benim bir arkadaş evlenememişti ne, kız tarafı. damadın ailesi mi beğenmemiş falan.
hatta ilk söylediğinde böyle ayıp bir şey gibi söyledi, niye söylediğini bile anlamadım. sonuçta zaten bu tip bir şeye inanıyorsan muhtemelen aptallık seviyesi aynıdır. veya zekilik.

gerçi ben devlet üniversitesine atanana kadar bu kadar manyak ve radikal türkçü/kürtçü, sağcı/solcu olduğunu bile bilmiyordum. çok garip ülke hakkaten ya.

sittin sene düşünsem sormam bu tip şeyleri ya, anlamam bile.

Benim Hatayli bir is arkadasim Alevi oldugunu kimsenin bilmesini istemiyordu. Cok alakasiz bir hatasi olursa bunu Alevi olmasina baglayacaklarini biliyordu. Daha once basina gelmistir elbette. Bu korkular bosuna degil.

Universitede de bir Kurt arkadasim Kurt oldugunun bilinmesini istemiyordu.

Arkadaşlarıma hiçbir zaman alevi olduğumu söylemedim. Kardeşim de cuma namazına giderdi arkadaşlarıyla çakmasınlar diye.

Tüm yaşamım boyunca aleviler hakkında iğrenç efsaneleri dinledim. İnsanlar anlatsan da anlamıyor.

Benim baba tarafım alevi. Amcamın adı ve babamın adı "biz aleviyiz" diye bağırıyor. O derece belirgin yani. Babam pek sorun yaşamadı ama amcam isimden dolayı bir çok iş görüşmesinde son aşamaya gelip reddedildi ve bunu da bilerek yaptıklarını söylediler. Yanı görüşmeye çağırıyorsun adamı konuşuyorsun anlaşıyorsun. En son diyorsun ki ama sen alevisin olmaz. E nereden anladın diyorsun isminden diyorlar.

Benim ismimi babam bir şiirden koydu. Ve siyasi bir şiir. Şiiri okuyanlar" oo senin baban komunist şimdi sen de oylesindir" diyorlar. Başlarda çekinirdim söylemeye ama iş hayatına girdikten sonra özellikle "öyleyim sıkıntı nedir?" Demeye başladım.

Ramazan aylarında vs hiç zorluk çekmedim. Alevi değilim ama inancsizim. Herkes gelir sorar sen niye oruç tutmuyorsun cumaya gelmiyorsun diye "orası benim bileceğim şey" diyip geçiyorum. Bu biraz tavırla alakalı.

Korktuğum için inandığım doğrulardan vazgeçmeyi etik bulmuyorum.

Ama maalesef her yerde azınlık her zaman ezilir ve çoğunluğa göre hareket etme zorunluluğunda hisseder kendini.

ben bir zorluk çekmedim yetiştiğim şehir ve arkadaş ortamlarımın hep çok iyi olmasından mütevellit. fakat ailem alevi olduklarını herkesten saklardı. madımakları,maraşları,çorumları yaşadıktan sonra kolay olmuyor bazı şeyler

Baskı mı değil mi siz yorumlayın :
Yıl 2010 olmalı. Tuzla aydınlı Mahallesinde (alevi vatandaş çoktur o bölgede) bir alevi arkadaşla konuşurken ramazan ayında kendisinin oruç tuttuğunu ama yakın çevrenin bu nedenle kendisini eleştirdiğini söyledi. Kendisi ramazan ayında oruçlu olmanın gerektiğini anlatamamış arkadaşlarına. Yine Ordu'da bulunduğum dönemde dershanedeyiz. Alevi bayan arkadaş kantinde masama gelerek biraz konuştu benimle. kapanmak istediğini ama yine yakın çevresinin etkisi nedeniyle kapanamadığını dile getirmişti.tuhaf gelecek ama böyle örnekler de var.

Ama eskiden olduğu gibi alevi sünni ayrımcılığını şiddetle arttırabilmek mümkün görünmüyor. İnsanlar uyandı.
Komşuların sahura kalmadığı için eleştirmesinin adı korku, zorluk değil herhalde utanmak olarak adlandırılmalı.

Benim bir arkadaşım vardı aleviydi de bir zorluk yaşadığını hiç görmedim. Öyle isteğimiz gibi takılıyorduk. Oruc tutmuyor camiye gitmiyor diye kimsenin de ayiplandigini görmedim cevremde. Zaten camiye giden kaç kişi var ülkemizde cumalar haricinde , oruç da herkes kafasına göre takılıyor. Eskiden belki olabilir bazı şeyler ama şimdi sanmıyorum. Ama her yerde bazı yobazlar çıkabilir. Bu da genele vurulamaz.

beni yavuklum terketmişti. üzülmüştüm, açıklamaya çalışmıştım falan da ailesinden kaynaklı bir mallık vardı. şimdi bakınca çok da iyi çok da güzel yapmış diyorum. :)

aileden "biz aleviyiz çocuğum, şöyle yap böyle et" diye çocukluk yıllarımda hiç talimat almadım. hatta ilkokul yıllarında arkadaşlarım "olm saçmalama sen alevisin" falan demişlerdi o zaman "nedir ulan bu" diye merak edip sormuştum.

oturduğum çevre genel olarak alevilerin yaşadığı bir çevre olduğu için ramazan'da kalktık ışık yaktık falan gibi bir derdim olmadı. hatta davulcu bile gelmezdi :) ilk-ortaokul hep benzer çevrelerde geçtiği için hiç sıkıntım olmadı.

lise yıllarında biraz yabancılık çektim. çünkü insanların abuk sabuk gerzek muhabbetlerine bir şekilde denk geldim. tam anlamı ile yavşak bir din kültürü ve "ahlak" bilgisi hocasının ramazan ayında tüm sınıfa ramazanı yiyenlerin cehennemin en dip köşesine gönderilmesi konulu duayı ettirmesinin ardından biraz daha zorlandım.

tabi o yıllarda ufak ufak okumaya da başlamıştım. çorum, maraş, sivas, yavuz mavuz derken aslında meselenin ciddi olduğunu düşünmeye başlamıştım. lise yıllarında ramazanda öğle yemeğini kaçak göçek yediğimi hatırlarım. zaten oruç tutmadığım farkedildiğinde o dönem abilere takılan arkadaşlar tarafından dışlanmıştım. ben de daha kafası çalışan tiplerle arkadaşlık kurmaya başlamıştım. (burası da aslında fena olmamış :) sonrasında okul hayatında çok sorun yaşamadım, zira sosyal çevre şekillenince kimseden birşey saklamaya luzüm kalmamıştı.

lisenin hemen ardından çalışmaya başladım. orada da ilk ramazan ne olup bittiğini görmek için ilk 3 gün oruç tutmuştum. sonrasında "naapıyorum lan ben" deyip normal takılmaya başlamıştım. en fazla kovarlardı, amelelik her yerde yapılır nasıl olsa :)

18-20 yaşından sonra herhangi bir zorluk yaşamadım. kimseden gizleme gereği de duymadım. "sen niye tutmuyorsun, sen niye gelmiyorsun, hadi bugün de şuraya gidelim" diye yol göstermeye çalışanlara da küfür olmayan ama küfür etkisi yaratan sözlerle karşılık verdim. tekrar cüret etmediler zaten.

son olarak zaten soranlara alevi olduğumu söylemiyorum, alevi kökenli olduğumu söylüyorum. çünkü herhangi bir inanışa ait değilim. sanıyorum ki benim geçtiğim süreçlerden geçen herkes bu şekilde.

ben zamanında evlenemedim bu yüzden. iyi ki de evlenmemişim diyorum şimdi. ama o zaman çok acı gelmişti.

lisede çok sevdiğim bir arkadaşım alevi olduğumu öğrenince, annenle sevişiyor musun gibi bir şeyler geveledi.
babam kaç kez işten kovuldu. bu yüzden. bizden bir önceki nesil daha çok şey yaşamış tabii.

aradan kaç yıl geçmiş mesela ama annemler hala bulunduğumuz semt dışında bir yere taşınmaya korkuyor

Desinlerin kölesi olmamak gerek. Toplum gayet rafine bir halde olsa ve yüksek medeniyet seviyesinde bulunsa tamam baskı yapmasını eleştiririz de, 80 küsur milyon kişilik bir toplumdan nasıl bir tek tip davranış bekleyebiliriz ki? Komşuları istediğini desin, ramazanda oruç tutmamak için illa Alevi olmak da gerekmiyor zaten, hastalığı olan güçsüz bulunan tutmayabilir ramazanda. Niye Allah'ı değil de toplumu hayatının merkezine alıyor ki o aile? Bu yanlış.

Bırak Aleviliği, ben örtünmeyi reddettiğim için aile tarafından reddedildim ve sevdiğim adamla evlenmedim. İyi ki böyle olmuş, ben o sülaleye atom bombası gibi girer patlarmışım. Her şeyde bi hayır vardır, herles kendine göre dersini çıkarmalı bence.

Simdiye kadar 2 defa, cok kiymet verdigim insanlar tarafindan ilkinde alevi ikincisinde de Kürt oldugumuzu ögrendiklerinde geri cevrilmisligim var. Hem de gayet "Ben seninle cok ciddi dusunuyorum, seninle evlensek cok mutlu oluruz!" diye baslarda direten insanlardi bunlar. Sira memleket muhabbetine gelince ve bu aciga cikinca ikisi de acik acik bu isin olmayacagini, ailelerin birbirine uyamayacaginin üstünde durmustu. Kaldi ki ailem acik görüslüdür, hayatlari boyunca iki cocuklarini da okutma derdinde oldular falan. Ben zaten Istanbul'da dogup büyümüs insanim, Kürtce dogru dürüst bilmem. Bütün dinlere de esit mesafede saygiyla yaklasirim.

Isin en cirkin tarafi da ben bu insanlarla arkadaslik etmeye devam etmek zorunda kaldim; ayni ortami paylasiyoruz, ayni cevrenin insaniyiz diye. Benim aksime ikisi de, baska kiz arkadaslarindan tekmeyi yediklerinde beni yoklamaya, o dönemlerinde arayip sormaya calistilar. Onlara öyle bir sinyal yakmamama ragmen sanki günübirlik iliski yasanacak kimseymisim, hic arkadaslik denen kavramdan haberleri yokmus gibi davrandilar. Insanlar gercekten pislik.

Cok mecbur kalmadikca Kürt oldugumuzu ya da Alevi oldugumuzu söylemiyorum kimseye. Herhangi bir hata yapsan, bir yanlis anlasilma olsa direkt oraya baglayip bel alti vuruyor insanlar. Hep yabancilarin irkciliklarindan bahsedilir ama Türk milleti kendi komsusuna, arkadasina, meslektasina irkcilik yapma konusunda birinci siradadir gözümde.

Ya asli astari olmayan öyle igrenc seyler duydum ki bu konuyla ilgili. Eski isyerimde temizlikci teyze karsima gelip "Sizde böyle gelenekler!!!" varmis diyor. "Hayir" diyorum, ilk defa sizden böyle birsey duyuyorum, böyle birseyin gelenek olduguna nasil inanirsiniz, diyorum. "Sen bilmemissin, var!" deyip beni ikna etmeye calisiyor.

Lan 7 göbektir Alevi olan benim, sen nasil bana inanmiyorsun!! Bu nasil bir bagnazlik!!

alevi olduğu için kocasının ailesi tarafından hor görülen eski bir arkadaşım vardı, çok zorluk çektiler evlenene kadar. sonra çocuk ailesine mesafe koydu, çocuk yaptılar, geçenlerde baktım instagram'ına kızın, kayınvalide falan maaile kahvaltı fotoğrafları; mutlu sona ulaşan azınlıktan olmuşlar neyse ki.

ablamın eski erkek arkadaşı aleviydi. annemler aralarında "ay çocuk aleviymiş!" diye konuşuyorlardı. ben küçüktüm. saçma gelmişti. sonra ayrıldılar ama çocuk pisliğin teki çıkmıştı sanırım o yüzdendi.

ev arkadaşım alevi. hiçbir baskıyla karşılaşmıyor ve keyfi çok yerinde. gördüğüm en rahat, en özgür insan. alevi olan bir arkadaşım daha var. "ben aleviyim" diye gezmiyor, ama adından çok anlaşılıyor. gene de hiçbir sıkıntı çektiğini sanmıyorum. hiç anlatmadı öyle bir şey.

ben alevi olsaydım kimseye söylemezdim. ya da başka bir şey olsam da söylemezdim. şimdi neyim bilmiyorum ama umurumda değil. kendimi öyle bir dini kategoriye ait hissetmiyorum. bana gelip "biliyor musun ben aleviyim" ya da "yahudiyim" vs diyenden de hoşlanmam. bence bunlar insanın kendi içinde yaşaması gereken şeyler. bana ne aleviysen, ya da ineğe tapıyorsan, ya da kürtsen, ya da büyükbaban eskimoysa.

ha bence fazla abartılıyor yok alevilerin çektikleri, yok ermenilerin çektikleri falan. madem öyle, komşuların "sahura kalkmıyor" demesin diye ışığı açmanı gerektirecek kadar yobaz bir mahallede oturma o zaman nedir yani, ya da aç ağzını "size noluyor" de. bu baskıya karşılık boyun eğmek çok saçma. ben de sahura kalkmıyorum, kimse "bu kesin alevi" demiyor. deseler ağızlarının payını veririm. cuma namazına giden kardeşin de arkadaş çevresini değiştirmesi gerekiyor. sevgilisi onu alevi diye terk edenlere ise gerçekten üzüldüm. ama olsun, size başka sevgili mi yok :)

bu sorunun altına tipitip gelip "ama aleviler de benim bilmem kimine böyle dedi" diyip ön almaya çalışıyor. ulan sorulan o mu? al sana zorluk işte, ötesi mi var?

Ailemin, şaka yoluyla da olsa alevi biriyle evlenmemi istemesi dışında herhangi bir baskıyla karşılaşmadım, alevi olmamdan mütevellit herhangi bir ayrımcılığa maruz kalmadım.

aile iki taraftan da alevi. ben ateistim. hiç bi zorluk yaşamadım. zaten cumaya giden arkadaşım hiç olmadı. ne bileyim, sahur şeyi falan hiç olmadı. izmir'de yaşıyo olmam büyük etken tabi.