Bazen kafamı duvardan duvara vurdurası bir mutsuzluk geliyor. Alçıpanlarda kafamla dalmaçya deseni yapabileceğimden zerre şüphem yok lakin bunun hiç bir şeyi değiştirmeyeceği gerçeği bütün heyecanımı kaçırıyor ve vazgeçiyorum.
Mutsuzluk, umutsuzluk, karamsarlık, hayalperestlik ve alabildiğince kıtır kıtır buz karışımı bir bardağın içinde uyanıyorum güne. yüzümü umutla yıkarken bir anda aynadakiyle göz göze geliyor ve ellerim kapanıyor yüzüme.
eller... bu eller... dua ederken "allahım bu ellerle yaptım" diye gösterdiğim eller...
mutsuzum.
mutsuzluk kötü bir his midir? içinde kendinden başka bir duyguyu ya da zıttını barındırmayan, tek başına tahayyül edilebilen bir duygu var mıdır?
Yalnız uyuyup yalnız uyanmasam mutlu olacağım.Öyle ki bu konu bütün mutsuzluklara perde bile gerebilir belki. Ben huzur arıyorum. Gönlüm sükuta ersin istiyorum. Bu çok kapsamlı bir istek galiba.
0