benim de içim acayip açılıyor öyle havalarda. bir enerji, bir mutluluk, bir huzur... tarifi zor.
dakikalarca o gri, hatta mümkünse simsiyah olsun, gökyüzüne bakıp müthiş zevk alırım. uçuyorum adeta, hayatın anlamını çözmüşüm gibi oluyor.
güneşli havalarda da gölgelerde, kapalı alanlarda takılırım. akşamları güzel olur.
ne yapsan? kapalı alandaysan böyle zamanlarda, @quaker'in önerisi bayağı kullanışlı. yönünü o manzaraya dönmeyebilirsin mesela. yokmuş gibi ya da takmıyormuş gibi davranabilirsin mesela. bir süre sonra işe yarayabiliyor.
otobüste, minibüste telefonla konuşanları, apartmanda gürültü yapanları vs sanki yoklarmış gibi kendi iç dünyama/düşüncelerime yönelerek yok farz edebiliyorum. ama sadece "bazen" maalesef.
0