henüz alışkanlık haline getiremedim ne yazık ki, aklıma geldikçe veriyorum.
bizim mahalle berberine çırak başlamış bitane, 13-14'lerinde tombik bir ergen. ben sıra bekliyordum, bi tane genç adama kesim sonrası bakım falan yaparken iltifatlar etti yakışmış gibilerinden, paltosunu tuttu uğurladı bir güzel. adam giderken teşekkür bile etmedi, ben de sitemkar bi şekilde yokladım çocuğu "insan bi teşekkür eder" diye. "canı sağ olsun abi, kafası bişeye takıktır belki, somurtuyordu geldiğinde, neşelensin istedim biraz ama işe yaramadı pek galiba" dedi gülümsedi. ulan dedim sana helal olsun çocuk, ne güzel düşünmüşsün. sonra benim saçımı yıkadı tıraştan sonra, "ustam da güzel kesmiş hani, yakıştı" dedi, halbuki 3'e vurdu şalksda. şebek işte, bi hoşuma gitti o tavırları, içimden gele gele verdim 20 lira(tıraş 30). yok abi bu çok dedi, taam lan 10'unu ver o zaman dedim.
demedim tabii, "hak ettin hak ettin" dedim, sıvaz attım omzuna, güldü mahcup bi şekilde, başıyla teşekkür etti. öyle sevgi kelebeği ponçik bi insan da değilim ama tüm bu tecrübe çok içimi ısıttı.(düşün yani, böyle sıradan bi insanlığa bile muhtacım alskşda)
hem veledin gönlünü eyledim hem de ben hoşnut kaldım. dedim "ulan bundan sonra daha sık
bahşiş vericem" diye. ertesi gün pizza çekti canım sipariş verdim, 34 tuttu, baktım cüzdanımda tam 35 lira nakit var. sırf o 1 lirayı bahşiş vermek için nakit söyledim. 1 lira çok bişey değil ama yine hoşuma gitti lan, vay ams dedim resmen parayla mutluluk satın alıyoruz.
o günden beri günde 100 liraya kadar bahşiş veriyorum, para bitti tabii, yarın kredi başvurusu yapıcam...
0