7 yıl boyunca tek yaşadım. 8. yılımda bir arkadaşım yanıma taşındı. başlarda çok zordu, bir çöpün yeri bile değişse sinir olurdum ama birkaç aya kadar o tek yaşama alışkanlığını attım üstümden. sonra sevgilimle beraber yaşamaya başladık, sonra başka bir ev arkadaşı daha aldık. şimdi evde olan hiçbir şey (gürültü, bulaşıklar, çikolatamın benden habersiz yenmesi, banyodaki saçlar vs) bana batmıyor. eskiden olsa her biri için saatlerce kavga ederdim.
bence insan tek yaşamaya çok fazla alışmamalı, sonra hayattaki çoğu şeye uyum sağlamakta zorlanmaya başlıyor.
0