çok yalnızım.
ailemden uzakta, tek başımayım istanbul'da. ikinci dereceden akrabalar ve bir dönem çok yakın olduklarımla birlikte, sonradan hayatıma giren arkadaşlar(!) var. ama aslında kimse yok...
akşama kadar ne geyikler çeviriyoruz iş yerinde. gel gör ki kan ağlar yürekler.
ne yapıyorum?
sözlükte, duyuruda takılıyorum.
ev-iş arkadaşlarıyla olabildiğince muhabbet/geyik...
hemen her gün ailemle görüşüyorum.
sözlüğün ve duyurunun birer zirvelerine katıldım.
"hayır" cenahından iki oluşuma takıldım birer kez. sarmadı çok.
sınıf farkı eski arkadaş dostlarla, çok sıkı da olsanız bir zamanlar, eski muhabbeti bitiriyor. bir de evlilik... aile kurmuşlar. çoluk çocuk.
biten bir sevgililik... sevgilimsi ilişkiler... saçmasapan, anlamsız, monoton bir hayat...
0