Tam tersim bir görüşe sahip olursa, aklıma ilk gelen şey 'Demek ki çocuk bana tepki olarak böyle oldu ve bana karşı gizli nefreti var. Benden intikamı böyle alıyor herhalde' olur. Anne olarak iyi bir anne olmadığımı, kaybettiğimi düşünürüm. Çocuğa şiddet mi uyguladım, çok mu baskı yaptım, çok mu helikopter yetiştirdim, çok mu hayatına müdahalede bulundum da kaçışı orada buldu derim.
Onu bir şeye zorlamam, kimseyi rahatsız etmediği ve herkese saygılı olduğu sürece ne olursa olsun. Gerçi bir yaştan sonra müdahale edemem. Tut ki benim çocuğum IŞİD'e katıldı; ne yapacağım. Belli bir yaşta kulağından çekip eve getiremem ya. Ağlaya ağlaya psikolog yollarına düşerim 'Ben şimdi ne yapayım' diye.
Küçük yaşta ise sakin olmaya çalışırım. O yaşlarda arayışlar bol bol olur. Korkutup nefret ettirmektense 'Neden' diye falan sorarım sanırım. Belki arkadaş çevresinden ezberleyip gelmiştir ya da arkadaşları öyle diye o da öyledir. Arkadaşları ile arası bozulsun istemem, nasıl olsa o arayış dönemi sakin sakin geçecek. O aralarda konuşmaya çalışırım herhalde.
0