yaşatmadım, yaşadım. öyle çok dövülüp hırpalanmadım ama kolay ağlayan bir çocuktum ben ve bunu eğlenceli bulurlardı. eşyalarımı, anahtarımı falan çantamdan alıp tuvalete atarlardı, saçımı çekerlerdi, çelme takarlardı. dörtgöz deyip isim takarlardı. bir keresinde hamam böceği yakalayıp getirmişlerdi, üstüme atmışlardı.
çoluk çocuk hiç sevmem ben, sanırım bu yüzden. çok yalnız büyüdüm, kardeşim yoktu, 1 tane arkadaşım vardı. o arkadaş beni hiç terk etmedi, hala en yakın arkadaşımdır. ama genelde insanları default olarak kötü kabul ederim, özünde iyi bir insanı tanımam, birine güvenmem epey zamanımı alır. birkaç iz bıraktı yani bu olaylar, olumsuz anlamda.
motivasyonları sanırım benim kolay ağlayan bir tip olmamın verdiği özgüven ve onlardan daha zeki ve daha başarılı bir öğrenci olmamın verdiği eziklikti.
0