Sürekli kavga olan bir ailede büyüdüm. Tahminimce bu bana ve diğer kardeşlerimin hayatlarına da yansıdı. Büyüdükçe daha net anlaşılıyor bu.

Normal, normal.

Evet, hayır. Mutlu bir ailede büyüyünce insanın evlilikten ilişkilerden beklentisi de çok yükseliyo böyle bir dezavantajı da var

Ailede maddi manevi huzur bulamadım. Tartışma gürültüsü ruhumu kemirdi. Böyle bombok çocukluk, gençlik geçince mutlu falan da olunmuyor.

Evet, evet

Çok mutlu ya da sürekli kavgaların yaşandığı mutsuz bir aile değildik. Biraz standart bir aileydik sanırım. Şimdi de mutlu bir insan değilim ama mutsuzluğumun aile dışında birçok sebebi var.

Hayır-nötr (hayıra daha yakın olan nötr)

siddet icerikli bir ortamda buyudum, simdi de mutsuzum. antidepresan kullaniyorum. her seyi elime yuzume bulastiriyorum...

bag var tabii ki. psikologlar neden cocukluga iniyor iste bu sebepten.

Çok çok çok sorunlu bir ailede büyüdüm, hemen her gece korkuyla uyurdum 16 yaşına kadar. Şu an gayet mutluyum, ama zaten pozitif bir insanımdır genel olarak, yüzümde hep bir gülümsemeyle gezerim.

Şiddeti bol olan ortamda büyüdüm, şu an 4000-5000 km uzaklıkta yaşıyorum çok mutluyum.

aslında bazen de mutlu bir ailede büyüdüğümü ve mutlu da bir insan olduğumu düşünüyorum. çocukluğuma dair çok komik şirin anılarım da var.

hayır, dertle büyüdüm hep. geçim derdi hepimizin derdi oldu. şu an ise herkes koy verdi. ben de koy verdim ama böyle olmasına üzülmüyor değilim. hep sonraki bölüme geçince daha iyi olacağına inandırdım kendimi, lise bitti, üniversite bitti, hala düzenimi kurup mutlu olmaya çalışıyorum. bi bok olmuyor. sorsan mutlu muyuz, evet deriz muhtemelen. hayattayız, sağlıklıyız. ama ömür bitmiş ve nispeten daha iyisinin olamayacağını bilip kendini kandırmaya devam ediyor insan.

hayır-sayılır

Kavga gürültü olan bir ailede büyümedim. Şu an inanılmaz mutsuzum.

evet mutlu idik. arada nadir kavgalar olurdu ve simdi de oluyor ama bunlar normal seyler. iliskinin tuzu biberi diyorum ben.

buyuduk ve simdi de gayet mutluyuz.

Çok mutsuz bir ailede büyüdüm. şu an mutlu ve huzurluyum çok şükür. ne kadar sürer bilinmez tabii. :)

Mutlu bir ailede büyüdüm ve genel manada mutluyum.

Evet
Eh iste

mutlu bi ailede büyüdüm, mutluyum ve etrafımı da çok mutlu etmeye çalışan biriyim:))

hayır-hayır

elbet etmişlerdir ama annemle babamın kavga ettiğini hatırlamıyorum, öte yandan müthiş mutlu ve her yerinden sevgi fışkıran bir ortam da değildi; normal diyebiliriz sanırım. yine de ben çocukken mutsuz olduğum zamanları hatırlamıyorum, bu açıdan beni olumsuz etkileyen bir şey yaşamadım. ama genel olarak mutlu bir ruh halim yok, mutsuz olmamaya çalışıyorum sadece.

mutlu ailede büyüdüm diyemem. çok ciddi sorunlarımız yoktu, dışarıdan bakan biri ters giden hiçbir şey göremezdi ama anne-baba arasında çok sık tartışma yaşanırdı, babam bizimle pek ilgilenmezdi, genel olarak çok kötü olmasa da gergin ve birlikteliğin hissedilmediği ve herkesin kafasına göre takıldığı bir aile hayatım oldu diyebilirim. nitkeim ben lise sondayken annemle babam boşandı ve benim bundan 6-7 ay sonra şans eseri haberim oldu, sorduğumda da "aaa unutmuşuz lan" dediler resmen, öyle şahane bir birlikteliğimiz vardı.

şu an 24 yaşındayım ve genel olarak gayet mutluyum ama buraya gelene kadar çok depresyona girdim, çok zorlandım. benimkisi sanırım biraz "artık yetişkinsin, artık farklısın, artık her ne oluyorsa büyük ölçüde senin kontrolünde ve senin nasıl değerlendirdiğine bağlı" zihniyetini benimsemekten kaynaklı. o açıdan eskiden ne olduğuyla çok ilgilenmiyorum, mevcut hayatımı güzelleştirmeye çalıştığım için de genel olarak mutlu biri olduğumu söyleyebilirim.

ha babasıyla şakalaşabilen arkadaşlarımı, "memleket"e döndüğünde anne, baba ve kardeşleriyle birlikte bir sofraya oturup huzur bulan insanları görünce biraz şey olmuyor değilim ama o kadar sorun değil, alıştık. babam bizimle pek ilgilenmezdi ama ne anneme ne de bize bir kez olsun vurmadı. çok korktuğumuz, nefret ettiğimiz, utandığımız biri asla değildi - sadece bencildi biraz, evle arası pek yoktu. öyle düşünmeye çalışıyorum. sonuçta eşek skmenin hobi olduğu bir köyde doğabilir, şu an çok daha kötü koşullarda yaşıyor olabilirdim.

her şey değil ama çoğu şey büyük ölçüde bakış açısıyla ilgili bence. o yüzden buna odaklanmaya gayret ediyorum kendi adıma. çünkü her zaman daha iyisi ve daha kötüsü mümkün. bu yaştan sonra 13 yaşında nasıl olduğumu düşünmemin de pek manası yok zaten.