Hahaha o bende de vardi bi ara. Insanlar seni yanlis taniyor. Normalde cok konusken esprili samimi biriyimdir. Ama stresli endiseli zamanlarimda dediğin sey oluyor. Algilamada ve cevap vermede zorluk. Ah su psikolojik seyleri bi yenebilsek her illetin sebebi.

buna dikkat eksikliği deniyor sanırım.
psikiyatra bi gözükmek gerek.

Keşke bende öyle olsam. Duraksamadan cevap verip sonradan düşünüyorum.
Saçmalamaktan korkma bence diyorum.

Kitap okumakla falan olmuyor arkadaşlar. Antidepresan kullanmam gerekiyor sanırım ama bunu antidepresan kullanmadan halletmek istiyorum. Artık çok sıkıldım bu durumdan.

Bulunduğum ortamdan çok çabuk sıkılıyorum. Hemen içimden bitse de bir an evvel gitsem diyorum. O anın tadını çıkaramıyorum. Bana soru sorulduğunda cümleleri toparlayamıyorum. Odak nokta ben olunca birden ne diyeceğimi bilemiyorum. Hatta aslında hiç sevmediğim bir şeye evet seviyorum bile diyebiliyorum.

Bir konu hakkında bilgi sahibi olsam bile o konuyu detaylıca insanlara anlatamıyorum. İlk başta bir cümle söylüyorum sonrasında hemen duraksıyorum. O zaman hemen aklımdan ''kahretsin yine aklıma bir şey gelmedi'' düşüncesi geçiyor. Sonra da konuşmaya devam edince saçmalayabiliyorum. Bazıları hiç duraksamayıp akıcı bir şekilde kendini net ifade edebilir ya, o bende olmuyor işte bir türlü.

Bende genelde sohbet akmıyor, öyle duruyor. Beyin ile alakalı bir durum olabilir mi acaba?

kendini kısıtlama bakalım belki saçmalamayacaksın sal gitsin ne istersen söyle düşünme . daha çok kalabalığa girmeli daha çok konuşmalısın .
bir de dil öğrenmeye çalışmak beyin hücrelerini arttırır diyorlar boş kaldıkça yabancı dil öğrenmeye çalış kendi kendine
ya da bulmaca çöz , süreli hafıza testleri yap .ilaç yerine pratik ile aşılabilecek bir şey bence .

mor bembombom+

Odak noktası sen olunca ne diyeceğini bileme durumunu çözmek çok kolay. Konuştuğun insanlarla kafanda durumunu eşitle ve odak sen değilsin, ikili veya çoklu iletişimdesiniz diye düşün.

Ben çalışırken işim gereği küçük gruplara konuşmalar yapıyordum. İlkinde biraz heyecanlanmıştım sonra normal gelmeye başlamıştı. Ama ilk kez büyük bir gruba hitap edeceğim zaman gerçekten afalladım. Kafamdaki cümleler karıştı, kelimeler saklandı. Bir oditoryum dolusu insan, alanında yetkin kimseler de bulunan epeyce kalabalık bir grup. Millet notlar alıyor, teypler açılmış. Hata yaparsam diye gerildim haliyle.
Konuşmaya başlayacağım anda salondaki insanların gözlerinin içine bakıp onlarla ortak noktalarımı düşündüm. Karşımdaki insanlar da aynı ben gibi sabah yataktan kalkıp elini yüzünü yıkyor, sabah çişini yapıyor, kahvaltı hazırlayıp ailesel konuşmalar eşliğinde kahvaltı edip işe gidiyor olmalıydı. Bende bulunan insani özellikler onlarda da vardı. hasta oluyor, üzülüyor, seviniyor hatalar yapıyor vs. vs. Hepsi aynı ben.
Eşitlendik. Eşitlenince cünleler de akmaya başladı. Hata yapmaktan korkmayınca önemini yitiriyor, hata yapma düşüncesi seni rahatsız etmemeye başlıyor. Hem herkesin hata yapma hakkı var en fazla hata hakkımı kullandım dersin olur biter.

Bir de şu var biz başkalarının hatalarını kendimizinki kadar büyütmüyoruz. Herkes kendi hatasından utanıyor başkalarınınki hatırlanmıyor çoğunlukla. İlkokulu hatırla, öğretmen bir arkadaşına kızdığında hissettiklerini hatırla bir de sana kızdığında hissettiklerini hatırla. Akşam eve geldiğimizde o gün kime kızdığını bile unutmuş oluyorduk. Sonrasında benzer durumları yaşamışsındır mutlaka. Yani bizim hatalarımız onlar için önemli olmuyor, korkma, çekinme, yardır gitsin.