Ekşi Duyuru

merhaba,

çok uzun zamandır çok uzaktan birine çok sıra dışı duygular besliyorum. çok uzun zaman dediysem birkaç sene değil çok daha uzun bir süre. hayatta yaptığım her şeyi sanki onun için yapıyormuşum gibi geliyor. yaşamak da dahil buna.

bir süre o kişiyle ortak bir değerde buluşup karşılıklı konuştuktan sonra araya bir soğukluk girdi. ben de onu korkutacak şeyler yapmışım. farkında değilim. bu korku olayı da doğrudan zarar verme, travmatik etki yaratacak şeyler değil. bir süre hiç bulaşmadım. çünkü herhangi bir yıkımda kendime zarar verme eğilimim ortaya çıkabilirdi.

aradan bir süre sonra sık sık yazdım. her seferinde de karşılık alamadım. bu mesajların hiçbirinde taciz intibası uyandıracak bir dil, bir istek bir karşılık bekleme gibi şeyler yoktu. sadece neden benimle konuşmadığını ısrarla sordum. cevap gelmedikçe kendi kendimi bitirdim.

en sonunda beni her yerden engellemesi gerektiğini içeren bir mesaj attım. çünkü eylemlerimi kontrol edemiyordum. dopamin aşırı hızlı bir şekilde yükseliyor. sonra da çakılıyorum. aşırı mantıklı düşündüğümü, sakinleştiğimi düşündüğüm dönemlerde bile sayfalarca şey yazarken kendini bulmak çok ağır ve aşağılayıcı bir durum. o da engellemiş. sağ olsun.


yakın çevremdeki herkes bu durumun bir sevgi-aşk değil takıntı olduğunu söylemeye başlayınca iyice öfkelendim. çok daha yakın bir arkadaşım psikologa gitmemi söylediğinde artık her şey için çok geçti. ne işe yarayacak, ne kadar oyalacak bilmiyorum ama son çarem psikologa gitmek. artık...

bir faydası olur mu antidepresanın, psikologun. yanında yöresinde benzer şeyler yaşayanlar var mı? takıntılı olduğumu kabul ediyorum. ancak takıntılı olduğum kişiye atacağım bir adım büyük ihtimalle kendimden nefret etmeme sebep olacak. ve karşı taraf için de travmatik etkilere...

ilaçtan, akıl hastanesinden vs. korkmuyorum. duygularım mahvolabilir, salaklaşabilirim, hissizleşebilirim, suni şeyler hissedebilirim. ama yeter ki şu döngüden çıkayım.

şimdiden teşekkürler.