aynisi bende de vardi, calistigim yerden birlikte calistigim insanlardan nefret ettigim donem. esim ayni kazanci yakalayabilecegi bir yer bulmadan cikmamam yonunde kavga ederek baski kuruyordu ve ayrilamiyordum ayni maasi verebilecek baska yer bulamadigim icin. hafta ici her sabah uyandigimda olsem ben bugun, araba carpsa, birsey olsa diye dusunurken buluyordum kendimi. ve ben de sizin gibi bir psikologa gorunuyordum.

ama sansima kadin hakikaten iyiydi ve kendi kazancindan olma pahasina bana 'su an ciddi bir depresyondasin, terapinin su an bir ise yaramadigini hissettigim gibi yaramaya baslacagini da dusunmuyorum. depresyonu bogaz iltihabi gibi bir hastalik olarak gor lutfen, nasil antibiyotiksiz iyilesemeyeceksen antidepresansiz da iyilesemeyecegini dusun ve bir psikiyatra gorun' dedi.

bir psikiyatra gorundum, psikologun soylediklerini aktardim, bir suredir nasil hissettigimden bahsettim ve prozac yazdi. birkac hafta herhangi bir etkisini goremedim ama 2-3 hafta icerisinde normal hissetmeye basladim - daha mutlu degil ama, dikkatinizi cekmek isterim. sonrasinda da yurtdisinda is buldum ve hayatimi negatif yone ceken faktorden kurtulmus oldum. daha sonra da kontrollu bir sekilde ilaclari biraktim.

su an mutluyum. dilerim siz de durumunuzu bir enfeksiyon hastaligi olarak degerlendirip bir psikiyatra gorunmeye karar verir ve sonrasinda hayatinizi bu noktaya ceken elementlerden kurtulursunuz. su anki yardim cagriniz bu yolda buyuk bir adim, umarim devami gelir.

intiharı düşünmedim ama 27 yaş bunalımı denen şey cidden var bence. her şeyi enine boyuna değerlendirip kafayı sıyırmalı, tüm kararların hayati olduğu işin içinden çıkamadığım zamanlar yaşadım. ama 24 saattir 28 yaşındayım hayat süper. şaka şaka. aynen devam. önerim sorunları çözemiyorsan zamana bırakmak. sonuçta daha bunun 30 yaş bunalımı, orta yaş bunalımı, yaşlılık bunaması var.

yaşım 27, aynı sıkıntılar bende de var. çözüm yok gibi yapacak tek şey farklı şeyler yapıp farklı hissetmeyi beklemek.