ben de kadınım da genelde öyle sinemaya kahveye diye takıldığı arkadaşlar erkek -arkadaş bak, başka bir şey yok.
dediğin doğru zira ben de 35 yaşındayım benim yaşımda olup bekar olan arkadaşlarım y.dışında (y.dışında yaşarken zaten arkadaşlık sıkıntım yoktu, hem kafalar uyuyordu hem bekar çoktu) burada 35 yaşındaki çevrem 3. çocuğu düşünsem mi diyor..

insanlara bir şey diyemezsin. çalışıp 2 de çocuk büyüten kadın, bekar 30 küsür yaşında arkadaşlarıyla ne kadar görüşebilir? görüşemiyorlar. normal.

erkek arkadaş (sevgili olmayan) bul. vallahi bak.
bir de tur filan düşünebilirsin hem yalnız gezmek her zaman çok güzel olmuyor. o yolla da çok güzel çevre edinen arkadaşım var. birlikte geziyorlar şimdi.

hangi şehirdesin bilmiyorum buradan edinmeyi dene. iletişim imkanları her geçen gün artarken modern insan yalnızlığa daha da gömülüyor.

Baş edemiyorum ve günlük hayatımı da ciddi anlamda etkiliyor. Daha da kötüsü artık öyle bir durumdayım ki benimle arkadaşlık kurmaya çalışanlarla bile sağlıklı ilişki kuramaz hale geldim. Hem arkadaşım olsun istiyorum, hem de kimseyi umursamıyorum. Arkadaşsızlık ve iletişim problemlerinden dolayı hayattan bıktım; hayattan bıktığım için arkadaş olmaya çalışanlarla uğraşasım gelmiyor. Kötü bir paradoksun içindeyim.

Liseden sonra hep yalnızdım zaten ama üniversite de bitince, son beş senedir çok kötü bir hale geldim. Artık dayanamıyorum ve nereye kadar böyle gidecek fikrim yok.

Hangi şehirdesin? Eskişehir’deysen takılabiliriz. Ben de seninle aynı durumdayım.

Depresyonda olabilir misiniz? Yalnızlık-Depresyon-Yalnızlık-... gibi bir sarmal sonucu da olabilir.

Daha fazla farklı ortama girebilirsiniz, fazla seçici olmanızdan ya belki bir pattern halinde belirli davranışları tekrarlamanızdan dolayı insanları uzak tutuyor olabilirsiniz. Birim zamanda bulunduğunuz ortam sayısını/ çeşidini arttırın ;)

Öte yandan büyük şehir koşturmacasını da etkisi olabilir, özellikle haftaiçi çoğu insan sadece evinde olmak istiyor. Haftasonları ise ayrı konu.

Üzülüp kendinizi kapatmayın sadece, yaşla/cinsiyetle ise ilgisi olmadığını net olarak söyleyebilirim ;)

PS. Bazen yalnız kalmak da güzel, özellikle kendine vakit ayırabilmenin bir ayrıcalık olduğu düşünülürse..

Couchsurfing ten anlık görüşme kovalayabilirsin,
Meetup tan takvime göre ve ilgini çeken konuya göre buluşmalara gidebilirsin,
İstediğin grup yoksa aylık 10 lira harcayıp kendi grubunu kurabilir ve dolusuyla insanla tanışma fırsatı yakalarsın.

Ben de benzer durumdayım, yani az arkadaşım var ve iş güçten dolayı görüşmek çok zor oluyor. Farklı olarak internetten arkadaşlarım var (gerçi ne kadar arkadaşız bilmiyorum ama baya şey paylaşıyoruz birbirimizle) onlar da çok uzaktalar ya. Ben de çoğu zamanımı yalnız geçiriyorum o yüzden. Üzülüyorum bazen ama artık yapacak bir şey yok gibi. Öyle yani.

Benzer bir soruyu bir yıl önce ben de sormuşum, bir yıldır hayatımda pek bir değişiklik olmadı açıkçası.

Kadınsan gerçekten arkadaş edinmek zor, hele bir de belli bir yaştan sonra arkadaş edinmek daha da zor. Bir de dışarıdan "soğuk" görünüyorsan o ihtimal sıfıra yakın oluyor işte.
Dert etmemeyi öğrenmelisin bu durumu, ve günlük aktivitelere yönelebilirsin. Biraz işe yarıyor sanki.

hadi arkadaş olalım.

tek tabanca olmak iyidir, alışıyosun zamanla. benim çok eskiden kalan 3-5 kişi var ayda bir ararlarsa buluşur bir kaç saat sohbet ederiz, onlar aramazsa ben kimseyi aramıyorum zaten çünkü çok alıştım, sırf küsmesinler diye buluşuyorum yoksa öyle oturup 3-4 saat konuşmak zor geliyor,zaten çoğunlukla konuşmuyorum onlar konuşur ben dinlerim.

sevgili yap birlikte takılın. "@niye ama" iyi niyetli olarak sevgili olmayan erkek arkadaş demiş ama yok öyle bir dünya, olasılık çok çok düşük:)

Bir anda degistirdigin sosyal cevren seni arayip bulmuyorsa seninle arkadasligi gozden cikarmislar demektir belli bir zamani asan arkadasliklar kirginliklara ragmen bitmez arkadaslarinin olmasinin yolu seninde arkadas olmandan gecer biraz sorunu kendinde arayabilirsin kafana gore arkadas es dost sevgili hicbirzaman bulamazsin insanlari oldugu gibi kabul ettikce seninle olucaklardir

@zikardo
olasılığın düşük olduğunun farkındayım. ama olabiliyor.

belki karakterlerle de alakalıdır benim erkek arkadaşlarım benden fazla alışveriş yapıyor beni zorla alışverişe filan götürüyorlar. takıldıkları kızlarla benim eve geliyorlar :P filan. değişik biraz.

@niye ama
mutlaka mümkün ama zaten bu arkadaşın çevresinde o potansiyelde insanlar olsa gelip duyuruda bu soruyu sormazdı zaten.

şimdi mesela benim eski çalıştığım işyerinden bir kadın var evli çocuklu, zamanında beraber çalışırken çok iyi anlaşıyorduk, 2 seneye yakın oldu işten ayrılalı ama haftada en az 3 defa arar telefonda konuşuruz. ben bu kadınla aynı ofiste çalışmamış olsam mümkün değildi bu, çünkü normalde çok farklı karakterleriz ama bir şekilde alışkanlık oldu.

şehir belirtmemişsiniz, ama izmir'deyseniz görüşebiliriz. :')

Istanbul.

Görüşelim, takilalim bir gun arkadaşlar.

Okey oynayalim ya da tavla. Biseyler icelim filan.

Bugun izin gunumdu normalde. Cagirdilar yine. Haftaya iki gun izin yapacagim yine yalan olmazsa.

istanbul'da 5 ayım yapayalnız geçmişti. o günlerimi hatırlattın. para da yoktu cepte, kitap okurdum evde. yapı itibariyle sosyal bir insanım. sohbet edemezsem, bu dürtümü doyurmazsam depresyona giriyorum. sosyal çevrem olmaz korkusuyla 5 haneye yakın maaşlı işi bırakıp memleketime döndüm. daha az kazanayım ama bildiğim çevrem olsun dedim. senin derdini çok iyi anladım.

kız arkadaşlarım var samimi olduğum ama doyurucu sohbet edemiyorum. çoğu erkeklerden, alışverişten, diğer ortamlarındaki kişilerin hayat hikayelerinden bahsediyor, çok sıkılıyorum. yani elinde kız olsa bile, istediğin düzeydeki sohbet her zaman olmuyor.

ben şöyle baş ediyorum:
- kendime ev tuttum. film izlemeyi çok severim. bi kızın erkek arkadaşıyla sıkıntısını dinleyip, çocuk pışpışlayacağıma kaliteli bir film izlemeyi tercih ederim. yalnızlığın çok güzel yanları var.
- kız bulamıyosan erkek bul. yavşak olmayacak ama. fırsatını bulsa, nasıl sikerim ben bunu demeyecek. o tarzlardan değil, sana bir şey katacağını düşündüklerine yanaş.
- ağlayarak bi yere varılmaz. bu böyle gitmeyecek, hayatına illaki birileri girecek. entropi yasası. bu düzen başka düzene evrilecek. işte o güne kadar kendine bir şeyler kat, bolca kitap oku.

ben bi ara istanbul'da can sıkıntısından ölecektim. 3 hafta güneş görmeyen evin bi odasında geçirdim bahar günlerini. depresyondan ölecektim. sonra allah yüzüme mi baktı bilmiyorum, öylesine gireyim dediğim ales'e giderken kampüs'te bi kızla tanışmıştım. öğretmenmiş. sınav yerimiz de aynı fakulteymiş. beraber girdik çıktık. akşama kadar gezdik. bi hafta sonra da beni adalara davet etti. öğretmen arkadaşlarıyla vakit geçirmiştim. hayatın sunduğu en güzel hediyeydi o zamanlarda. bu tür karşılaşmalar olursa kaçırma fırsatı, değerlendir. eskileriyle görüşme aralığın nadirse eğer, onlarla yürümez gemi, yeni kan lazım sana.

Bana gore belli bir yastan sonra herkesin evlenmesi gerekiyor.

demogoji yapmissin acemi. benim kurdugum cunleyle senin kurdugun cumlede ortak bir nokta yok. sikmek istiyosa sikmek istiyorum desin, dost gozukup firsat kollamasin dedim ben. erkegi kopek et demedim. krndi kafandan gecenleri benimkiyle butunlestirmissen de olmamis.

Ağır iş hayatı gereği, veya insanlarda olan psikolojik sorunlar vs. yüzünden düzgün bir iletişim kurulmuyor maalesef.

Benim de arkadaşım yok denecek kadar az.

Seçicilikten kaynaklanıyor bir de. ama pek yapacak bir şey yok. girişken olup yeni çevre edinmeye bakmalısın

sana yalnızca +1 diyebiliyorum.
Arkadaşlık zor zanaat sanırım beni aşıyor.

"bir meriç bul, ilgisini sömür" diyenlerin tavsiyelerine kulak asma.

Couchsurfing toplantılarına gidin bence. Bakarsınız aynı durumda olan biri daha vardır. Bir de o toplantılara gurbette olanlar çok katılıyor. Vardır mutlaka kafa dengi yalnız biri.

duyuruyu okduğumda kendimle yüzleştim aslında. yani acaba yalnızlığı ben mi seçtim, kurallarımı ve yaşananları yanlış mı yorumluyorum, yalnızlığı bıraktıracak insanlarla mı karşılaşmadım. ben seçiciyim, kuralcıyım arkadaş. bunları yazarken iç sesim "senin şeklini sikim lan" dese de öyle. neden böyle, çünkü ben bir insanla tanıştığımda belirli özellikleri sağlamasını bekliyorum. zeka belirtisi gösteriyor olmak, dürüst olmak, çok ve boş konuşmamak gibi bir sürü özellik. bunlarda psikolojik sorunlarımın veya olayları belki de yanlış yorumlamış olmamın tabi ki etkisi vardır. hele ki dünya görüşlerimin.

bence aklıbaşında bir insan ne kadar yalnızlaşırsa o kadar özgürleşir. çünkü kendini kimseye kanıtlama ihtiyacın yok, kendi dünyan var. senin kurallarına uymayan o dünyaya giremiyor. beni kendimle yüzleştiren tarafın da bu. dünyana kimse gelmiyor veya dünyana gelenleri kovdun. buraya kadar normal ama buna sızlanarak karşı çıkmanın hiçbir faydası yok.

bununla nasıl baş etme kısmına gelince.. rahat aslında. yani sohbet kafamda olsa da olur olmasa da, ama olmasa daha iyi kıvamında olduğu için sıkıntı yaşamıyorum. sadece sohbet de değil. zaten her işini kendi gören tescilli bir yalnız olarak kimseye ihtiyaç da duymuyorum. zaten path of exile ve csgo sağolsun vakit de geçiyor. onlar olmasa kitap, müzik, araştırma. müzik tabi ki o iş görüşmelerinde "hobileriniz nelerdir?" kısmında verilen sahte cevap değil. diskografileri dinlemek, bir şey yaparken veya yapmazken değil sadece dinlemek, bilinmeyen kişileri/grupları araştırmak. bunlar tabi bazıları. mesela fransızcaya gitmiştim bir ara ismek'te. güzel de devam ediyordum ama iş güç derken bıraktım. ukte kaldı, ona da gideceğim. durum bundan ibaret yazdım ama çay hastalığım var mesela. farklı çayları, farklı kombinasyonlarla (harman), farklı gramajlarda, farklı sıcaklıklarda demleyip tadımlıyorum. (bunu yazınca aklıma başka bir hobim geldi ama yeter yaw) yani en kısa şekilde kendime çalışıyorum. kendimi eğlendiriyor, bilgilendiriyorum. durum bundan ibaret.

yalnız insan ne yapar, ne düşünür konulu başlığa da ilk kez yorum yaptım. bu şeref sana ait..

couchsurfing vs düşünüyorsan böbreği sar öyle git zorluk çıkarma insanlara.