oncelikle basin sagolsun.
her aci bir zaman sonra azaliyor, asla tam olarak gecmiyor tabii ki ama bir sekilde savunma mekanizmasi gelistiriyoruz. 10 sene olmasina ragmen hala televizyonda babalar gunu ile alakali duygusal bir reklam gordugumde ya da film izlerken (babam ve oglum gibi) icim ciz eder, aglamamak icin zor tutarim kendimi.

ben babami 16-17 yaslarindayken kaybettim; hafizam normalde cok kuvvetli olmasina ragmen vefat ettigi seneyi, ayi vs. hatirlamiyorum komple silmisim beynimden. kendimi kardeslerim icin guclu olmam gerektigine inandirip boyle bir mekanizma gelistirmisim demek ki. yavas yavas sizin beyniniz de bir savunma stratejisi gelistirecektir.

anneannemi kaybettiğimizde annem 44 yaşında idi. anneannemin ölümü bekleniyordu ama ona rağmen aylarca anne diye bağırarak uyandı, ağladı, gözü bizi bile görmüyordu. artık annem böyle olacak diye düşünürken toparlanmaya başladı. yani geçiyor evet ama önemli olan yas tutabilmek ve atlatabilmek. yas bir gereklilik, kabullenme yolu. o yüzden yaşadığınız durumu (üzüntü halini) kabullenin olması gerekenler bunlar zaten. başınız sağolsun.

başın sağolsun, sabırlar diliyorum. belki çok alelade gelebilir ama insan her şeyin üstesinden gelebilecek potansiyeli olan tuhaf bir canlı. fiziksel anlamda hayatını devam ettirebilmesi başka bir insana ihtiyacı yok. ama bir yandan aile, arkadaş, eş gibi duygusal bağlar kuruyoruz çevremizle ve maalesef yaşam döngümüzün bir parçası olarak bu insanları ya da bu bağları kaybediyoruz. ancak geride kalanlar için hayat devam ediyor, elbette belki yeri dolmayacak, tekrar birlikte yaşadığınız güzel şeyleri yaşayamayacaksın ama bunları ileride canını yakan şeyler olarak değil, ondan kalan güzel hatıralar olarak anımsayacaksın. belki kendi çocuklarınla, etrafındaki ailelerde çocuklar ve anneler arasında benzer bağlar kurulması için yardımcı olacaksın. sadece bu süreçte iyici içine kapanıp, dünya ile kendini soyutlama. işe git, hiç canın istemese de arkadaşlarınla vakit geçir, aklını meşgul edecek bir uğraş bul ve yapmak için kendini zorla. ama bir süre yalnız kalma. yalnız kaldıkça bu düşünceler aklına hücum edecek ve her şeyin düzelmesi için geçen süreyi uzatmış olacaksın.

özel mesajla yollamıştım ama belki birgün bunuokuyan biri olur ve faydalanır diye burayada ekliyorum. inşallah silmezsin duyurunu.

başın saolsun öncelikle. öncelikle senden daha kötüler var. onları düşün de rahatla diye yazmıyorum bunları. senin durumunda işe yaramayacağı kesin çünkü.
2017nin şubatında anneme kanser teşhisi kondu. durumu kötüydü ve nisan ayının sonunda vefat etti. annemin vefatından 20 gün sonra da babamı kaybettim. ayrıca kendim romatizma hastasıyım ve romatizmadan dolayı engelliyim.

kendim hakkında kısa bir bilgi verdikten sonra şunu söyleyeceğim. sürekli aklına gelecek. ama bir süre sonra alışacaksın. "bir sürenin" uzunluğu sana bağlı. çalışma arkadaşların varmış. onlarla birlikte ol. samimi olduğun arkadaşların da vardır muhakkak onlar gelsin seni ziyarete veya sen git. bende bunların hiç biri yoktu. sadeceinternetten görüştüğüm birkaç kişi haricinde arkadaşım yok mesela. işe ne zaman geleceğini oruyorlarsa işyerine git. kafanı dağıtman lazım. patronuna müdürüne her kimse onada söyle. geleyim ama biraz bana müsade edin kendimi toparlamaya çalışıyorum de. zaten işe gidersen orada boş boş oturmaktan canın sıkılır mecburen bir işin ucundan tutarsın. kafanı dağıtmaya bak. asıl kural bu. madem depresyondayım diyorsun madem öncesinde intihar düşüncelerin oldu, mutlaka psikiyatristle görüş. ben de gittim. bu durumla iyi başa çıkıyorsun ilaç vermeye vs. gerek yok deyip gönderdi. herhangi bir dini inancın var mı bilmiyorum ama dua et. beni genelde rahatlatan birşey mesela. zaman çok çok hızlı geçiyor. daha ardına bakmadan bir bakmışsın3 ay olmuş. bir bakmışsın 10 ay olmuş. hatta diyeceksin ki, yahu dün annemin ölüm günüydü. maalesef böyle oluyor. dediğim gibi unutmak mümkün değil. unutma zaten. o acının küllendiğini göreceksin. şu an için hiç küllenmez gibi duruyor ama külleniyor. bir bakmışsın gülmeye başlamışsın. akrabalarınla aran nasıl bilemiyorum ama iyi insanlarsa onlarda çok yardımcı olacaktır sana.

Başın sağolsun kardeşim. Yasını tut, zaman sana yol gösterecektir.

çok üzüldüm. yaşadığınız şey benim geleceğe dair en büyük kişisel korkularımdan. bir tavsiyede bulunsam da işinize yarar mı bilmiyorum zira düşünüp vazgeçme kısmını ben aşmış değilim.

ama şu klasik gerçeği hepimiz biliyoruz: acı geçmese de yaşanıyor. herkesi savaşta kaybeden insanları düşünün demeyeceğim, zira aynı savaşta herkes önemli insanlarını kaybediyor. kayıpların paylaşılmasında yalnız olmuyor insanlar en azından.

ama dünyanın gerisi dönüyor gibiyken kendisi durakalan insanlar... onlar da yaşıyor. anladığım kadarıyla dedikleri, önerdikleri şeylerden biri kendinizi bir ortama zorlamanız: ölünüzü götürseniz bile o işe gitmek mesela. tek arayan soranınız siz intiharı arada düşünüp insanları kendinizden uzaklaştırdığınız için annenizdi. bunu da düşünün. bakın, "bıraktıramadık" diyorsunuz. siz hala yalnız değilsiniz. hayatınızdaki her şey olmaya devam edecek anneniz, sadece içinizde sürecek bu durum. ve birileri illa ki olacak.

çok zor. tahayyül edemiyorum. aklım şu an bu kadarına yetiyor. kendinizi yalnız bırakmamanız iyi olur. yalnız kaldığınızda dikkatinizi alan şeylere kendinizi maruz bırakmak işe yarayabilir. mesela yapma gerekliliği yüzünden ev işi, yapma gerekliliği olmadığı için hele ki bu durumda yapması çok zor olan spordan bu açıdan daha gerçekçi ve belki katarktik. belki bir iki ufak takıntı geliştirerek yansıtma yapabilirsiniz. sonradan takıntıyla uğraşmanız gerekse bile günü aşmanızı sağlayabilir.

iç açmanın ve deneyim anlatmanın amaç olduğu siteler var. buraya her ihtiyacınız olduğunda gelin ve bence oralarda da zaman geçirin. ne dediğinizi o an anlayan, bilen insanlarla konuşun. kendi kendinize mesela duygularınızı bir yere yazmanız ters tepebilir, çok sağlıksız olabilir. ancak dünyanın bir ucunda bile olsa dediğinizi anlayacak insanlara anlatmak başka oluyordur. geçici veya kalıcı bir amaç da verebilir size.

bir şeyin sorumluluğunu da alabilirsiniz. mesela yoksa bir hayvancağızı küçük bir aile ferdiniz haline getirebilirsiniz. küçük bir kedi alıp onunla konuşabilirsiniz veya bakması daha zor olduğu için köpek alabilirsiniz. dediğim gibi, aklım bu kadarına eriyor. kendinize minimum zarar vererek atlatmaya kararlı olmanızı umarım.

herkesin bir hikayesi var, senin gibi, benim gibi, digerleri gibi..
ben babami sigara/efkar kaynakli akciger kanserinden kaybettigimde babam 42 yasindaydi, ben 16 yasindaydim..
yasadigim şok tarifaiz..
ilk zamanlar en zorlandigim sey "rahmetli" kelimesine alismak oldu..
"rahmetli ne lan!!!! oldu mu rahmetli diyosunuz..." modundaydim..
ama zaman....
zaman gercekten en onemli ilac..
yeterki zamana zaman ver..
gecer mi duzelir mi? demissin..
gecer de duzelir de..
seelzen in dedigi gibi, neler gecmedi ki..
yeter ki sen dayan..
insanlar canlarinin cani evlatlarini topraga atip uzerine toptak atiyorlar..
o aci geciyorsa , ortadan ikiye bolunsen bile gecer..
sabret yeter ki..
basin sagolsun
canin sagolsun..

başın sağolsun, çok üzüldüm yazdığını okuyunca. ne dense boş geliyor sana tahmin ediyorum ama lütfen kendini bırakma. zaman her şeyin ilacı, gidenlerin ardından önce korkunç bir acı, sonra büyük bir boşluk en sonunda da güzel anılar kalıyor biraz hüzünle beraber. dilerim ki anneciğin aklına düştüğünde gülümseyebildiğin zamanlar çok çabuk gelir.

Başın sağolsun spina.
Bu gün benim de annemin ölüm yıldönümü. 29 yıl olmuş. Ben o zaman 28 yaşındaydım. Şimdi 57 yaşında üç kızın annesiyim.

7 sene önce bana kanser teşhsi konmuştu. Teşhisi duyan herkes gibi ben de ölebileceğimi düşünmüştüm. Kızlarımın arkamdan üzülecek olmaları beni ölebilecek olmaktan çok çok daha fazla üzmüştü.

Anneler çocuklarının üzülmesini istemezler, annen de istemezdi biliyorsun. Sen de daha fazla üzme kendini. Acını yaşa ama bırakman gereken yerde bırakman lazım. Yas çok uzun sürmemeli. (3 günden sonra taziye dilemeyen toplumlar var.)

Senin şimdi işe başlamanın tam vaktidir. Yarın en geç yılbaşı sonrası yatağı yorganı topla işe gitmeye başla.
Hayvan edinmek veya başka yan uğraşlar çok iyi olur. Ben ameliyat sonrasında küçük kızımı düşünerek köpek sahiplenmiştim (öncesinde çok istiyordu) Bi yandan hastalıkla mücadele ederken bi yandan da köpeğimizin kakasını çişini temizledim, alıştırdım filan. Minicikti. Zor oldu, benim için zamanı değildi ama ufak için iyi karardı. Seviyorsan uğraşabileceksen tabii. Değilse hayvan sahiplenmemek gerek.

Acın geçecek. Geçiyor. Sonrasında özlem geliyor. Şimdiki gibi biteviye değil, zaman zaman.

başın sağolsun. babamı kaybedeli 2,5 yıl oldu. bu sürede babamı düşünmeden geçen bir günüm olmadı birbirimize çok düşkündük. ama emin ol acısı külleniyor. ben babam vefat etmeden önce düşüncesine bile delirirdim dayanamam derdim. ama inan dayanıyor insan zamanla. kendine biraz zaman ver ve emin ol acısı hafifleyecek. anılar aklına gelip güleceksin, hiç unutmayacaksın ki zaten unutmak istemez insan. ama acısı kesinlikle hafifleyecek emin olabilirsin

evet geçecek, yukarıda söylenenler gibi, daha kimler neler yaşadı da geçti. ama geçecek olması bir şey değiştirmiyor, insan geçeceğini bilse bile bu acıya dayanamaz. yani yapacak bir şeyin yok ne yazık ki, böyle acı bir gerçek var önünde. geçsin geçsin diye beklemekten ziyade acını yaşamalısın belki de, yok saymadan, için biraz soğuyana kadar bir şekilde idare edeceksin. idare etmek zorundasın çünkü, nereye kadar yatakta kalacaksın ki? başka şeylere konsantrasyon sağlamaya çalış, zorla en azından; kafan dağıldıkça daha kolaylaşır. bu yüzden işe de git, hem işinden olma, hem de kafanın dağılmasına yardımcı olur.

benzer durumdayım, annem ölse kafayı yerim ben de herhalde; çok büyük boşluk. yaşamayan bilemez, belki de mevcut halinle dediklerimiz havada süzülüyor sadece ama empati yapmaya çalıştım ve bu bile kendimi kötü hissettirmeye yetti, bişeyler söylemek istedim.
kendimden emin olarak tek diyebileceğim şey yalnızlıktan korkma, yalnız başıma naparım ben diye düşünme. orası kolay, sen acını atlat, onun çaresi bulunur.

Öncelikle başın sağolsun. Tabi ki geçer, hemen bir pskiyatristten yardım al konuşmak çok iyi gelecektir.

başın sağolsun. bu tarz kayıplarda kardeşler ve teyze,amca,dayı gibi akrabalar çok destek oluyor psikolojik olarak. varsa onlar ile birlikte vakit geçirin. daha doğrusu sizi anlayacak acınızı paylaşacak kim varsa yakınlarınızda olsun.