Ekşi Duyuru

sebebi yalnızlık olabilir mi?

O mu tüm bu her şeye sebep oluyor? Yani en azından haftaiçi çalışabilirdim öyle olsaydı :/

birebir aynısını yaşıyorum ve yalnız değilim, bence sebebi o değil. ben çalışmıyorum ama bu sene mezun olacağım haliyle ödev proje vs sık oluyor. abartısız 10 aralıkta verilen deadline’ı 20 ocak 23.55 olan projeyi 20 ocak akşamı yüklüyorum hiç sektirmeden, ve bu özelliğimden nefret ediyorum. 1 ay kafamı kurcalıyor sürekli yapmalıyım diye kendimi telkinliyorum ama mutlaka son 1-2 gün yapıyorum. halbuki baştan yapsam kafam çok rahat olucak ama yok, mutlaka son ana bırakıyorum. onun haricinde ingilizcemi geliştireyim, bölümümle ilgili üç beş bişey izleyeyim, araştırayım öğreneyim diyorum ama yok katiyen yapamıyorum.

oyun oynuyorum, netflix, ekşide gündem takibi boş beleş şeyler okuma vs. ve bu hiçbir şey yapmama hissi o kadar batıyor ki sürekli geride kalıp benden bir bok olmayacak fikri ekleniyor onun üstüne. her gün geleceğimi düşünüp, geleceğime dair en ufak katkı verecek bişey yapamıyorum bu boş zamanlarda, ve eminim ki sonra çok pişman olucam.

ya mesela ben baya baya düzenli spor yapan adamdım, arabaya biner 15 dkda spora gider 2 saat ağırlık indir kaldır, eve gel güzel beslen üstüne duş al gibi bir döngüm vardı ve aksatmadan genelde yapıyordum bunu 2 yıldır. şimdi eve dumbell aldım odadan kalkıp içeri geçemiyorum spor yapmaya. Spor için haftada 4-5 kere salona gidip en az 3 saatimi gömerken totalde şimdi evde haftada 1 kere bile zor yapıyorum.

ben de çıldırmak üzereyim.

Aaa beni mi tarif ettiniz? O 2 saatlik is 2 gune uzayinca hissedilen sucluluk duygusu vs de cok etkiliyor :/

Ben terapiye baslicam, dayanmak zor geliyor artik. Bir de spor kampi gibi bir sey varmis (saglik/rehab olarak gectigi icin acik, ydisinda yasiyorum) ona gidecegim cunku evimden uzaklasmam lazim, salonun ortasinda monitorumu vs gormekten yildim artik

çok benzer durumlardayım. iş motivasyonum eskiye oranla çok düşük. ama bu yüzden suçluluk hissetmiyorum. bu aralar böyle, bunu kabul ettim.

suçluluk hissetmiyorum, çünkü bu dönemi kendime ayırdım. eskiden kendime pek bakmıyormuşum, onu fark ettim. hayatımı iş ve işten arta kalan zamanlarda sosyalleşmek dolduruyormuş, ama kendime bireysel zaman ayırmıyormuşum. şimdi ise kitap okuyorum. yazı yazıyorum. (yazmayı severim, az sonra bu yazı da destan olacak muhtemelen :)) iyi besleniyorum. kan tahlili yaptırdım, bazı değerlerim eksik çıktı onları toparlıyorum. bol bol dışarı çıkıyorum yürüyüş ve hava almak için. kendimi dinliyorum. birbirimize gelip gittiğimiz arkadaşlarım var. yıllarıdır yoga yapıyordum, ama olduğum yerde sayıyordum. orada kendimi çok geliştirdim. eskisi gibi motive iş yapamıyorum evet, oyun da oynuyorum evet, ama yukarıda saydıklarımı da yapıyorum bol bol. bütün bir cumartesiyi oyun oynayarak geçirdiğimde gelen o suçluluk hissi yerine yukarıda saydıklarımı da yaptığımda çok daha iyi hissettiriyor. hala iş motivasyonu sağlamıyorlar ama en azından kafamı yastığa mutsuz koymuyorum.

haftasonu yasaklarının bitmesi ve havaların düzelmesiyle birlikte gitmeyi planladığım kamplar ve aktiviteler var. az kaldı. onların hayalini kuruyorum.

mor bembom çok güzel yazmış. hayatlarımızın dengesi şaştıysa bu yüzden kendimizi suçlamamalıyız. örneğin sosyal medyada birçok insan yediğini içtiğini, gittiği yerleri, özene bezene yaptığı makyajıyla kıyafetleriyle selfielerini falan paylaşırdı. pandemi sonrasında bunları yapamaz oldular. başlarda gene evde kek yaptım börek yaptım yoga yaptım temalı fotoğraflar vardı. şimdi dikkat edersen onlar da yok. beğenme ve beğenilmeye çok alışmış olan büyük bir kesim bundan mahrum şu anda. ne kendimiz tatmin olabiliyoruz, ne de başkalarına gösterebileceğimiz ışıltılı bir yanı kaldı hayatlarımızın. ben şahsen çok sosyal medya kullanan biri değilim, daha çok izleyiciyim. belki 30 fotoğraf paylaşmışımdır bugüne kadar instagramda. ama takip ettiğim kadarıyla birçok insan hayatlarını göstermeyi alışkanlık haline getirmişken bunu yapamıyor artık.

karantina öncesi gene iyiydi, aralıktan önce yani. çıkıp deşarj olabiliyorduk. yazın bir ara virüs yok gibi takılıyorduk. herkes tatildeydi. şimdi bunu yapamıyoruz. hem iş stresi var, hem de deşarj olabileceğimiz bir alanımız kalmadı. bu bence kolay bir şey değil. madem deşarj olamıyoruz, işlerimizde de eskisi kadar iyi performans gösteremiyor olmamız bana kalırsa çok mantıksız değil.

hala çok iyi çalışan insanlar da var bu arada. ama onlara baktığımda zaten pandemic öncesinde de pek de sosyal ve aktif hayatları olmayan insanlar olduklarını görüyorum.

bence herkes eminim benzer şeyler yaşıyordur
zor zamanlar geçiriyoruz ve bunun da belli etkileri oluyor
kendinize yüklenmeyin

ben bu durumu düzenli spor ile aşabiliyorum, sizin için de uygunsa öneririm
ve bazı günler de dopamin orucu tutabilirsiniz
evrimagaci.org

yalniz degilsin. benim de icimden hicbir sey yapmak gelmiyor. normalde de tembel bir insanim ama son donemde beter oldum.

Youtube’u sil telefondan