Şimdi baya sağlam bir genelleme bu kutluyorum öncelikle.

Bir yerinden tutayım bari; belki bizim toplu taşıma araçlarımız gerektiğinden daha kaotik ve kalabıktır ?

valla aynı durumu ben tatil yerlerinde fark ettim. kaç defa da denk geldim. nerede ağlayan zırlayan çocuk varsa bizimkilerin. milletin bebesi ne güzel sakin sakin oturuyor. bence yetiştiriliş tarzı.

bebeden kastınız nedir bilmiyorum ama türkiye'deki çocuklar 7-8 yaşına kadar istedikleri yapılmayınca veya ilgi çekmek için ağlayabiliyor,
ecnebi bebelerinde ise gerçek bebeklik ağlamaları (pişik, can yanması v.s) dışında ilgi çekmek için veya istediği yapılmıyor diye ağlamak gibi bir alışkanlık ben de görmedim, yetiştirilme tarzıya doğrudan alakalı diye tahmin ediyorum.

seyler.eksisozluk.com

Böyle bir yazı yazılmış. Soruna deneyimleriyle cevap olabilecek bir paylaşım olarak düşündüm.

Aynı duruma ben de çok denk geldim. Genelleme gerçi; herkes için söyleyemeyiz ama ortalama için haklı olduğunuzu düşünüyorum.

Geçenlerde Amerikalı-Çinli bir aile vardı, çocukları (2 yaşında falandır sanırım) koşuyordu. Annesi çocuğuna koşmamasını düşeceğini ve biraz daha yavaş olmasını söyledi, çocuk sallamayınca da bıraktı öyle. Çocuk da düştü. Biz çocuk düşünce 'Hiii, düştü' olduk; çocuğa koşup yerinden kaldırasımız geldi. Annesinin de öyle yapacağını düşündük. Çocuk düştüğü anda ağlamadı ama annesine baktı; acısından önce annesine karşı bir hata yaptığını fark etti ve süt dökmüş kediye döndü. Suçlu suçlu annesine baktı. Annesi nötr bir yüz ifadesiyle, sakin sakin 'Buraya gel' dedi. Yüzünde kızgınlık yoktu, 'Hiii, yavrım düştü. Kurban olurum' hiç yoktu; 'Koşunca düşecektin zaten, beklenen bu. Sen de bunu seçtin. Bir yerine bir şey de olmadı. O yüzden bir sorun yok' bakışı vardı. Çocuk fıtı fıtı annesine gitti. Sonra normal yürüme hızıyla devam ettiler.

Emin değilim, ahkam kesmek için söylemiyorum, gözlemim de yok ama teoriyi ortaya atıyorum. Annem olsa 'Ayyy, düştü. Öpeyim geçsin' yapardı; belki başkasının annesi de kızardı sözünü dinlemedi diye. İlkinde, bu fazla korumacılık çocuğu (beni) şımartıyor olabilir; 'Ben istediğim haltı karıştırayım, düşünce annem zaten sarar beni' diye istediğimiz haltı yemeği işlemiş olabiliriz kendimize. Ya da kızacağını bilince de ve 'Dedim ben sana, dinlemedin'lerle karşılaşıyorsak, bu kızgınlığa karşı ayakta durabilmek için bizim de sesimizi yükseltmemiz ve bu yüzden de yaygara çıkarmak zorunda kalmış olabiliriz.

Edit: sttc'nin açıklamasından sonra aydınlandım. Gerçekten de çocuğun anneye bakışı 'Durum nedir, ben şimdi ne yapayım' bakışı da olabilir. Annesi de 'Gel buraya' deyince, 'İyi, bir şey yokmuş. O zaman ben gideyim annemin yanına' demiş de olabilir.

bebek refleks olarak ağlar ama çocuk ağlamaz. önce anasına babasına bakar. durum ciddi mi değil mi onların tepkilerinden ölçer. sonra da alışkanlık olur, kontrol etmeye bile gerek kalmadan her derdinde ağlamaya başlar çünkü zil gibi, bastın mı yanına birileri geliyo. oh ne ala.
kendi başının çaresine bakması gerektiğini öğrenmesi gerekiyor çocuğun

Burada (avrupa) köpekler de havlamıyor nedense. Buz gibi havada bile koşturuyorlar mutlu mutlu, başka bir köpek gördüğünde hiç saldırganlaşanı da görmedim.

Cunkuy aglayan cocuk istedigini aliyor burada.

bırakın bebeleri yetişkinler bile ağlıyor bizde. hak,vakar yok zırlama, mızmızlama var bizde.

gecenlerde yemekli bir etkinlik vardı.
yemek geldi millet hayvan gibi saldırdı.
yahu dedik insan gibi bekleyelim herkes alınca biz de alırız nasılsa.
oturduk bekledik ve bize yemek kalmadı.
yemeği getiren valla fazlasıyla getirmiştim, bazıları birkac kez almış dedi.
neymiş burası türkiye.
kibarlık eden aç kalır :)