tolkien'e katılıyorum onaylanma ihtiyacı olduğunu düşünüyorum ben de. eskiden bende de çok yoğun olan bir şeydi bu. 26'ya girdiğim şu dönemde en yakınlarım dahil kimsenin ne düşündüğünü önemsemeden hareket ediyorum artık. bu hem büyüyüp olgunlaşmakla alakalı hem de kendimle, insanlarla, ilişkilerle ilgili sık sık düşünüp kendi kişisel gelişimimi tamamlamaya çalışmamla alakalı. dolayısıyla yaptığın şeyin farkında olup bundan rahatsızlık duyman güzel bir başlangıç.
insanlardan gördüğün değer senin için muhtemelen çok kıymetli. kendini, başkaları sana iyi dediği sürece iyi hissediyor olabilirsin. bu sebeple insanların senin hakkındaki olumlu düşüncelerine bel bağlamış olman çok doğal. bu bir onay bağımlılığı, yenmen gereken bu. yapman gereken bence övgüyle çoğalan yergiyle azalan biri olmadığının farkına varmak. o insanların senin hakkında yaptığı yorumlar senin gerçekte kim olduğuna etki etmiyor. sen kendine değer verdiğin ve insanlardan bir şey beklemeyip duygusal ve mental ihtiyaçlarını kendi kendine karşıladığın sürece de böyle şeyler yaşamayacaksın (mesela kendi kendini onaylamak, kendine değer vermek, seni mutlu eden şeyleri başkasından beklemeyip kendin yapmak gibi). ve insanlara karşı açık sözlü olmak gerekiyor, bunu yapmadım çünkü o an müsait değildim diyebilmek gibi. yani bir şeyi yapıyorsan önce kendin onu yapmaktan memnun olduğun için yap, karşıdaki seni yargılar diye değil. insanların seni yargılamasına izin verdiğin sürece onların onayına ihtiyaç duymaya da devam edeceksin bence.
ayrıca psikolojide sınırlar konusu vardır bununla ilgili okuma yapmanı tavsiye ederim. bu tarz problemler genelde sınır çizmekte güçlük çekme sebebiyle yaşanıyor. şayet bir şeyler okumaya zamanın yoksa youtube'da keşfettiğim
www.youtube.com 
şu seriyi bırakayım güzel şekilde açıklamış psikolog hanım.
umarım sorunun üstesinden gelirsin.