eşiniz ve çocuğunuzla birlikte bir tatile çıksanız?

biraz olsun aynı ortamdan ve günlük işlerden uzaklaşırsınız. toparlanmanıza yardımcı olabilir.

@eeb esimin isten izin almasi sikintili. Haftasonu da her yer tiklim tiklim daha cok bunaliyorum.

doktor bişey önermiş onu neden gözardı ediyosunuz ki? nasıl yapayım diye bişey yok yapacaksınız.

hastaysanız dışardan yemek söyleyin ya da arayın annenizden rica edin. yemek yapamayacak kadar hasta olduğunuzu ne bilsin kadın, söylediniz de yok yapmam mı dedi? dediyse işte dışarda her yer lokanta arayın göndersinler ya da koyun bi hazır çorba.

aklını başına topla ablacım. sağlıklısınız, eşin yardımcı oluyomuş, daha ne.. anneni kardeşini boşver, herkes kendi hayatının derdinde. sen ise sadece bunalmışsın, normaldir. çocuğu da al, çıkın, dışarıda vakit geçirin. temiz hava iyi gelir. terapiye gidebiliyosan daha da iyi.

acaba bu sorumluluğa -çocuk sahibi olmak- hazır olmayabilir misiniz? ya da büyüdükçe aslında hazır olmadığınızı mı anladınız?

bunlardan çok daha zor sınavlarınız da olacak maalesef. @eeb'in dediği gibi biraz uzaklaşmak iyi olabilirdi.

başka bir uzman bulun ve yeniden gidin. lohusalık depresyonunda birine bu kadar düz tavsiyeler veren bir uzman ilk defa duyuyorum. lohusalık depresyonu gerçekten çok çok zor atlatılan bir durum. lütfen bir uzmanla görüşün. sizde bir tuhaflık yok. bilimsel olarak kanıtlanmış/kabul edilen bir durum yaşıyorsunuz sadece.

@elorelia goz ardi etmiyorum yapamiyorum. Elimde degil deniyorum olmuyor. Mevzu hasta oldum yemek yapamiyorum da degil bunu bilmesine ragmen ailemin hic bisey olmuyormus gibi davranmasi.

çocuğun davranışları normal, anormal olan sensin gibi. canını yakacak şeylerin peşinde olabilir, sen ona güzel güzel anlatacaksın. yetişkin biri yok karşında sonuçta. olur öyle şeyler, kızabilirsin de o da çocuktur ağlar ya da üzülür vs. sen abartma olayları derim.

@krempeynir ogretmenim. Ucretsiz izindeyim. Ise donsem bakacak kimse yok. Guvenebilecegim kimse yok. Guvenmeyi deniyorum ama babasiylayken bile gozum hep uzerinde. Hic rahat olamiyorum. Cok zor bir gebelikti oncesinde dusuk hikayem falan da vardi. Neredeyse 9 ay yattim. O arada calisamadim tabi. Isimi ozluyorum. Donemiyorum.

Psikiyatrist emzirdigim icin ilac vermedi emme aralarini acabilirsem -6 saat gibi- o zaman kisa etkili bir ilactan bahsetti. Memeyi de aralayamiyorum dis cikartma doneminde oldukca huysuz. O terapiye yonlendirdi ama onu da yapamiyorum.

Bagirdigimi unutur mu? Uzulmus mudur? Kirilmis midir? Kontrolumu ne kadar kaybettim hic bilemiyorum. ( fiziksel siddet falan yok kesinlikle) sozlu siddetim bile rahatsiz etti. Bugun yine koynumda opuyor seviyor ama icim rahat degil.

yeterince denemiyosundur, doktor sana imkansız bişeyi tavsiye etmemişir nihayetinde. ya da dedikleri gibi başka bi uzmanla görüşebilirsin. tedavisi olmayan bi hastalık durumu yok ortada allah korusun sadece davranışları açısından seni yoran bi çocuğun düzeni değiştirilecek. kadınlar kulubunde filan takıl atavsiye ederim bilinçli anneler var.

ben hala ailene neden kızdığına anlam veremedim. evine geip gidip sana yardıme etsinler istiyosun sanırım ama herkesin bi hayatı var. sonuçta seni ve kardeşini yetiştirip çocuk işini sonlandırdılar değil mi belki onlar da kendi yağlarında kavrulmak istiyolardır. ya da gerçekten bencil insanlardır. ama durum bu sonuçta. sen de görmüş oldun. kabullenip yola devam ediceksin. sizin aileniz 3 kişilik artık ve kendi başınızasınız.

biraz bunalmışsın belli ama ölmek isteyecek ne var? hiç ağza yakışan bi laf değil. ailenizi filan boşverin iyi bi uzman bulup çocuğun rutininiz size de bireysel olarak bi yaşam alanı sağlayacak şekilde düzeltin.

ayrıca küçükken annemden çokça azar yediğimi hatırlıyorum kim yemedi ki? hiç birimiz sağlıksız insanlar değiliz. şimdiki anneler bu konuda evet çok hassas ama bir iki bağırma ile çocuğa bişey olmaz. tavsiye ettiğimden değil ama bence gerçek bu.

ayrıca babasına bile güvenemiyorum diye bişey yok. siz de biraz kendinizdeki yanlışları görün. babasına da güvenin bi zahmet. ayrıca annesi işe dönen bebekler sokaklara düşmüyor değil mi bakıcı veya kreş alternatifleri var. güvenmeme konusunu aşmanız lazım. illa ki bi gün başkasına emanet edeceksiniz.

@piremses 6 yillik evliligin ardindan cok isteyerek bebek sahibi oldum o zamanlar hazir hissediyordum simdi bocaliyorum. Onsuz olmak istemiyorum sadece isler biraz kolaylassin istiyorum.

ablacım aşırı drama yapmışsın sıkıntıdan. evlilik çocuk işleri böyle, çalışmıyorsan ve çocuğa aile bakmıyorsa. para sıkıntın yoksa çık gez, parka git avm ye git, yaz geldi ne işiniz var evde. haftasonu da sakin bi yerlere gidin, ağaç olan su olan, piknik yapın. kafana takıp büyütme. iyi durumdasın. geçer hepsi

saglikli cocugun var sikayet edemezsin denir tabi işin zor kısmını halledip sığ suda mı boğulacaksın

@hasmetizm evden cikana adar oglanin pesinde kirk takla atiyorum. Cantasini al yemek hazirla atistirmalik al. Hop giydirmeye calis. Altini degistir bunlar rutin ama savas halinde olan seyler. 1 saat kiyafet elimde kovaliyorum. Zorlamadan olsun gonlu olsun diye. Yine de olmuyor. Bende de gezecek heves falan kalmiyor.

Cevabım silinmiş oysa çok haklıydım, başka duyurularına da baktım psikolojin bozuk, ağır takıntıların var ve en çok da çocukla kocana takmışsın. acilen tedavi olman lazım. İyi bir psikolog bul mutlaka, yoksa o çocuk büyüdükçe hayatı zehir olacak yavrunun. Ablamın da oğlu var hiç 1 saatte giydirdiğini görmedim, gönlü olmak başka zorlamak başka şeyler, bunu zorlamadan da çocuğa anlatarak yapabilirsin. Takıntın burda da kendisini gösteriyor.

not: krem peynir silmez misin lütfen. Birisinin doğruları söylemesi lazım.

Gönlünü ederek kıyafet giydirilmez çocuğa. O şekilde alıştırmışsın, çocuk oyun bellemiş. Tut yatır yere, hızlıca giydir. Ağlasa zırlasa bile, çocuk bu, çıkınca unutur.

@arnold kiyamiyorum. O aglarken ben oluyorum. Uzuluyorum. Yanlis burada galiba.

@krem peynir psikiyatristimle birebir aynu cumleleri kurmussunuz. Aklin yolu bir belli ki.

Emzirme kismina gelince tuhaf bir bag hissediyorum. Sanirim oglumdan cok benim ona ihtiyacim var. Mesela aksam babasiyla oynarken kucaginda uyudu cok uzuldum emmeden uyudu diye. Aslinda sacma biliyorum ama engel olamiyorum. Onunla tutunuyorum bir ise yaradigimi hissediyorum.

Farkli bir doktor arayisi icersindeyim. Yardimlariniz icin tesekkurler.

bir şey söyleyeceğim, ailenizden hayır yok belli ki. peki bu süreci atlatmak için çağırabileceğiniz -yardım için değil de eğlenmek için- yakın bir arkadaşınız yok mu?

insanın kafası dağılıyor gerçekten arkadaşlarıyla vakit geçirdiğinde.

@piremses var elbette ama surekli darlamak istemiyorum onlari da. Hem cocuktan ayri pek etkinlik yapamiyorum

Emin ol birçok aile senden daha kötü durumda.
Aklını başına al bence.
Unutma
Çaresizseniz çare "siz" siniz

Siz sanırım ailenizi geri kafalılar diye çocuğunuzdan uzak tutmak istiyordunuz. Birkaç sorunuzu hatırlıyorum sanki. Çocuk ilk doğduğunda sürekli en çok ben biliyorum benzeri Duyuru'lar açıyordunuz. Eğer o kişi sizseniz aileniz haklı. İnsanları en başta tersledikten sonra onlardan yardım beklemek anlamsız.

Şimdi baktım. O kişisiniz.

eksiduyu.ru

Bir de sünnet konusunda tartışmıştınız.

Hakkınızda ne hali varsa görsün diye düşünüyor olabilirler.

Ya ayni yegenim de senin gibi. Çocuğu yokken deli gibi ağlardi. Aşi tedavisi oldu Allah ona ikiz çocuk verdi hiç mutlu degil. Simdi de genc omrum gidiyor bu cocuklarin telasiyla diyor. Saka gibisiniz. Kinamak da istemem ama yine de elimde olmadan icin icin kiniyorum sizi. o cocuğu buyuturken onun mutluluğuyla mutlu olmaniz gerekiyor sizin artik. Mesela cocugum olunca disleri cikacak 2 tane vampir gibi ben ona cok gulecem. Sonra ilk adimini atacak ben yurumus gibi olacam. Onla okula gidicem, onla okumayi sokecem. Ben yeniden dogacakmisim gibi hissediyorum. Belki coook yaniliyorumdur. Basima gelince her sey farkli olur mu acaba.

düşünsene dünyaya geleceksin, milyarlarca seçenek var ama bu kadının çocuğu olma talihsizliğini yaşıyorsun. hayata 1-0 yenik başlıyorsun. ne acı bir şey.
umarım çocuk size benzemeden büyür. senin için zor bacım, keşke çocuk yapmasaydın.

bir cocugun sorumlulugunu almak kolay mi? bak degil. bununla birlikte hamilelik sonrasi sendromu diye bir gerceklik var. sorunlarin altindan kalkamayacagini da dusunuyor olabilirsin icten ice fazla geliyordur. bir iki yil sonra bircok seyin duzeldigini soyluyorlar genelde. yapabilecegin bir sey yok. cocugunla birlikte eglenmeye caliş. ve evet mumkunse aksamlari kendine ayirmaya caliş. onlar insanlik yapmasa da sen onlarin insan olmasini bekle ve annenden kardesinden yardimniste. spesifik yardimlar iste. iki saat gel cocuga bak uyuyayim de. sizde yemek var mi aksama yemek yok de. Zaten yapmiyorlar lanet olsun de me sen iste onlar utansin. sabret. Allah kolaylik versin.

"Annem bi tas yemek getirmedi, kardeşim gezmede tozmada"
Onlara güvenerek mi çocuk sahibi oldunuz? Hayır. 6 sene çabalamışsınız istemişsiniz ve olmuş. Kendi başınızın çaresine bakmak zorundasınız. Herkesin bebeği var, dünya bebek sahibi olanları. Etrafında dönmüyor.
Annelere kardeşlere bu kadar yüklenmek, sürekli beklenti içinde olmak yersiz. Herkesin kendi düzeni kendi hayatı var. Kaç yaşında kadın, kaç çocuk büyütmüş ve artık eleğini asmış. Allah belli yaştan sonra insanların çocuk sahibi olmasını engelliyorsa var işte bi bildiği, vücut kaldırmaz o yorgunluğu artık.
Kardeşiniz de kendi hayatını yaşıyor, hazır hissettiğinde o da çocuk sahibi olacak veya olmayacak, ama bu size yardım etmesi gerektiği manasına gelmiyor.

Hormonlarınız, vücudunuz buna hazırlanmış ve o çocuğu doğurmuşsanız, siz ve eşinizden başka kimse bu kadar hazır değil şuan çocuğu büyütmek için. Biyolojik olarak bu süreçleri aşmışsınız gayet de başınızın çaresine bakabilirsiniz, hiçbir sebep yok yapmamanız için.

Güçlü olun, dramatikliği bi kenara bırakın. Ücretsiz izin süreniz dolduğunda çocuğunuzu emanet edebileceğiniz güzel bi kreş bulun şuan yapacak en mantıklı hareket bu. Ha yok ben anneme bırakırım, onun ömründen 5-10 sene gitsin yeter ki çocuğum yabancılarla büyümesin derseniz, sizin için yapılacak bir şey kalmamış demektir.

Hımm. Şey. Çok ivedi bir şekilde sizi düzenli olarak takip edecek bir pskiyatr bulmanız gerekiyor. Burada yazarak ve dinleyerek vakit kaybetmeyin. Yazdığınız birkaç durum değerlendirmenizden bile durum çok açık. Emzirmeyi bırakın, ivedilikle ilaçlarınıza başlayın.

Önce çocuğun alışkanlıklarını düzenleyin yoksa sizi parmağında oynatmaya devam eder.

www.idefix.com

Kitabı alın, okuyun, hatmedin ve ısrarlı biçimde uygulayın.

Bizim 6 aylık ufaklığın emme, oynama ve uyku düzeni var. Uykusu gelince yatağına koyuyoruz, kendi kendine uykuya dalıyor. Çocuğun düzeninin olmayışı sizi epeyce yıpratmış.

Çocuk düzene girince siz de hayatınızı toparlarsınız bence.

14 ay boyunca bir çocukla birlikte kalmanın etkileri gibi geliyor bana. siz oğlunuzla birlikte vakit geçirmekten ona benzemişsiniz. çocuk gibi olmuşsunuz, her şeye ağlayıp sinirleniyorsunuz. sürekli bir pms döneminde gibisiniz sanki. sizi eleştirmiyorum, sizinle aynı olgunluğa sahip olmaktan çoook uzak bir bireyle 7/24 zaman geçiriyorsunuz ve onunla anlaşmaya çalışıyorsunuz. normal olarak böyle olmuşsunuz. ben olsam kelimenin tam anlamıyla delirirdim. zaten bütün anneler nasıl delirmiyor anlamıyorum. gerçi benim bildiğim kadarıyla anneler çocuk 1 yaşını doldurmadan çalışmaya başlıyor, sizin bu süre fazla uzamış.

sakin olun öncelikle. psikiyatrist doğru demiş, çocuğunuzdan ayrı kalın. anneniz gelmiyorsa bile bakıcı ayarlayıp eşinizle baş başa bir şeyler yapın. kendinize bakmayı ihmal etmeyin. eskiden nasıl giyiniyorsanız öyle giyinin dışarı çıkarken. eskiden nerelerde en çok eğleniyordunuz onu hatırlayın, gidin onları yapın. çocuğunuz sizden ayrı kaldı diye de başına bir şey gelmez, pimpirikli anne moduna girmeyin.

sizin gibi yenilerde anne olmuş insanların toplaştığı bir yerler yok mu, ya da instagramda hep görüyorum "alaranın annesi" falan gibi hesaplar, oralara yazsanız, onlarla konuşsanız? neler yapıyorlar nasıl atlatıyorlar bu dönemi?

bana uzaktan bakınca hiçbir sorununuz yok gibi geldi bu arada. "dayanacak gücüm kalmadı" falan derken biraz abartmıyor musunuz sizce de?

sabah abim ile konuştum benzer konuları. yengem çalışmıyor. çocuk 3,5 yaşında. tam bir canavar. tüm ilgiyi üzerine çekmek için elinden geleni yapıyor. kendine zarar verecek şeylerde dahil. yanına gitmeyi çok istiyorum ve seviyorum. ancak gittiğimde tahammül edemiyorum. ben böyleyken baba ve anne daha da bunalmış durumdalar.
@cakabo senin kitap tavsiyeni görünce, mağazayı gezdim ve iki kitap sipariş ettim. birinin adı 'Bağırmayan Anne Baba Olmak', diğeri de 'beni ödülle cezalandırma'. ilk fırsatta hem okuyup hemde abim ve yengeme vericem. tahammülleri kalmadığı zaman çocuğa bağırıyorlar. çocuk ise ilk başta korkup, sonra her şeyi oyun gibi kurgulayıp, çıldırmaya devam ediyor.

Özellikle problemimiz, yemek yememe. Aile büyükleri dahil herkes çocuğa abur cubur veriyor ve beslenme düzeni bozulduğu için yemekte bizimle yemiyor. sonra da zorla yedirmeye çalıştıklarından yemek yemeyi oyun sanıyor. kısır döngüdeler. yemek işkenceye döndü. bu ve buna benzer çok problem yaşıyorlar.

@uzun kulaklı yalnız tavşan psikiyatristin önerisi gayet yerinde gibi görünüyor. aynı abim ve yengem gibi her şeye verilecek bir yanıtın var. demek ki yanıtların ya doğru değil, ya da senin bahanelerin haline gelmiş. davranışlarını değiştirmek zorundasın. hem çocuğuna, hem kendine...

şimdi eski duyurularınızı okudum da, siz de karı-koca aileleri her zaman yanınızda isteyen kişiler değilmişsiniz. anne nereden bilecek yanında istediğiniz ya da istemediğiniz zamanları?

bir kadının anneliğinin eleştirilmesine çok kızarım, bence çok iyi bir annesinizdir de. az çok öyle anlıyorum. ama şu çocuk peşinde koşmayı da anlamadım. benim yapım biraz serttir ondan da olabilir ama oturtun çocuğu giydirin işte, neden giyinmesi için peşinde dolaşıyorsunuz? çok çocuk baktım, tuvaletleridir giyinmeleridir az çok biliyorum. devamlı hareketliler zaten, çocuğun sakin olması beklenemez ki.

bence de psikiyatristin önerisi güzel. ayrı vakit geçirin. iyi gelecektir. devamlı çocukla kalmak anneyi de çok yoruyor. bir de vicdan yapıyor anneler çocuklarından ayrı kaldığında halbuki öyle bir şey yok.