marka fark etmeden yiyorum. çocukluktan kalan bir büyülü obje benim için şeker hamuru, yenebilecek bir şeyin o kadar güzel şekilli olduğunu gördüğüm anı hatırlıyorum; kuzenime at arabalı bir pasta almışlardı. nasıl bu kadar gerçekçi olabilir diye aklım gitmişti, annemler bunlar yenmez diye kenara koymuşlardı, sonra kuzenimle gizlice yemiştik.
o zamandan beri süs gibi duran ama yenebilecek herhangi bir şeye karşı zaafım var denebilir, disco'daki pastacılar kralına da bu yüzden bayılırdım.
düz kaplama olanlarına o kadar meyilim yok artık ama şekilli bi şeker hamuruysa acımam gömerim.
0