yolcuları sardalya gibi dizen otobüs şoförüne herkesin duyabileceği şekilde verip veriştirmek, uyarmak, bağırmak falan. bunu geçen yıllar içinde 5-6 kez yapmış olmak.

diğeri; karşıdan karşıya geçmeme yaklaşık olarak 1 saniye falan sabredemeyen ve korna çalan terbiyesiz taksicinin, 10 metre sonra ışığa takılıp başka araçlara dan dun korna çalması, kornanın normal değil tren kornası gibi olması, aşırı rahatsız etmesi, yerli yersiz çalması gürültü kirliliğine canlı canlı tanık olmam, bu yüzden tepemin atması ve gidip taksiciyi uyarmam, sandığımdan terbiyesiz çıkması karşısında sakinliğimi ve kibarlığımı koruyarak ses tonumu agresifleştirmem ve ''acaba beni öldürecek mi'' düşünceleri kafadan geçerken kalp atış hızını da bir nebze arttıran kısa bir tartışma yaşamam.

şimdi diyeceksin ki bu ne yaa. yaşadığım hayat ne yazık ki bundan daha fazla özgüven gerektiren bir şeylere sahne olamayacak kadar sönük ve zavallıcaydı. fakat bunların kendi içinde cesaretle alakasını küçümsemeyelim. ''serçe parmağın bana çarptı'' deyip yoldan geçen adamı kurşun manyağı yapan sürüyle psikopatın serbest elektron gibi gezdiği bir ülkedeyiz. herhangi bir çomarı, yaptığı terbiyesizliğin, saygısızlığın büyüklüğünü kibarlığımı ve sakinliğimi koruyarak bir daha yapmamasını sağlayacak şekilde anlatma girişimi cesaret değilse, biri bana ne olduğunu açıklasın lütfen.

not: erkekim.

bir de hayatımda ilk kez yurtdışına çıktığım, hollanda ve fransaya bir haftalık tek başıma tatile gidişimi özgüvenle niteleyip, helal olsun diyenler var. ben bunu özgüven göstergesi olarak görmüyorum. fakat çevremde söyleyen çok var. bu yüzden yazdım. kısa süreliğine de olsa bu ülkeden katbekat güvenli ve cennet gibi yerlere gitmek özgüven değil şanstır, fırsattır olsa olsa.

yok valla, bu manyaklarla dolu ülkede her şey cesaret gerektiriyor insan ilişkilerinde tabi :) kavga etmeden dert anlatamıyorsun.

benzeri ingiltere'de başıma gelmişti, yanımızda iki kız vardı, üç tane de erkeğiz. kızlar alman, ben türk, bir yunanlı, bir ingiliz. fıkra gibi kadro. önümüzü kesti bir grup velet. hayatımda kimseye fiske vurmamışken ilk yumruğu yedim ve düştüm, yunanlıyla ingiliz kaçtı. yine üzerlerine gittim de neyse ki çok dayak yemeden kurtarmıştım. polis ilgilenmemişti bile, gelene kadar zaten gitmişti herkes. şimdi olsa topuklardım belki, gerçi kızlar vardı. ama sırf ingilizle yunanlı olsa ne haliniz varsa görün derdim sdfsd kızları koruyacağız da diye erkeklik gururumu ayaklar altına aldırmıştım galiba haahhasdfhsd

gerçi kızlar çok iyi arkadaşımdı ya, yine olsa yine yerim. kavga edecek cesaretin bazen gerekli olduğunu o gün öğrendim.

12-13 yaşlarındayken 6-7 metre yüksekliğindeki bir duvara halat bağlayıp tırmanmıştım. Teyzeme sık giderdik küçükken. Onların sitesinde bir arkadaş grubum vardı. Oraya her gittiğimizde bir şeyler yapardık. Orada yaşıtım olan bir çocuk vardı. Dağcılık oynardık hep. Bir yerlere tırmanmaya çalışırdık. İlk ben tırmanmıştım zorlu hedefe. Sonra benden cesaret alıp o da tırmanmıştı. Ben de o gün cesaretimin başkalarını cesaretlendirebileceğini gördüm. Kendimi lider hissettim. Güzel bir şeydi. Hiç düşerim de bir yerim kırılır diye düşünmedim.

hayatımda gittiğim en korkunçlu korku evinde arkadaşlarım beni tek başıma diğer odada kalan anahtarı almaya gönderdi. bu ne saçma şey demeyin. biri bile korkudan benimle gelemedi. ben de başta "tamam ben giderim" demiştim ama illa ki birileri gelir sanmıştım yani. bi de diğer odaya gitmek için böyle gizli geçitten sürünerek geçiyorsun falan. üff neyse, bi cesaretle gittim aldım anahtarı ama ömürümden ömür gitti. ruh gibi döndüm geri. allahsızlar :D

not. ergen sanmayın, olay anında yaşlarımız: 26, 27, 31 , 33. 2 kız 2 erkektik ve ben 26-kız olandım.

bir de, "zamanında" gezi parkındaydım. her gece "heralde birazdan öleceğim" diye düşünüp ertesi sabah tekrar koşa koşa gitme cesaretini ise nerden aldım bilmiyorum. herkes cesurdu gerçi orada, biraz da bulaşıcı bir şey bu cesaret.

Annemin bel fıtığı var, hızlı yürüyemiyor. Tıklım tıklım dolu halk otobüsünde en önde oturuyoruz. Şoför kadıncağızın ön kapıdan inmesine müsaade etmek yerine "arkadan inin" diye bağrındı, biz arka kapıya varana kadar kapıyı kapatıp duraktan hareket etti ve bir sonraki durakta inmemiz annemin fazladan 15 dakika yürümesi demek. O otobüsün en arkasından, önümdeki insanları itekleyerek (bir yerden sonra yol açıldı önümde) şoförün üstüne yürüdüm. (Hobbit kadar boyum var.) Bağıra çağıra yol ortasında otobüsü durdurup annemi indirdim. Bir daha olsa bir daha yaparım.

Edit: Yalnız olsam hiç ses etmeden diğer durakta inip yürürdüm sakin sakin.

36 ay vadeyle 112000 TL kredi çektim. hem de bu ekonomide...

Alaska'da yengeç avcılıgına çıkmıştım 10 gün kadar, arada bi aklıma geldikçe şaşırıyorum hala nası yaptım diye