Ekşi Duyuru

şimdi tabi oyunların kalitesi ve oynanabilirliği inanılmaz artıyor. teknoloji büyüdüğü için yeni oyunlar çıkarmak o kadar zor değil. indie diye bir akım var mesela baya hasta oluyorsun oyunlara. o sebeple oyun çeşitliliği arttıkça herkes kendi DNA'sına uygun oyunu bulabiliyor.
mesela ben şı cs go'iyu hiç sevmedim. açıkcası insurgency varken çok yüzüne bakasım gelmiyor. lol de öyle dota2 varken. eskiden hep bir oyunun 2. veya 3.sünü beklerdik çünkü aynı kalitede oyun yapan çıkmazdı fazla şimdi bulabiliyorsun halbuki. 'running with rifles' diye bir oyun yapmış adam alıp oynuyorsun.
bence hala futbol gibi endüstriyel bir konuma oturmadı. çünkü hala oyun sistemi çözülebilmiş değil. futbolda hangi takımların hangi oyuncuların yükselmesini istediğini az çok biliyorsun. arda'yı barça'ya alalım ya usa'lı bir kaleci vardı onu şuraya koyalım belki yükselir vs.
bunun dışında elbette görsel duyusal bir etkisi var tabi. bu sana heyecan veriyor elbette. aynı heyecanı dışarda yürüdüğün kızla da yaşayabilirsin ama sonuçta oyun kaprissiz 'free sex' sunan bir oluşum. her zaman orada. yemek gibi aslında biraz.
bir soru sorsan mesela motor sürmek mi? yoksa dev ekranda motor şeklinde yapılmış bir konsolda motor oyunu oynamak mı? çoğu kişi oyunu seçer sanırım. bir benzerini guitar hero'da yaşadı insanlar. o kadar uğraşsalardı garanti o parçaları gitarda çalarlardı.

ben de öyle düşünüyorum.
ara ara arkadaşlarla bunu konuştuğumuz da oluyor.

dün akşam merak ettim, steam'e girip baktım. Bir kaç oyuna tıkladım üyelerin yorumlarına oradan da profillerine geçtim.

15-16 yaşında bir çocuk nasıl 350 tane oyun sahibi olabiliyor? Favori oyunları ise +200 saatin üzerinde oynanmış. 400-500 saat oynananları bile gördüm.

Hayatının belki de onbin gibi bir saati oyunlara harcamak yerine o çabayı başka şekilde değerlendirseydi alacağı haz, kendine güven ve hayat tecrübesi çok daha fazla olurdu.

oyun oynayanlar genelde "kendimi rahatlatıyorum" tezini savunuyorlar. alternatiflerin olduğundan haberdar değiller ya da kıymet vermiyorlar.

velhasıl, gerçek motor sürmek mi yoksa dev ekranda harika bir motor yarışı mı sorusunda çoğu kişinin bilgisayar oyununu seçmesi bir çeşit trajedi.

İlerleyen yıllarda bilgisayar oyunları ciddi psikolojik ve sosyolojik problemlere yol açacak diye düşünüyorum.

TLDR: işin özünde sermaye birikimi var ve etki alanıyla kıyasladığın zaman bilgisayar oyunları(dijitalleşme olgusu) futboldan çok daha büyük ve etkin bir kontrol mekanizması.

dijitalleşme olgusunu anlamak için de genelde olguları anlamak için yapıldığı gibi: olguları, gerçekleştiren mekanizmalarla birlikte ve içerisinde gerçekleştikleri yapılarla birlikte idrak etmek gerek: toplumları da yine alt ve üst yapılarıyla birlikte anlamak şart.

yeni liberal 'bilinçli tüketici orta sınıf' yaşam tarzı, eski neslin bir türlü benimseyemediği dijital'i bir yaşam biçimi olarak kabullenmiş durumda. çünkü amerika'daki büyük sermayenin bilinçli politikalarıyla yeni küresel istihdam alanları ve tüketim pazarları doğuyor. sınırlar ve/veya limitler ortadan kaldırılıyor, genişletiliyor, esnetiliyor...

yeni nesil bu oyunları çocukça bulmuyor, çünkü hem dijital artık mekansallığı ortadan kaldırmış hem de onlara göre dijitalin gerçek hayatta bir karşılığı var: yani işe başvururken de bilgisayarını kullanıyorsun, yemek sipariş ederken de, bilet alırken de, oyun oynarken de... yemeği hazırlayıp yediğin yerle işyeri eskiden birbirinden ayrıydı, oyun oynadığın yerle tuvalet de ayrıydı; artık değil.

tüketimin hızlanması, tüketiciler arasında da bir rekabet doğuruyor, sabırsızlık, gecikme hissi yaratıyor. eskiden ertesi gün gazeteden haber okuyup gündemi takip eden bir nesil vardı, sonra radyo ve televizyondan takip etmeye başladılar, şimdi de aracıların büyük oranda ortadan kalktığı, olay yerinden naklen olay anında bizzat olayı yaşayanların deneyimlerini aktardığı bir haberleşme çağındayız.

bunun yanında yüksek uyarıcı etki de söz konusu, çünkü bir yandan doğru kaynaktan izlenebildiğinde televizyondaki filtrelenmiş bilgiye kıyasla daha gerçek, çiğ bir bilgi akıyor. yani televizyonun sanallığının ötesinde bir 'sanal gerçeklik' durumu da söz konusu.

ayrıca kişi yayın yapan bireyle benzer bir konumda bulunduğu için empati şansı daha yüksek. televizyonda oturan düzgün diksiyonlu sunucuyla empati kuramazken, olayın şokuyla eli ayağına dolaşmış kimseyle empati kurmak daha olası.

bu noktada sokakta top oynayıp messiyle empati kuramayan kimseler, iç mekanda bilgisayar başında yeni nesil profesyonel e-sports takımlarıyla empati kuruyorlar.

edit: imla