"Çok araştıran ve sorgulayan biri." ondan

Umutları tükendiği için. Çünkü insanı yaşatan bir umuttur.

Iyi şartlar her zaman eşit değildir "yaşama" eyleminden zevk almak. Herkes hayatı sevmiyor haliyle bir noktadan sonra devam etme zorunluluğu hissetmeyebiliyor.

hayat ve ölüm denen şeyin ne olduğunu kafasında çözüp ve anlamsız bulup, erkenden son vermek istemiş olabilir. bir derdi, sıkıntısı da olabilir. hepsi ihtimal, bilemeyiz.

Bazen kimseye bir şey anlatmak istemiyorsun. Anlamıyorlar, dinlemiyorlar. Ya da dinleseler de inanmıyorlar. İyi, olumlu bir şey yapabilme ihtimalin kalmıyor. O eşiği geçince intihar etmemek zorlaşıyor.

intiharin genlerle gelme ihtimali yuksek. Yani fitrat olayi. Soyle soyliym, tecavuze ugramis, iflas etmis, bitmis olabilirsin ama hayata tutunursun. Intihara meyilli kisilik ise, zaten yikilmaya meyilli. Sunu dusun, nasil ki habis ur, kanser hucresi yok ediciyse, ve bir insani olduruyorsa, sunu varsay ki aslinda butun dunya da baska bir yasayan organizmanin icinde bir hucre. Savas, intihar, olum, kotu dusunce de bu dunya hucresinin kanseri. Ve kendi kendini bititiyor. Allah yasama sevinci versin diye dua edilir. Inancli olmak, olmamaya gore hayata tutunmak icin buyuk bir destektir. Bu dusuncelerle batakliga saplanma. Uret ve bir ise yaradigini dusundurecek seyler yap. Zirva gibi gelebilir ama, yazarak ancak bu kadar iletebiliyorum. Sevgiyle kal.

Gerçekleri algılamaları bozulduğu, olayları yanlış algılayıp yanlış düşündükleri için intihar ediyorlar. Araştıran sorgulayan kimse intihar edemez zaten, merak eder çünkü. Umutlar hiçbir zaman tükenmez. İnsanı yaşatan da umut değildir, insan yaşar ve yaşamanın kendisi sürekli her zamAn her türlü umudu içinde barındırır. İntihar edenler bunu geçici süre göremeyen insanlardır.

İnsanın bi dayanma eşiği oluyor, o eşiği geçince bu kararı soğukkanlılıkla uygulayabiliyorsun bence. 1000lerce kez intihari düşünmüşümdür fakat yapabilecek cesareti kendimde bulamadım. Geleceğe dair umutların tükenmesi var olan durumu kabullenememe.. çok düşünmek hissetmek sorgulamak. Bunlar birleşince, birazcık da anlık deli cesareti. İntihar edilebiliyor demek ki. Ben anlayabiliyorum intihar eden insanlari

intiharın en büyük sebebi olarak çevre baskısı diye biliyorum. ailesiyle arası iyi zannedersin mesela ama hep okul başarısıyla ilgili baskı yaşamıştır. anne babasına sorsan biz sadece ilgili ebeveynleriz derler.etrafıdaki insanların onu sevme sebeplerine kendisi hiç değer vermiyorsa bu çelişkiyle başa çıkamamak da baskı yaratmış olabilir.ya da en basiti sevgilisi aldatmıştır..anlık bir karardır.tanımadan bilemezsin.

Bazı nedenlerle birey olma aşamasında güçsüz ve yetersiz kalmış olabilir. Etrafından da doğru yönlendirme ve nitelikli eğitim almamışsa, yanlış anlamlandırmalar sonucu çözümü hayatına son vermekte bulabilir.

Yıllar önce bir video izlemiştim. Bir psikolog avm nin içindeki korkuluklardan kendini aşağıya usulca bırakıyordu. Aynı soruyu sorup durmuştum. Neden neden. Olmamalı. Fazlaca içimi karartmıştım günlerce. Sonra o video internetten silinmeli diye düşünmüştüm.

Aslına bakarsan belki de “hiçbir şey dışarıdan göründüğü gibi değildir”. Sana göre iyi üniversite, iyi bölüm olabilir. Dışarıdan ailesinin sevdiği biri gibi görünebilir. Belki de ihtiyacı olan bunlar değildir. Eksiktir. Üzgündür. Mutsuzdur. Çaresizdir. Belki de kimsesizdir. Bilemeyiz.

"Ailesinin, arkadaşlarının sevdiği biri." bunu asla bilemezsiniz.

öncelikle başınız sağolsun. o ruh haline girmeden anlaşılması çok zor bir psikoloji. bildiğin kafanda bir şeyler bozuluyor. yokluk, boşluk hissi huzur vermeye başlıyor o zaman plan yapmaya başlıyorsun. şu ilaçtan mı içsem yoksa otobanda 200le gidip kaza mı yapsam veya şuradan kendimi mi atsam napsam diye. bu ruh halini kabul edersen sonun intihar oluyor. bunun doğru olmayan bir şey olduğunu farkedersen de gidip profesyonel yardım alıyorsun.

zamanında hafif bir antidepresana başlamıştım prospektüsünü okuyunca çok düşük bir oranda da osla intihara ilişkin düşünceleri yan etki olarak arttırabileceği yazıyordu ki başladıktan kısa bir süre sonra sabahları yataktan "intihar etsem ne güzel olur ha kurtulurum biter" diye kalkmaya başladığımı farkettim. aklıma prospektüste yazan gelmeseydi belki de yapardım. doğrudan doktora gittim böyle böyle düşünüyorum kurtarın beni bu düşünceden diye rengi attı kadının ilacımı değiştirdi de rahatladım. ama şu ana kadar o zamanlarda ölüm düşüncesinden bulduğum huzuru başka hiç bir şeyde bulamadığımı da söyleyebilirim. dendiği gibi yaş ilerledikçe aman ne gerek var diyip ona da üşeniyorsunuz arka planda kalıyor öyle çok düşünülmüyor.

hayat çok boş. ailelerimizi mutlu etmek için üniversiteye gidiyoruz, patronumuz para kazansın biz de açlıktan ölmeyelim diye vaktimizin %30unu işimize ayırıyoruz. gerçek bir yaşama amacı olmadan, istediğin şeyi yapmadan çok manasız geliyor. keşke ufaklıkla daha önce konuşma şansımız olsaydı belki yardımcı olurdum. çok üzüldüm.