çoğalma isteği işte. iki, üç, beş olsun. mantıksız gelene kadar devam ediyorsun.

ayrıca ileride bana bakar diye çocuk yapanlara da pek gülüyorum. genelde 4-5 kardeş olanlar anne babalarına pek bakmıyor. sen 5 çocuğa nasıl bakmış olabilirsin ki o da sana baksın...

ben de ilk ikiyi anliyorum, ilki bir cocugumuz olsun (ureme/soyun devami muhabbeti), 2.si hadi bir de kardesi olsun. 3+ gunumuz dunyasinda buyuk sikinti eger tarlaya salamiyorsan.

etrafimdaki 3+ cocuklu adamlara sorarim genelde abi nasil cesaret ettin seklinde, %90'i ikinciden sonrasinin kaza oldugunu ama aldirmaya kiyamadiklarini soyluyor, turk/yabanci benim karsilastiklarimin ezici cogunlugu boyle, o son kadehi icmeyecektik hesabi..

Bazı bölgelerde kalabalıklık güç anlamına geliyor (Doğu bölgesi ve karadeniz gibi).

2. çocuğumuzu kazara yaptık.

İlk çocuğumuz (erkek) bildiğin melek, anlatamam. 10 yılı aşkındır bir kez bile azıcık pişmanlık yaşamadık. Ben burada saatlerce anlatamam. Okulunda tüm hocaları hayran, tüm arkadaşları kıskanıyor. İlkokulu birincilikle bitirdi. Akıllı, sevecen, zeki (biraz taşkın zekası), inanılmaz düşünceli, karıncayı incitmez. Yani anlatılmaz, yaşanır bir çocuk. Dünya bir tarafa, kendisi bir tarafa...

O yüzden biz hep "yavrumuz sağlıklı, sıhhatli olsun; ikinci bir çocuk istemiyoruz" kafasındaydık. Ama ikinci çocuk 3 yıl önce "geliyorum" dedi. Biz de "buyur, gel; bunca zaman değil şimdi gelmeye karar verdiysen bir bildiğin vardır" dedik.

Tabii yaşlarımız eskisi kadar genç ve dinç değildi ikinci çocukta (kız).

Şimdi burada lafı dolandırıp uzatmayayım. Başımıza gelen en güzel şeylerden biri oldu 3 kişilik bir aileden 4 kişilik bir aileye evrilmemiz. Hem kendim, hem eşim, hem de oğlum açısından... Eğer yeterince enerjimiz olsa ve bir beş yaş daha genç olsak (bir de maddi özgürlük kriter) üçüncü çocuğu gözüm kapalı isterdim...

Her şeyinizi bölmüyorsunuz aslında. Her şey paylaştıkça çoğalıyor. Anlatması zor, yaşamak lazım. Ama eminim mevzuyu güzel bir şekilde tasvir edenler çıkacaktır...

Madem bu kadar güzel birşey neden tek çocukla yetineyim ki? Maddi gucum varsa 18 tane çocuğum olsun ne güzel işte. Çocuğum yok. İki kardeşiz bazen keşke bir tane daha olsaydı diyorum.

Bir yakınım aynı duyuruyu açan arkadaş gibi düşünüyordu.Tek çocuklarını 22 yaşında kanserden kaybettiler.Kendileri de hem yaş hem sağlık açısından çocuk sahibi olma yeterliliğini kaybettiklerinden,”neden ikinciyi zamanında yapmadık”gibi bir pişmanlığa girdiler.Belki de kimilerinin böyle bir yedekleme düşüncesi vardır.Bana sorarsanız ben çocuğum olsun istemiyorum,12 yıllık evliyim,zaten şu andan sonra da olmaz.

Biz aslinda cocuksuz takiliyorduk hanimla yillardir. Sonra benim kardeslerim patir patir cocuk sahibi olmaya basladilar (6 kardesiz, 4u arka arkaya yaptilar) gidiyoruz seviyoruz oynuyoruz falan, esimin icgudusunu mu tetikledi nedir bilinmez, illa yapalim cok istiyorum dedi ve yaptik. Sonra cok sevince ve mutlu olunca niye daha da mutlu olmuyoruz diye ikinciyi yaptik. Ama bir tane daha yok olmaz. Maddi ve zaman acisindan.

Sadece kendilerini değil, ülkemizi ve gezegenimizi de mahvediyorlar.

ilkinin tadını alınca insan ikinciyi de istiyor :D

maddi açıdan rahat ettirebileceğimizi bilsek 4-5 taneye kadar yolu var da iki iyidir şimdilik.