[]
sürekli yalnız kaldığımdan biri buluşmaya çağırınca gitmiyorum
gerçekten ilginç bir ruh hali bu artık kendimi nasıl yetersiz hissediyorsam yıllardır böyleyim. bi rayına oturtunca o kadar sıkılmıyorum ama o da olmuyor yani her hafta düzenli görüştüğüm biri yok zaten olması da zor sosyal fobi diye tedavi olmaya çalıştım ama yok geçmiyor diğer insanların bayılarak yaptığı şeyler bana eziyet gibi geliyor yani yemek yemek arkadaşlarla buluşmak gibi. mezun olduktan sonraki süreçte iyice arttığını hissediyorum bu durumun. ve nası çözebileceğimden emin değilim. psikolog rezil olsan nolacak diyor oluyor işte bişey bulluşmada beklediğini enerjiyi yaklayamayan mecbur değilse bi daha buluşmuyor buluşsa bile amk malı der gibi bakıyor. veya tamam rayına oturdu diyelim yeni bişey teklif edince ben yine geriliyorum. bunu nasıl aşarım? demeyince anlaşılmıyorsa soru sorduğum diyim bari.
evet what is the problem?
- cekilmis gayfe
(27.03.17 19:06:54)
Eve tıkılma gez dolaş. ben de aynı senin gibiydim ama bunu üstüne giderek yendim. 2 yıl önce 10-15 gün evden çıkmadığım zamanlar oluyordu, depresyondaydım. sonra açılmaya sosyalleşmeye başladım. Birisi beni çağırınca ben de gitmemek için birsürü bahane buluyordum. Sonra bunu bıraktım ve gidince ne güzel vakit geçirdiğimi ve kafamın dağıldığını gördüm.
İnsanları da kafanda büyütme. En aykırı, marjinal görünen tipten hiçbir farkın yok. Bütün insanlar aynı ben bunu anladım.
İnsanları da kafanda büyütme. En aykırı, marjinal görünen tipten hiçbir farkın yok. Bütün insanlar aynı ben bunu anladım.
- tahin pekmez yoğurt
(27.03.17 20:29:31)
1
