o acinin siirselligine tutunabiliriz

dindarlar kendini avutma, ileride göreceğim falan filan diyerek, dindar olmayanlar için ise kabullenme oluyor. her iki türlü de acı bir süre sonra hafiflemek zorunda. insanız çünkü biz.

nedir duyurunun bu ateistlere olan merakı? alıp veremediği diyecektim de, çok kışkırtıcı olur diye merakına çevirdim. ateizm duyuru için bilinmeyen bir şey de ve 5 yaşında çocuğun yeni bir kavramla tanışması gibi böyle abuk sabuk sorular çok sorulmaya başladı da. bu meraka sahip olan birileri de altta bana yanıt verebilirse sevinirim.

dünya üzerinde çekilecek herhangi bir acıya "zaten öldükten sonra buluşacağız." diye bir teselli olabileceğini sanmıyorum. bunun, inanan bir birey için de bir teselli olabileceğini düşünmüyorum açıkçası. 50 yılını beraber geçirdiğin ve sonrasında hayatından ayrılan bir insanın acısının tesellisi olmaz.

Ateist degilim ama olaya kendi cevrenden bakiyorsun. O cercevenin disina cikinca zaten soru gereksiz kaliyor.

Yani o kisi olumden sonra herhangi bir yerde olmadigindan onun yanina gitmek de sacma oluyor soru kendi kendini iptal ediyor.

Ornegin ateistler cehenneme gitmekten korkmuyor mu gibi sorular geliyor. Ateist zaten cehenneme inanmiyor ki neden korksun. Soru celiskili. Anlatabiliyor muyum? Ayni sekilde olumden sonra yasamin olmadigina inanan kisi zaten neden olumden sonra sevdigi kisiyi gorecegine inansin ya da bunu istesin?

alternatifi yok ki abi. ben kendimi biliyorum. öyle bir durum yaşasam %90 ihtimalle eşimin arkasından bir sene içinde hastalanıp ölürdüm, o zamana kadar zıpkın gibi olsam bile. ben de sevdiğim insanla sonsuza dek yaşamak isterim, ben de sevdiklerim ölmesin isterim ama ateistim nabiyim, inanmıyorum. sen sevgilin yokken "benim sevgilim var" diyo musun mesela? benim mantığıma göre bir yaratıcı yok, varlığı sürpriz olur. insan kendini çoğu konuda kandırabilir ama bazılarında kandıramaz. ben yaratıcıya inan(a)mıyorum, eşimin sonsuza dek yaşayacağına veya ona kavuşacağıma nasıl inanayım ki?

REALITY HITS YOU HARD deyip deli gibi ağlar, kısa süre sonra ben de ölürüm. yapacak bir şey yok. hayat böyle bir şey. ortada somut gerçekler varsa benim ne düşündüğüm ya da istediğim önemli değil. eşim ölmüş mü? ölmüş. ben yaratıcıya inanmıyor muyum? inanmıyorum. buna göre, eşim toprak olup gitmiş mi? gitmiş. imdi yürek yırtılır. bir hayatımız var. birlikte geçirdik. sonra herkes gibi öleceğiz. o da ölmüş olacak. kahrolurum, deliririm ama gerçek bu. yapabileceğim bir şey yok.

edit: söylediğim yanlış anlaşılmasın, "inananlar kendini avutmak için söylüyor, aslında allah yok" falan demiyorum. din bu konsept üzerine kurulu bi şey olsa da insanların bireysel olarak inanmak ya da inanmamak için farklı motivasyonları olabiliyor. zaten bu bir tercih değil, adı üstünde inanç meselesi. ben inanmıyorum, çünkü benim mantığıma göre bir yaratıcı yok. olduğunu düşünseydim, inanmamak gibi bir lüksüm zaten olmazdı, "bence var" derdim. "bence tanrı var ama ben inanmıyom" diyemezsin ki. yani bir müslüman çeşitli sebeplerle allah'ın var olduğuna ve dolayısıyla eşinin cennete gideceğine inanıyor olabilir ama ben onun gibi düşünmüyorum, bence yaratıcı da yok ve ölünce hiçbir yere gitmiyoruz. bana mantıklı gelen bu. bunu değiştiremem ki. benim 60 sene ateist olduktan sonra hop diye allah'a inanmam hiçbir şeyi değiştirmeyecek.

@i drive öyle bir teselli var. edit: bunu yazdıktan sonra beni engellemiş. yazdığım şey baya acıttı galiba? ne insanlar var şu dünyada.
@traveller açar mısın biraz?

ahiret inancı olanlar katlanıyor mu ki? öyle bir kaybın hiçbir tesellisi olacağını sanmıyorum. eşini kaybedip arkasından çok geçmeden ölen bir sürü karı/koca var. sanırım hepsi de ateist değil?

Onu geç "yok oluyorum" diyerek yaşamak her an her gün. İnsan nası katlanır buna? Nihilizm.

80 yıllık bir hayatı bir hiç için yaşayan bir insana ölüm acı veremez bence.

dindarların ölümle daha iyi başa çıkabildiğini hiç ama hiç düşünmüyorum. sevdiğin birini kaybetmek herkes için çok acılı, ama illa bir tarafı seçmek gerekirse inanmayanların daha sağlam durduğuna her zaman şahit olmuşumdur. hiç 'nasılsa öbür tarafta buluşacağız' diye metin olabilen birini tanımadım. bunlar kendi çevremden gözlemlediklerim.

inananlar öbür tarafta görüşeceğini düşünüyor, inşallah allah cennetine alır falan diyorsa, inanmayanlar da 'iyi ki onu tanımışız, iyi ki annemiz/babamız/dedemiz vs. olmuş' gibi şeyler diyorlar. eğer inanmayan biriysen zaten hayatını sevdiğin birini kaybedince bir daha görüşemeyeceğinizi bilerek yaşıyorsun. bunu hayatın bir gerçeği olarak baştan kabulleniyorsun. bu tabii ki kaybın acısını dindirmeye asla yetmez, sadece duruş farklılığı diyelim.

mesela inançsız bir ailedeysen, 80 yaşında ölen eşin için insanlar ağlayacak üzülecektir ama bir yandan da '80 sene sağlıklı huzurlu yaşamış, bunca seneyi ne güzel beraber geçirmişsiniz, ne kadar şanslısınız' diye teselli edecektir. yani insanlar gelecekte olduğu varsayılan ahirete değil, geçmiş günlerin güzelliğine odaklanarak acıyla baş etmeye çalışırlar genelde.

bir tesellisi yok. ayrıca o yaşlardaki insanlar ölümle daha barışık. gençler gibi ölüm olnlar için uzak bir konu değil. o yaşa gelene kadar bir sürü sevdiği tanıdığı insanı kaybetmiş oluyor zaten.

Sorunda sanırım bu anlatığın durum, en azından ibrahimi dinlerin ezelden beri sunduğu "diğer yaşam" tasvirlerinin ateistler açısından meşru kılma olasılığı olup olmadığı ile alakalı..

Bu durum "günler nasıl geçer? kavuşmayacağım" düşünleri maneviyatı ihtiyaç kılmaktan ziyade çok klasik olarak "varouşsal kriz" sorunu.

(bkz: varoluşsal kriz)

Bu tabii ki sana kalmış bir durum. İster Camusnün deyimiyle felsefi intiharı seçerek o yaşta bir dinin sunduğu "diğer manevi yaşam" anlatılarıyla kendini avutabilirsin. Yahut aslında o yaşa kadar aslında "ölüm" kavramının maddesel bir durum olduğunu onca yıl içselleştirip hayata tekrar seküler çerçeveden bakarak acını yaşayabilirsin. acı yaşamayacaksın demiyorum bak :)

sapere aude

bilmeye cüret et.