Hayır. Tam tersini düşünüyorum hatta. Gerçekten ya asla tadı olmayan bir hayatım var ya da ben hayattan tat almayı bilmiyorum.

Kesinlikle hayir ama nedeni Turkiye'de yasiyor olmam. Kendimle alakali degil.

Ornegin sevgilimle dans etmeye gitmek istiyoruz, mekanlar teker teker kapaniyor. Kalan yerlerde bir aksam 200 lira harcamak zorunda kaliyoruz. En yakinda Bulgaristan'da bile kimse sevgiline sana laf atmadan, 3 euroya harika ickiler icip eglenebiliyoruz.

ABD'de calisirken calisma saatlerim simdikinin yarisi kadardi ve daha fazla para kazaniyordum. Zamanim da param da daha fazlaydi. Hiking yapmaya baslamistim, sabahlari yuruyuse cikiyordum cunku zamanim vardi!

Etrafimda ne orman ne de park kaldi. Her yer apartman oldu! Zamanim olsa otobuse sonra metrobuse binip en yakindaki parka gidebiliyorum!

evet.

"daha fazlasını yapabilirdim" diye düşünüyorum tabii ki ama bunu HER ZAMAN söyleyebilir insan sanırım... benim için hayatın tadını çıkarabilmenin sırrı da tam olarak bu zaten: yaşadığın kadarıyla mutlu olabilmek; daha fazlasını istemek, buna imkânın olduğunu bilmek ama her ne yaptıysan onunla mutluluk bulup yapamadıkların için üzülmemek. gerçekleştiremediklerini motivasyon olarak kullanmak, bir nevi enerjiye dönüştürmek. kişisel gelişimci gavatlar gibi yazdım eheh ama böyle benim için.

öyle çok mutlu, sevgi kelebeği bir insan değilim; aksine haddinden fazla gergin ve tuhaf biriyim ama açıkçası gece yatağıma girip battaniyenin altında kıvrılmayı, kahvaltı için yumurta çırpmayı falan bile seviyorum. yaşlandığımdan mı bilmiyorum (yaş 24 lulz) ama sürekli hâline şükreden, "aa ne güzel lan kolum var, bak bardağı istediğim gibi tutabiliyorum, YRRAK TUTMASAK BARİ EHEHEEHE" diye pis pis şakalar yapan, çok şanslı olduğunu düşünen biri oldum.

hiçbir şekilde "süperim" diyemem ama bu yönümü ve değişimimi gerçekten inanılmaz buluyor, bu konuda kendimle gurur duyuyorum. 18 yaşında intihara kalkışıp hastanelik olmuş, 18-22 yaş arası yaşamadığı psikolojik/fiziksel sorun kalmamış bir dangalak olarak nasıl bu kadar pozitif birine dönüşebildim inan hiç bilmiyorum. some people call it growing up, i say "gayışı gompile gopardım herhal"...

çıkaramıyorum. eğlenmeyi, tadını çıkarmayı, keyif almayı biliyorum ama imkanlar çok kısıtlı. bunu derin derin açıklayamam ama kısa olarak ifade etmek gerekirse, ülkemizdeki gençlere bakalım bir de diğer ülkelerin gençlerine bakalım, çok büyük fark var.

evet düşünüyorum. elimdekilerin kıymetini biliyorum. hayal kurarken, bir amaç belirlerken ama/fakat/belki yaklaşımları ile olumsuz şerh koymuyorum. istediğim bir şeyle ilgili harekete geçerken %50 olma, %50 olmama ihtimali var diyorum ve %50 olmama ihtimaline kafayı takıpta diğer olumlu ihtimali ıskalamıyorum. bahane üretmiyorum. böyle böyle gayet aklımdakilerin, içimdekilerin peşinden gidebildiğim, mutlu ve huzurlu hissettiğim bir hayat kurdum. gündelik hayata dair aksaklıkları sorundan kabul etmiyorum, yaşamın olağan akışı bu diye düşünüyorum.

sağlık v.b. sorunlar tamamen ayrı değerlendirilmeli tabii ki ama bence mutsuzluğun temel sebeplerinden birisi atalet/tembellik. harekete geçin. ilk adımı atın.

iş bulsam vaktim ve param olmuyor, işsizken yine param olmuyor, bol bol vaktim var. her şeyin ucu paraya bağlandığından işin içinden çıkamıyorum. bi gün geçer herhalde diye saldım açıkçası.

hayatın tadı benim kıstaslarıma göre canın isteyince seyahat edecek paran ve vaktin olmasıyla çıkar. ya da kafana esince işe gitmemekle.

ama bana kalan vaktimi güzel değerlendirebiliyorum diyebilirim. keyif almadığım hiçbi şeyi yapmıyorum.

çıkarıyorum.

deli gibi olumsuzluk var hayatımda ama gözüne gözüne yaşıyorum valla. hiç umrum bile değil.
mutlu olacak bir sürü neden var.

istediğim kadar değil tabii ki ama çıkarıyorum. hatta boş vakitlerimi neredeyse tamamını hayattan keyif aldığım şeyleri yapmaya ayırıyorum diyebilirim. benim için hayatta olma motivasyonu zevk aldığım şeyleri yapmak, en basitinden en kompleksine. bunları yapamadıktan sonra yaşamamın bir anlamı yok.

evet. yaşlandıkça daha çok. bi de bi kırılma noktası oluyor, sonrası yokuş aşağı. çokgzel :D