nasıl gidilir ne denir konusunda pek bi fikrim yok ama bu bunalımın sebebini -özel değilse tabi- anlatırsan hafiften,etkili çözümlerin gelceğini düşünüyorum duyuru ahalisinden...geçmişteki bunalım duyuruları şahidimdir..:)

yaşadığın şehirde tıp fakültesi varsa psikiyatri polikliniğine randevu al. muhetemelen diğer poliklinikler kadar kalabalık olmayacaktır. doktorun sana ilaç tedavisi uygulayacaktır ve düzenli olarak kontrole gelmeni isteyecektir. alkol ile problemin varsa diazem ve benzeri bir ilaç verir. diğer problemlerin için ise anti depresan verir. birazda sen gayret edersen 1-2 ay içinde hiç bir sıkıntın kalmaz. hiç bir şey yapmamaktansa git doktora, kazanacaklarının yanında hiç bir şey kaybetmezsin.

psikiyatristten önce psikolog gör bence, ilaçlara bağlanma. sıkma canını da, en azından git bir şansını dene. araştır, "şurda iyi psikolog nerdedir, kimdir" diye sor, gerisi zaten gelir.

uniden atılmış olabilirim. ne harç yatırdım ne bir şey yaptım. Bunun gibi şeyleri yapamıyorum.
neden bu hal?problem ne vs... eskiden düşünürdüm çabalardım artık hiiiiç bir çaba isteğim vs... kalmadı. Hiç bir şey kalmadı. düşünmek istemiyorum bir şey yapmak istemiyorum.

Edit: gidipte iyileşen var mııııııı?

hangi şehirde olduğunuzu söylerseniz yönlendirme yapabilirim.

ayrıca kesinlikle ilk iş olarak psikiatriye gitme. psikolog ilaç kullanılması gereken bir durumda olduğunu görürse psikiatriste yollar zaten.

istanbul

klişe bir tabir olacak belki ama sen baştan hiçbir şey istemiyorum dersen kendini zora sokarsın sadece,başlamadan bitirirsin herşeyi...kötü şeyler yaşamış olabilirsin.bunlara rağmen hayata biyerinden dahil olmaya çalışsan gerisi çorap söküğü gibi gelir bence...

etki- tepki meselesi. seni bu hale getiren nedir. ?

bu durum bir ayrılıkla filan mı ilgili?
umarım ilerde şu geçirdiğiniz aylara acımazsınız, tüh ömrümün en güzel zamanlarını komada geçirmişim demezsiniz. o zaman daha çok üzülürsünüz bence.

@gnl rkn: etki tepki- başarısızlıklar, belkide beklentilerin yüksek olmasından kaynaklı ve sosyal fobik gibiyim işkence gibi oluyor hayat. selam vermekten tutta bir yere gitmekten gelmekten herşey çook acı veriyor. bir yere gidip geliyorum, geldikten sonra "aaa bu oldu aa acaba bana bu gözlemi bakıyorlar şöyle mi oldu vs..." yani herşeyden vazgeçtim(eğitimim vs...) gidip asgari ücretten bir iş bile bakamıyorum.
@kediebesi: nefes aldığım her ana pişmanım. Çocukluğum ergenliğim heeeep 5 para etmez hiiiiiç bişi yok ya. Ne arkadaş ne hobi ne bişi ne mutlu bir an hep böyle sosyal ezik, tedirgin, ürkek, tatminsiz, ... Bu şu anım diğer anlarımdan farklı değil sankiii. Poffffffffff böyle işte.
@patriot1885: çook çabaladım. Daha önce daha kötüydüm sürekli ağlıyordum kendime zarar veriyordum.Bunları kendi kendime aştım.koştum. beslenmeme dikkat ettim. Pozitif düşündüm. hayatımı düzene soktum. Vaktinde yattım vaktinde kalktım. Hayata döndüm. Depresyonu sildim. Ama sosyal fobi olmuyor olmuyor olmuyor. 1 yıl sonra artık bitki gibiyim. En azından ağlamıyorum bir şey hissetmiyorum.Kendime zarar vermiyorum ot gibi yaşıyorum.

istanbulda tanıdık yok pardon.
ama sana şunu söyleyebilirim; eğer kendine bir amaç bulamazsan, hiç bir psikolog veya psikiatr sana yardımcı olamaz. sana verirler ilacı, saatlerce terapi görürsün ama kendine 'şimdi ne yapacağım' diye sorup da cevap alamadığın anda yapılan her şey boşa gider.
bunları yazıyorum çünkü senden az kalır tarafım yok. çoğu zaman geleceğe baktığımda ancak bir hafta ilerisini görebiliyorum. sonrası karanlık. ve kendimde gördüğüm tek eksiklik amaç. umarım etrafındaki insanlar, ailen, dostların bir amaç bulmanda seni destekler.

belki seni hayata bağlayan bir insan ( sevgili olmak zorunda değil ) olmadığındandır. bende aslında depresyona yatkın biriyim. en ufak bir olumsuzluk moralimi bozar, yaşam bana işkence gibi gelir. o zaman yaz ı hatırlayıp yapabileceğim güzel bir aktivite yi canlandırırım ( mesela bu yaz ispanya turu yapmayı düşünüyorum, ve bu beni inanılmaz heyecanlandırıp keyiflendiriyor.) ,sende kendine iyilik yapmak istemezmisin. ?

evet profesyonel yardıma ihtiyacınız var. sözüne güveneceğiniz birini bulun. yakınınız da olabilir bu. sizi objektif olarak değerlendirebileceğine inandığınız (ayh ne zormuş bunu yazmak) birine açılabilirsiniz. bunu zihninizde bile yaratabilirsiniz. bence büyük değişikliğe ihtiyacınız var. hindistan'a filan gidebilirsiniz, hayatınızın çok başka bir amacı olduğunu keşfedebilirsiniz, kim bilir belki henüz sizi tatmin edecek şeylerle karşılaşmadınız veya bu hisleri bastırdığınız için bu konumdasınız.
başkalarıyla yaşıyorsanız tek başınıza biraz zaman geçirmelisiniz bence. kendi işlerinizi kendiniz görüyor musunuz? çamaşır, bulaşık, yemek vs gibi? bunları yapmaya başlayın. spora yeniden başlayın veya bir inşaata filan gidin çalışın, yeter ki enerji sarf edin. odanızı, dolaplarınızı düzenleyin. bunlar sizin zihninizi yansıtıyor. her çekmece dolup taşıyor mu, dolabınız alt üst mü? beyninizin içi aslında karşınızdadır. kendinizden bir nedenle uzaklaştığınızı düşünüyorum. ot gibi yaşamakla kendine zarar vermek arasında aslında çok bir fark olmadığından durumunuzun tekrarlama ihtimali var. bu yüzden bence hemen harekete geçmelisiniz. yine absürt bir laf yumurtlayacağım, içinizde olun! her an ne yaptığınızın farkında olun. beyninizin tvye kapılıp zombileşmesine izin vermeyin! ayrıca bu laflarımın tümünü şüpheyle karşılayıp kendiniz değerlendirin, ben kesinlikle bu konuda profesyonel değilim, ancak arkadaşça içimden geldiği şekilde tavsiye verebilirim.

bak şimdi mesela yellowstone'da deprem oldu 2.9. 2012 filmini gördünüz mü acaba? şimdi mesela gerçekten 2012'de yer yerinden oynayacak olsa, o güne kadar dilediğiniz şeyi yapabilecek olsanız, neler yaparsınız? nerede, kiminle olmak istersiniz?

aha porto riko da sallanıyor, amerika kıtası sallan yuvarlan. türkye'deki depremlere bakıyoruz evet bugün içinde 3.5 üstü ühüüü en az 6-7 deprem var. hiç birimiz buradan sağ çıkamıycaz ben diyim size!

@insanımsı: ya kafam bir acayip çalışıyor. çok idealist. sınırları çook zorluyor bir hedef oldumu. Sonra işin içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Ve böyle bir durumda neyin normal neyin değil olduğu algısıda karışıyor.Çok acayip konuşuyor ve hareket ediyorum. Sonra kayış kopuyor. kendimi suçluyor ve yetersizlikle suçlayıp duruyorum kendimi.

@gnl rkn: arkadaşlarıma kendim yol verdim. geriliyorum arkadaş vs... hep sanki rekabet içinde görüyorum. En yakın dostumu bile. kendime iyilik yapayım diyorum planlar kuruyorum ama işte o sosyal olaylardan çekinmemden dolayı. Şuraya gitsem böyle yapsam yine ezik bir şekilde geçecek düşüncesi. Daha çok üzülüyorum. Hep eziklik hep eziklik

@kediebesi: kafamda sürekli otomatik düşünceler var. Hep geçmişte aşağılandığımı küçük düştüğümü düşündüğüm şeyler aklıma geliyor. Sürekli offfluyup puffluyorum sonra evdekiler kızıyor bize mi yapıyorsun diye. Yatarken bile peltim çıkmadıysa yatağa gitmiyorum. Çünkü düşünceler düşünceler düşünceler... Onlardan kaçıyorum. O kadar hızlı yemek yiyorum ki anlatamam. Düşüncelerden kaçmak için. Arada tatlı yapıyorum, pastalar sütlü tatlılar. O da toplamak işkence gibi. yeteri kadar koyacak yer yok. Yani aslında herşey süper olsun istiyorum olmayınca çook kızıyorum. Çoook kuralcıyım. Evdekilerden tam tersi, ucuzcu günü kurtarmacı. İşte bunlar aklıma geliyor. toplarken sinir küpü oluyorum. Kafam sürekli böyle bır bır bır düşüncelerle dolu olduğu için çook zor oluyor takip etmek düşünceler içince boğuluyorum. Kafamı yavaşlatmak adına yazarak üzerine gidiyorum. Biraz dayanıyorum sonra tekrar kafam bır bır bır. O yüzden düşünmek istemiyorum.Kendimin farkına varamıyorum bu zihinsel yükten dolayı.
Bırakayım gideyim diyorum ama kafamı sürekli yanımda taşıdığımdan her şey yine aynı her şey yine dayanılmaz.

Dediklerinize göre önce çözüm moduna girmem lazım. Ya ama ya herşey sadece beyin kimyasallarından kaynaklanıyorsa :( pofff bu ya ve amalar hiiiçç bitmiyor.

Zamanınınız ve enerjiniz için çook teşekkürler.

çözüm moduna girmek güzel bir yaklaşım. dediğim gibi evden uzaklaşmak iyi olabilir ama bunu en az riskli şekilde yapmak lazım tabi, evden kaçmak gibi algılanmasın.
eğer hormonlarında, vücut kimyanda bir tuhaflık varsa ki bu olabilir, doğal bir şeydir, o zaman doktor yine sana yardımcı olacaktır. seni belli testlere yönlendirir. bir şekilde bakış açının değişmesi lazım.
eğer ingilizce biliyorsan yogatic.com'a bir bak. bir iki meditasyonu dene. rahatlamaya çalış. doktora mutlaka git. :) sizle başladım senle diye geliştirdim emir kipiyle bitiriyorum artık bu saatte kusura kalmayınız.

ya mesela vipassanaya gidebilirsiniz! şimdi aklıma geldi. evden uzak sıfır risk bedava şahane ortam :) bir hafta konuşmak yasak :) şile'de yapıyorlar galiba. bence denemelisiniz!!

bunu bize anlattığın gibi doktora anlat ya da yapamayacaksan bu yazılanların çıktısını doktora ver . ordan sonra kime sorsan söyler zaten ..

Pofffff senin üzerinden konuşmuş olacağım da, kusura bakma. Senin düşündüklerini ve hissettiklerini yaşayan ne çok genç insan var. Ben de buna şaşıp kalıyorum. Yanlış anlama, dertlerini küçümsemiyorum. Bu kadar ümitsiz olmayı anlayamıyorum. Bu hayatta hiç mi güzel bir şey yok? Geçmişe takılıp kalmak niye? Ölmeyi isteyecek kadar, kötü ve dayanılmaz ne olabilir ki hayatında? Arkadaşlar pek çok güzel önerilerde bulunmuşlar. Biraz onları oku, moral olur sana. Çok yakında bahar gelecek ve güneşli günler.Kendini daha iyi hissedeceksin inan. Nick' ine de bayıldım. Seni gözümde pofulduyarak dolaşırken canlandırdım. Bu da bana çok sevimli geldi. Şimdi bu yazdığıma da, rahat rahat pofuldayabilirsin. Hiiiçç alınmam.

3 sene kendimi bir yurt odasına kapatmış, bütün gün internet, video izlemiş
sonra birden bire hayatı toparlamış biriyim.

Psikolog, peygamber, tanrı falan hiç birisi çare bulamaz sana.

Senin kendini zorlaman, zevk aldıgın şeyleri yapman, yaptıkça daha çok zevk alıp yapmaya devam etmen lazım.
Sevdigim bir bölüme geçtim, ilk 1 ay çok zor gittim derslere, sonra sonra açıldım, arkadaşlarım oldu, bütün derslerimde başarılı oldum, o başarım bir anda bana enerji verdi ve hayatımı çevirdim.
Bunu dikkate almanı öneririm.

bence biz toplanalım sahile vurup toplu intihar edelim
sonraki hayatımızda balina olursak yapalım bunları, unutmayalım.
tabii intihar kocaman bir şaka! Allah korusun, bence depresyondan bile bin kat daha bter. ben de düşündüm de oradan vardım bu karara.

sadece şunu diyorum: ilaç kullanma.
mekan değiştirebiliyorsan bunu yap, bi de tabii ki irade lazım ya.
güzel günler göreceğiz güneşli günler, hayaller lazım bir de
bi de vücuduna iyi davran
demin hormonlarla ilgili bi konuya yazdım
hormonlar olsun enerji mekanizması olsun bunlar da büyük katalizörler.

depresyon geçer ya, ne diyeyim senin için çok üzüldüm, kendimden biliyorum... mesaj falan yaz bana, bağlantımız olsun. ciddiyim.

bi de ayrıldığın kıza farklı bak, o olaya farklı bak, değişik açılardan falan. onun gibi, bütün sorunlarını aşmalısın, yaşamalısın.

aldı bulutsuzluk özlemi:
"ne olursa olsun..."

yie ben seni kız sandıydımmm!! olmaz ki.
erkeksen geçer ki olm. :) bişi olmaz. en kötü askerde geçirttirirler :)
okulu da bıraktığına göre...
senin gibi biriyle tanışmıştım bi sefer. ama ilginçtir o dışarı çıkmıştı evinden. yüzünü bile tam hatırlayamıyorum kapkaranlıktı, gözleri, yüzü sanki gri bulutların arkasındaydı...sen sakın ola ki onun yaptığını yapma. çünkü sonra dayısı ile de konuşma fırsatı buldum. madalyonun binlerce yüzü var. sakkın ha.ben diyeyim.