Ekşi Duyuru

yok yapmadım. soruya cevap vereyim dedim vermezsem dövecekmişsin gibi hissetim de.. kusura bakma abi hiç aklımdan bile geçmedi.

Lisedeyken kutu kolayı yırtıp onun keskin kenarıyla yapmıştım. Neden, çünkü depresif bir ergendim ve bunun cool olacağını düşünmüştüm. içten içe ilgi çekmek istiyordum. Yaparken bir şey hissetmedim, çok acımadı.

Jiletmedim düşününce bile içim kalkıyor. ama makasın ucuyla ve kibritin ucuyla harf yapmaya çalışmıştık sırf acıcak mı nasıl olacak özentisiyle. Yaş 15 tabii.

hiç yapmadım ve yapmak aklımın ucundan bile geçmedi. ama bunu yapanları yargılamamak veya pek de sorgulamamak lazım çünkü genelde ergenlik dönemlerinde yapılıyor ve o dönemlerde çevren neyse sen de yüzde 80 ihtimalle o oluyorsun. benim çevrem süper elit beyfendilerden ve hamfendilerden oluştuğu için hiç böyle şeyler olmazdı. ama olan kişileri biliyorum mesela hiç öyle insanlar olmamalarına rağmen çevreleri yüzünden yapmışlardı.

Hic jiletlemedim de hayatimda 1 kez sinir krizi gecirdim sanirim, elimde bardak tabak olsa onlari kirardim ama rotring kalem vardi. Bunla elimin ustunu kazimisim. Ben ne yaptigimin farkinda degildim, aci da cekmedim, rahatladim zaten. Sonra kan filan olunca farkettim.

2005te oldu, izi durur hala. Simdi biri sorarsa tost makinasi sikistirdim
Ya da kedi yapti filan diyorum. Gerci anca kaplan kurtarir o izleri :D

Ortaokulda koluma falçatayla 'Ayça' yazmıştım. Bir derdim olduğundan değil, önümde oturan Caner öyle yapınca, ben de 'Allah Allah, niye öyle yapıyor ki, nasıl bir şey acaba' gibisinden yapmıştım. Başkasında dövme görünce 'Hadi, ben de yaptırayım' demiş gibi. Benden sonra da yanımda oturan Ahu aynısını yaptı, sonra onun arkasındaki derken bir süre sonra sınıfta herkesin kolunda kendi adı olmuştu. Tam bu Müslüm Baba, jilet olaylarının olduğu dönemdi. Çok acımadı. Zaten canım tatlı olduğu için bastırmadım ama bir ayda falan geçti.

Hocalar bize 'Arkadaşın pencereden atlasa sen de mi atlayacaksın' diye kızmıştı. O an 'Yok' demiştim ama o kafayla atlardım muhtemelen. :)

12, 13 yaşlarında, bir yaz amcoolu'nun kuaföründe çıraklık yaptım.
90'lardı, arabesk can çekişiyordu ama henüz ölmemişti.
o kadar jilet ustura bolluğu arasında sıkıntıdan, meraktan koluma derin bir faça attım.
şimdi koluma bakıyorum ama izini göremiyorum. tek "façam" oydu.

ilk kez kendime zarar verdiğim zaman kedimi kaybettiğim gündü. 25 yaş civarı. o gece sokakta dolaşırken yüzüme taşla vurmuştum birkaç kez. kendimi suçluyordum. sonrasında ne hissettiğimi hatırlamıyorum. ilk kez jiletle kendimi kesmem de kız arkadaşımla tartıştıktan sonra olmuştu. jilet de veterinerin kediye vereceğimiz hapı kesmemiz için verdiği jiletti. kedimi kaybettiğim zamana yakın dönemlerdi yani. sonra aralıklarla başvurduğum bir yöntem oldu bu. "alev aldığım" anlarda kendimi kesiyordum. rahatlama getiriyordu. sonraları bu yalnızca alev aldığım anlarda yaptığım bir eylem olmaktan öteye geçip bağımlılığa dönüştü. ceketimin cebinde jilet taşır oldum. cep telefonumun bataryası lastikle tutturulmuştur, x-ray olan yerlere girerken ona bağlayıp sokuyordum falan. müziğin, içkinin yanında eşlik etmeye başladı. bir albümü ilk dinleyişimin ardından "hmmm autoluminescent da tam jiletlikmiş, onu geceye saklayayım" diye sokakta albümü döndürdükçe o ayırdığım şarkıyı atlıyordum. vücutta şekiller çizmeye başladım. 1-1.5 sene kadar sigara içtiğim bir dönem oldu. o dönemde sigara da söndürüyordum üstümde. hala da duruyor bir paket, söndürmek için kullanırım diye. hehe. yalnız ilk birkaçı dışında nadir görünen yerlere yaptım/yapıyorum. göğüs, karın, kasık gibi. diğer türlüsünün "yardıma ihtiyacım var" mesajı olarak algılanabileceğini düşünüyorum. ama son bir 5 aydır falan bağımlılık niteliği taşımıyor. en son 1-1.5 ay önce falan kestim kendimi sanırım. havalar ısındıktan sonra spora başlarım. içimden gelse de vazgeçiyorum bu dönemde. çünkü bazı hareketlerde zorluk çıkarıyor yaralar. açılıp kanıyor, ihtiyacım olmadığı bir anda acı veriyor vs.

bir de 21-22 falandım, bir arkadaşım kolunu kesmişti falçatayla. dikiş atılması gerekmişti. o zaman tiksindirici geldiğini hatırlıyorum. sonra 23 civarı amerikalı bir kız arkadaşım vardı. küçük yaşta tecavüze uğramıştı. o da kendini keserdi. geceleri uyuyamaz, günde 3 saat uykuyla falan takılırdı. onun yaptıklarına da akıl erdiremiyordum. cahillikten bu eylemi kafamda belli bir kesimle özdeşleştirmiştim, onun yapması garip geliyordu. yaklaşık 2 sene sonra kendim başladım. şimdi hayatta kalmayı borçlu olduğum (bunun ne kadar olumlu bir şey olduğu tartışılır tabii) boş zaman aktivitelerinden biri olarak nitelendiriyorum bunu. ne enteresan.

+neden sorusuyla ilgili olarak da elbette tam bilememekle beraber travma ve depresyonla baş etme yöntemi olarak kendine zarar verme/kendini cezalandırma yolunu seçmek diye bir tahmin yürütüyorum.

silerim muhtemelen bunu sonra... birini durdurmak için maket bıçağıyla bayağı bir kesmiştim kendimi.