ben bir yolunu bilmiyorum heyecan oluyor ama o görüşme/sınav vs başladıktan sonra heyecanımı yenebiliyorum. o jüri karşısında sorulan söylenenlere cevap vermekte zorlanmıyorum. yada sınav başladığı an o heyecandan eser kalmıyor

Valla ben o tür durumlarda o da insan sen de insansın Amaranta, gerilecek bir şey yok diyorum. Azalıyor gerginliğim.

Edit: Bir de her şey olacağına varır, sözü acayip rahatlatıyor beni.

alkol forever.

alkol diyene inanma.

İnsanların önünde konuşmaya çok alışkınım, o yüzden genelde gerilmiyorum eğer bir sahnede falan konuşacaksam.

Ama benim için de önemli olan bir şeyse mesela bir iş toplantısı falan, kendime durum nasıl gelişirse gelişsin kendi hareketlerimi kontrol edebileceğimi hatırlıyorum. Karşımdaki kaba biri de çıksa, şok edici de, sinirli de, şahane de, kendi tepkimi kontrol edebilirim.

Kendime sürekli "kibar ol, kibar ol" diyorum. Kaba olduğum için değil de, çok gülen falan biri olmadığım için özellikle çaba göstermezsem antipatik gelebiliyorum bazı kişilere.
Yavaş yavaş nefes alıyorum burnumdan.

Benim en sinir olduğum şeyler, "haydi şimdi şu şu konuyu bir şarkıyla ve dansla diğer takımlardaki kişilere anlatın" falan gibi yaptırılan manasız takım eğitimleri aktiviteleri. Öyle aptalca bir şey yapmam gerekecekse hiç çekinmeden veya utanmadan kendi sakinleşme rutinimi yapıyorum (gözleri kapat veya bir yere sabitle, derin nefes al, elleri dua eder gibi dudak üstünde birleştir, yoga mantrası tekrarı- benimki "I choose to let it go"). Yani kısaca, anksiyeteyi sizden öğrenecek değiliz.

Karşı cinsle ilk buluşmada da -ki bu çok sık endişe etmem gereken bir şey değil- kendimce elimden geldiğince hazırlanmaya çalışıyorum, içime sinecek şekilde yani. Sonra da "ya bırak allah aşkına, en kötü ne olabilir ki?" diyorum, gidiyorum.

Pöff, yine upuzun yazdım.

Ilik dus ve 200mg kas gevsetici +n gec 22:00 gibi uyku. Baska turlu rahatlayamiyorum.

Edit: Benim gerilmem sadece mulakat ve cok cok onemli hayat memat meselesi sinavlardan onceki gece icindi :)

Ceyrek ya da Yarım dideral

üniversitede özellikle son senede çok zorlanmıştım, hayatımın en zor senesiydi diyebilirim. ondan sonra iş güçle ilgili herhangi bir şey için stres yapıyorsam onu kotaran bunu zaten kotarır diyorum, rahatlatıyor. daha hafif bir şeyse bittikten sonraki ruh halimi düşünmeye çalışıyorum, en nihayetinde geçecek temkini, o da çok etkili. bunların dışında tabii ki müzik. gönül işlerine tat zaten o heyecan, ona dokunmuyorum :)

bir control freak olarak karşılaşabileceğim muhtemel senaryoları kurgulayıp nasıl tepki verebilirim onlara çalışıyorum, özellikle sistematiği olan durumlarda; iş görüşmesi-toplantı vb.

karşı cinsle buluşmada ise yatıştırma ihtiyacı duyacak kadar heyecanlanmam biraz zor ama zamanında heyecanlandığımda bunu saklama gereği duymamış, aksine lehime kullanmıştım. baskılamaya çalışmaktansa farklı şekilde o heyecanı tüketmek ya da kontrol altına almak lazım. panik duygusu en büyük tetikleyici, panik olmamak içinse kontrolü sağlamak lazım. ekstrem insanlar söz konusu olmadıkça belirli bir şekilde geçeceği bellidir, ona hazırlıklı olmak lazım bence.

kafamda plan yaparım, şunu derlerse şöyle cevap veririm şeklinde. baktım işin içinden çıkamıyorum, "ucunda ölüm yok, koy göte" deyip salıyorum.

sjdjjff