cogu zaman "soyle olmali, boyle olmali" gibi yargilarimizi dunyaya giydirmeye calisiyor, yargilarimiz dunyaya oturmadiginda gecersiz islemler yurutuyoruz. bu da boyle bir hikaye, yani... hayat devam ediyor. dileriz mutlu olsunlar.

p.s.: "guzel de bir kizmis" kisminda urperdim.

Bir soru yok sanırım ama bence çocuk ve geride kalan eş için çok iyi olmuş düşünsene o eşin ya da çocuğun yerinde olduğunu senden daha çok travma yaşadıklarına eminim. Kuzenin için üzüldüm keşke böyle olmasaymış diyecek pek bir şey yok. Ben allah korusun ama annem ya da babam bile ölse geride kalan başkasıyla mutlu olsa onlar adına sevinirim gibi geliyor tabi umarım başıma gelmez.

Bence intihar sonrasi olabilecek en iyi sonuc olmus. Hani daha iyi ne olabilirdi ki. Bence sen de mutlu ol.

anlattığın hikayedeki çocuk bendim, çok daha büyüktüm tabi ama çocuk aklımla bile babamın evlenerek mutlu olacağını düşünmek beni de mutlu etmişti.

kuzeninin yerinde kuzeninin olmaması öyle ya da böyle kuzeninin seçimiydi; kimsenin yeri kendi benliğinden başka bir yere ait değil.

olumsuz bakmadığın sürece alışırsın sen de. mutlu ol onlar adına +1.

evet karmakarışık bir durum. hem mutlu olup hem çok üzülmeniz de zaten en doğal hali. şundan sonuna kadar emin olun, rahmetli kuzeninizin eşi hiçbir zaman ama hiçbir zaman kuzeninizi unutmayacak. yeni eşi kuzeninizin yerini doldurmak için değil, hayata devam etmek için. çocuğu sahiplenmesi ve iyi bir insan olması, aileye sıcak davranması zaten neredeyse gerçek olamayacak kadar güzel detaylar. ama kendisi de, eşi de, hepiniz de biliyorsunuz kuzeninizin yerini dolduramayacağını.

benim yarı öz amcam (babamın baba tarafından abisi) ile yarı öz halam (babamın anne tarafından ablası) evlilerdi mesela. ikisi birbirinin hiçbir şeyi değildi ama anne babalarının ikinci evliliğinden babam doğmuştu ve babam doğal olarak ikisinin de kardeşiydi. (bu akrabalık durumunu genelde insanlara yarım saatte izah ediyoruz ama özetle ensest bir durum yok. örflere, dinlere ve toplumsal değerlere uygun bir olay. çocukları olan iki dul evleniyor ve ilk eşlerinden olan çocukları büyüyünce aşık olup evleniyor. ikinci evliliklerinden de babam doğuyor) neyse, işte halam yıllar yıllar evvel vefat etti. amcam da gençti ve bekarlığı bir türlü beceremedi, tekrardan evlendirdiler. halamdan iki büyük çocuğu vardı. sonraki eşinden de çocukları oldu. biz ailecek yeni eşini kabul etsek de, yaşça büyük olan kardeşlerim yeni yengemi, canları kadar sevdikleri halamın yerine bir türlü konduramadılar. hatta kendisine "yenge" bile diyemediler, "abla" diye hitap ettiler. amcamın büyük çocukları da kabul edemediler. zoraki görüştüler annelerinin yerine gelen yeni insanla. neyse, mevzu şu ki; yıllar evvel amcam da rahmetli oldu (ki en sevdiğimiz amcamız dı hepimizin). aradan seneler de geçti. ama hala yengem ile sık sık görüşüyoruz. o da her bayram tatlılar, sarmalar hazırlar, gözü kapıda bizi bekler...

yani canımız gibi sevdiğimiz halamızın yerine hiçbir zaman koymadık yengemi. rahmetli amcam da ilk eşini bal küpüne, ikincisini sirke küpüne benzetirdi. ikinci evliliğinde ilk evliliğinin mutluluğunu da yaşayamadı. ama ona rağmen, amcamın ardından biz yengemle daha bir bağlandık ailecek...

zaman içinde bu duruma üzüntünüz azalacak git gide. yeni gelin tabii ki rahmetli kuzeninizin yerini doldurmayacak ama ailenin yahut çevrenizin yeni bir üyesi gibi olacak. bence siz daha çok sevinmeye çalışın zira çocuk ve baba için öyle bir travmadan böyle güzel bir son çoğu zaman olmuyor. size kötü hissettiren de tam olarak bu durum. yani eşi ve çocuğu kuzeninizin ardından perişan olsaydı içten içe şimdiden daha az kötü hissederdiniz belki. çünki kuzeninizi seviyorsunuz. ve onun kaybını atlatmalarını ona bir nevi ihanet gibi hissediyorsunuz içten içe. halbuki kimse kimsenin yerini dolduramıyor gerçekte...