Doktora gidiyorsun kardeşim, derhal. Sonra bir şeyciğin kalmıyor.

(bkz: 27 yaş krizi)

Aynı durumdaydım. Birkaç ay boyunca aklımda sadece ölüm vardı.

Geçiyor o his elbet ama çabana bağlı olarak ya daha geç geçiyor ya da daha çabuk.

Ben bol bol insan psikolojisi üzerine kitaplar okumuştum. Neden üzgünüz? Neden kimileri ölmek isterken, kimileri yaşama sevinciyle dolu? Mutluluk nedir? Hüzün nedir? Beyin nasıl çalışır? Bu tarz kitaplar bakış açımı değiştirmeme yardımcı oldu.

Yalnız değilsin. Odağını ölüm isteğine değil kendine çek.

o duygularla güzel yazı yazılıyor , az biraz yeteneğin varsa dene.
Bahar geliyor çıkmana yardımı olur, doktor +1

Neredeyse son 5 6 yıldır bu ruh halindeyim. bazen geçiyor ya da hafifliyor ama gitmiyor.

ama hala bunları yazabiliyorum.

ben. yaşadığım yerden kurtulacağım kesinleşince rahatladım biraz. kendi kendine geçti dış faktörler değişince.

25 yaşındayı ve kendimi bildim bileli oldu o his. doktora da gitsem, ilaç da kullansam geçmedi. ne kadar sevmesem de işim, ortalama bir maaşım var. çok mutlu olduğum bi ilişkim var yani sıradan, normal bi hayata sahibim öyle büyük dertlerim de yok. ama ölme isteğim mutsuz olduğum zamanlarda gelen bir his değil.

evet mutlu olduğum zamanlar daha az aklıma geliyor fakat benim derdim hayatın boşluğu ve insanların gereksizliği yüzünden. geleceğe dair güçlü bir idealim veya evlenip çocuk yapmak, onu yetiştirmek planlarım olmadığı için bu kadar boşluktayım sanırım.

her daim kalıyor mu sorusunun cevabını ben de arıyorum, beni ayakta tutan şeyse beni seven insanların hatrına yaşamak. en güçlü motivasyonun bu olsun :)

22 yaşındayım 13 yaşından beri düşünüyorum.

Aklımda yıllardır sürekli intihar ve ölme düşüncesi, isteği var. Ama belli sebeplerden dolayı yapamıyorum ve biraz da yemiyor açıkçası. Ama ara ara da olsa bazen de uzun süreli mutlu olduğum zamanlar oluyor ama bu his hiç gitmiyor üzerimden. Böyle yaşamaya alışmak gerekiyor sanırım.

aklına gelince geride bırakacaklarını düşün. onları ne kadar üzeceğin seni kararından vazgeçiremiyorsa psikiyatra gitmenin zamanı gelmiş, beraberinde de terapi.

ne terapisi?

"kitten therapy" diye bir şey var.

www.youtube.com

yerim laaaan <3




yine de olmazsa intihar kesin çözüm.

seni tanımadan kesin bir şey söylemek zor ama lanet his diye tanımlıyorsan yüksek ihtimalle değişir.

hep depresif ve melankolik biri oldum. 18 yaşındayken çok ağır bir depresyon geçirdim, üzerine özellikle tetikleyen bir olay geldi başıma, 8 ay falan intihar düşüncesinin aklımda olmadığı tek bir saniye geçirmedim. o dönemi kelimelerle ifade edebilmem mümkün değil, tam anlamıyla ölümün kıyısında gezdim ve hatta buraya "öteki taraftan" baktım diyebilirim. öyle bir histi. depresif, mutsuz insanın yaşayacağı bir süreç değildi; onun bir ötesinde, intihardan önceki son durağa gelmiştim sanırım. bir tane ciddi girişimim de oldu hatta ama beceremedim.

sonra aile-arkadaş desteği, psikolojik yardım, sosyal hayata entegre olmak derken işte yavaş yavaş toparladım, iki sene içerisinde %70-80 oranında kendime geldim. son yıllarda çok daha zorlayıcı bir hayatım olmasına rağmen (malum yetişkinliğe giriyorum, sorumluluklar dört koldan saldırıyor, artık "adam" olmak zorundayım, köşeye geçip ağlarsam kimsenin benim için bir şey yapmayacağını biliyorum vs) intihar etmeyi çok çok nadiren düşünüyorum. o da "ulan yoruldum yaşamaktan be" şeklinde oluyor zaten, "intihar edeyim" diye değil. intihar etmeyi istemiyorum yani hiçbir zaman.

bana sorarsan ben kendim ne olduğunu gördüğüm için artık istemiyorum diyebilirim. o köpek gibi acı çektiğim, intihar edeceğimi düşününce sevinçten ağlamaya başladığım dönemde "abü zaten bi tane hayatın var yea, ölüp napıcan" diyenlerden nefret ediyordum ama şu an onlarla aynı görüşteyim. bi tane hayatım var amk. yaşadığım sürece öyle veya böyle ayağa kalkabildiğimi kendim tecrübe ettim. ne ölücem. gerekirse yine o süreci yaşar, yine acı çeker, yine kafayı yerim ama ölmem. tüm o deneyim bile şu an yaşadığım için anlamlı mesela... eğer ölmüş olsaydım, her şeyimle birlikte o da yok olacaktı. ne gerek var halbuki. yaşamak güzeldir demiyorum ama ölmeye gerek yok yani bence.