hep tutumluydum, vs.

Ailemi elbette çok seviyorum ve bizim için yaptıkları fedakarlıklardan dolayı minnettarım. Fakat çocuğum için, eşim için, kendim için bu hayatı istemiyorum açıkçası. Çocuğumuz için gerekli maddi kaynakları sağlarken, biz de istediğimiz seyahatleri yapalım, kendimize gerekli gördüğümüz yatırımları yapalım istiyorum. Bu türden bir yaşamın hepimiz için daha mutlu ve sağlıklı olacağını düşünüyorum.

Tek çocukların şımarık olacağı konusuna da asla katılmıyorum, birçok tek çocuk arkadaşım var, şımarıklıkla uzaktan yakından alakaları yok. Öte yandan kardeş(ler)i olup inanılmaz şımarık olan insanlar tanıdım. Tamamen yetiştirmeyle alakalı.

bizim sülalede ikiden fazla çocuk yapan yok ama çevreme bakıyorum millet 3 tane yapmazsa ölecek hastalığına yakalanmış.

Etrafımda çocuğu olan herkes pişman ama kimse söylemeye cesaret edemiyor. Herkes yorgunluktan geberiyor. Hiçbir şeye vakitleri yok. Paraları da yetişmiyor adam akıllı. Kaygıları büyük. Bugün yaptığın çocuk 23 yıl sonra %90 işsiz olacak çünkü işgücü ihtiyacı azalırken nüfus korkunç artıyor.

Yurtdisindayim, cevremde millet ya hic cocuga bulasmiyor, ya da bulasiyorsa cogunlukla "kardesi olsun" kafasiyla 2 cocuk yapiyor. 3 yapanlarin anladigim kadariyla cogunlugu kaza kursunu.

Ben hep 2 cocuk isterdim ama buyuk ihtimal tek cocukta duruyoruz. 2.nin altindan kalkabilmek icin gerekli olan seyler:

1 - Cocuk seven bir hanim
2 - Para
3 - Bakim konusunda yardimci olacak buyukler.

Bunlarin birinde sikinti varsa problem cikmaya basliyor, ikisinde sikinti varsa oldukca zorlaniyorsun. Bende hepsinde sikinti oldugu icin hic bulasmama karari aldim/aldik. :)

Çocuk bakımı gerçekten zor ve yorucu. Üstelik biz Türk milleti olarak çocuğu hem şımartıp hem de aşırı kendisine güvensiz yetiştiriyoruz. Büyük çoğunluk böyle maalesef.

Maddi olarak beni çok zorlardı çünkü ilkine sağlayacağım imkanı kısıtlamış olurdum. Madden çok rahat olsam, yatılı bakıcı tutacağımı bilsem o zaman düşünebilirdim. Yoksa çok zor.