dipteki prens
dibi buldum daha dip olmaz derken sürekli daha da aşağı iniyorum. dibi bulamadan boğulacağım sanırım. okulda 7. senem ve 9'un sonunda belki bitiyor. kaldığım evden arkadaşlar ayrıldı ben de evsiz kaldım bir arkadaşımın yanında kalıyorum. geçen sene telekoma yaklaşık 400tl geçmiş dönem borcumu ödedim
dibi buldum daha dip olmaz derken sürekli daha da aşağı iniyorum. dibi bulamadan boğulacağım sanırım.
okulda 7. senem ve 9'un sonunda belki bitiyor. kaldığım evden arkadaşlar ayrıldı ben de evsiz kaldım bir arkadaşımın yanında kalıyorum. geçen sene telekoma yaklaşık 400tl geçmiş dönem borcumu ödedim borç alarak. şimdi bir de 600 küsür tl borcum varmış o çıktı. buna karşılık ne bir işim ne param ne kalacak yerim ne de tüm bunlardan ailemin haberi var. en son 600tl için icra kağıdı eve gitmiş ondan haberleri var ama ben borcum yok dedim onlara.
bunları aileme söylesem belki hepsi çözülür ama ne bende bunu söylemeye cesaret var ne de onlar kaldırabilir. psikolojik durumları zaten çok kötü bir de ben bunları anlatırsam ne duruma gelirler bilmiyorum.
nasıl böyle bir insan oldum ben de bilmiyorum. her şeyi erteleye erteleye bu hale geldim sanırım. sonum ne olacak bilmiyorum. okula gitmeye çalışıyorum ama onu da beceremiyorum. sınavlara çalışamıyorum. girdiğim sınavlar büyük çoğunluğu kötü. evet yeterli çabayı göstermiyorum sanırım ama çaba nasıl gösterilir onu bile bilmiyorum ki. ben çaba göstererek elde etmedim ki şimdiye kadar hiçbir şeyi. bu yaşıma kadar o kadar rahat o kadar kolay o kadar umursamaz geldim ki sanırsın prens. hani prens benim kadar rahat olamaz ya neyse.
neyse hafiften ağlıyorum da rahatlıyorum bunu yazarken. daha önce de burda bunu gibi şeyler yazmıştım farklı nickle. ama şimdi tanınmak istemiyorum. burada anlatıyorum bunları çünkü kimseye bu kadar rahat anlatamıyorum. arkadaşlarımdan da gittikçe uzaklaşıyorum sorunlarım arttıkça.
offf nasıl toparlayacağım bilmiyorum ki. gerçi cevap falan da beklemiyorum. nasıl olsa uygulamıyorum ki. ama siz yine yazın be belki biraz daha iyi hissederim. belki akşama daha uzun bir şeyler de yazarım, daha ayrıntılı bilmiyorum. şimdi bir duş alıp okula gideceğim. ne kadar işe yaramasa da, boşuna gidiyor olsam da.
okulda 7. senem ve 9'un sonunda belki bitiyor. kaldığım evden arkadaşlar ayrıldı ben de evsiz kaldım bir arkadaşımın yanında kalıyorum. geçen sene telekoma yaklaşık 400tl geçmiş dönem borcumu ödedim borç alarak. şimdi bir de 600 küsür tl borcum varmış o çıktı. buna karşılık ne bir işim ne param ne kalacak yerim ne de tüm bunlardan ailemin haberi var. en son 600tl için icra kağıdı eve gitmiş ondan haberleri var ama ben borcum yok dedim onlara.
bunları aileme söylesem belki hepsi çözülür ama ne bende bunu söylemeye cesaret var ne de onlar kaldırabilir. psikolojik durumları zaten çok kötü bir de ben bunları anlatırsam ne duruma gelirler bilmiyorum.
nasıl böyle bir insan oldum ben de bilmiyorum. her şeyi erteleye erteleye bu hale geldim sanırım. sonum ne olacak bilmiyorum. okula gitmeye çalışıyorum ama onu da beceremiyorum. sınavlara çalışamıyorum. girdiğim sınavlar büyük çoğunluğu kötü. evet yeterli çabayı göstermiyorum sanırım ama çaba nasıl gösterilir onu bile bilmiyorum ki. ben çaba göstererek elde etmedim ki şimdiye kadar hiçbir şeyi. bu yaşıma kadar o kadar rahat o kadar kolay o kadar umursamaz geldim ki sanırsın prens. hani prens benim kadar rahat olamaz ya neyse.
neyse hafiften ağlıyorum da rahatlıyorum bunu yazarken. daha önce de burda bunu gibi şeyler yazmıştım farklı nickle. ama şimdi tanınmak istemiyorum. burada anlatıyorum bunları çünkü kimseye bu kadar rahat anlatamıyorum. arkadaşlarımdan da gittikçe uzaklaşıyorum sorunlarım arttıkça.
offf nasıl toparlayacağım bilmiyorum ki. gerçi cevap falan da beklemiyorum. nasıl olsa uygulamıyorum ki. ama siz yine yazın be belki biraz daha iyi hissederim. belki akşama daha uzun bir şeyler de yazarım, daha ayrıntılı bilmiyorum. şimdi bir duş alıp okula gideceğim. ne kadar işe yaramasa da, boşuna gidiyor olsam da.
0
arkadaşım, neden sen neden savaşmadan kaybetmeyi direkt hazmediyorsun. okuduğun bölümle ilgili, olmak istediğin kariyer hedefin bişiyin yok mu? amaçsız insan yaşar mı? herkesin bir amacı var. en basiti, kimisi sözlük'de hatun kaldırmak ister, kimisi yazarak paylaşmak. paylaştıkça yazmak. yazdıklarıyla tanınmak. Bundan mütevellit hayatta herkesin, yaşayan tüm canlıların, sokaktaki kedinin bile hedefi vardır. ''abi, kedinin hedefinin nedir?'' diyeceksin. farenin peşinde koşar, onuda beceremezse, ciğercinin önünde pusuya yatar. bunun akabininde kendine,
benim hedefim nedir gibi bir soru yöneltmen gerekiyor. borçlarını, harçlarını temizlersin, ödenir. okulda bir şekilde biter. nasıl bu duruma geldin, bilmem lakin, seninle gurur duymak isteyen, başarılarınla övünmek isteyen illaki biri vardır. onun için başarmalısın.
hayat bir mücadeledir. mücadeleye devam...
benim hedefim nedir gibi bir soru yöneltmen gerekiyor. borçlarını, harçlarını temizlersin, ödenir. okulda bir şekilde biter. nasıl bu duruma geldin, bilmem lakin, seninle gurur duymak isteyen, başarılarınla övünmek isteyen illaki biri vardır. onun için başarmalısın.
hayat bir mücadeledir. mücadeleye devam...
0
bazı kararlar alman gerekiyor.
- ailene anlatman lazım durumunu, bir şekilde birilerinin sana destek olması gerekiyor çünki. ilerde durumun daha kötü olabilir ve o zaman öğrendiklerinde, toparlanması daha zor durumda olduğu için "keşke daha önce söyleseydin" diyebilirler. ne kadar zor olsa da ailene anlatmak zorundasın.
- hedef vs gibi şeyleri şu an için düşünmek zor olabilir. fazla düşünmeden detaya kaçmadan, kendini zorla, okula git, başka ne yapıyosan her şeyi bırak, sadece derslerini geçmek için çalış. ilerleme görmeye başladıktan sonra iyi hissetmeye başlayacaksın, kafan rahatlayacak, daha kolay mücadele edebileeksin o zaman.
- kendini zorlaman lazım bunlar için.
- faydası olur mu bilmem, ben geçen sene aynı senin durumundaydım ve süre olarak aynı senin uzattığın sürede ailemi haberdar ettim durumdan. tabii ki geç olmuştu ama bir şekilde öğrendiler. şu an devam ediyor okul. ve biterse senin kendin için öngördüğün süreden daha uzun sürede bitecek.
- bahsettiğin rahatsızlıkları anlıyorum, aynen bende de var, boğuşmaya çalışıyorum sürekli, olduğu kadar oluyor olmadığı kadar olmuyor. öyle "hiç vaz geçme pes etme" vs diyemem, çok zor biliyorum ama; yapman gereken bu yani onu bil. başka kurtuluş yolu yok.
- başka yolunun olmadığını bilmek, bir mecburiyet hissi veriyor insana, kriz anında mecburen çözümler buluyosun. ki zaten ilerde göreceksin hayat hep böyle malesef.
- devam etmek için genelde arkadaşların tavsiyeleri hep eğreti kalır. aile desteği biraz daha farklı. daha farklı bir güven veriyor insana. gerçekten ihtiyacın var buna. bir şekilde anlat onlara, samimi ol. anlayacaklarını ve yardım edeceklerini düşünüyorum.
- son olarak tekrar kendini zorlamanı tavsiye ediyorum. yani aileden biri sana sağlam azar çekse de sarsılıp kendine gelsen iyi olur hatta. çünki durumunu böyle düşünüp düşünüp çözüme ulaştıramayacağının garantisini verebilirim, birçok tecrübeyle sabit bu söylediğim. cümlelerinden, arada sık sık "bilmiyorum, sanırım" demenden, içinde bulunduğun delikten nasıl çıkmaya çalıştığını anlayabiliyorum..
- yani öyle mıy mıyla olacak çözülecek bir şey değil. eşek gibi mecbur hissedip yine eşek gibi çalışarak kurtulunur bu durumdan. gereksiz olan herçeyi devreden çıkaracaksın, odaklanıp çalışacaksın; gereksiz melankolilere girmeden.
- üniveristeyi kazanıp girdiysen belirli bir kapasiten vardır. hani o konuyle ilgili bir kompleksin olmaması lazım.
- "nasıl böyle oldu, neden bu hale geldim" vs soruları kesinlikle sorma. tekrar söylüyorum, kesinlikle sorma. hiçbir işe yaramıyor çünki. çünki sebepsiz olmuş ne olduysa. geçmişin muhasebesini sonra yaparsın, şu anda bu lüksün yok.
- ilerleme oldukça kendine güvenin gelir, daha rahat ilerlersin, o zaman da "yaptık bitirdik" diye rehavete kapılmazsan biter okul.
---
kararlı ol, sadece okulu bitirmen gerektiğini düşün, derse git ödevini yap sınavına gir. formül çok zor değil. sadece sebat gösterip yapman gerekiyor. düşünerek daha da çözülmez hale getirme. bir an önce harekete geç.
- ailene anlatman lazım durumunu, bir şekilde birilerinin sana destek olması gerekiyor çünki. ilerde durumun daha kötü olabilir ve o zaman öğrendiklerinde, toparlanması daha zor durumda olduğu için "keşke daha önce söyleseydin" diyebilirler. ne kadar zor olsa da ailene anlatmak zorundasın.
- hedef vs gibi şeyleri şu an için düşünmek zor olabilir. fazla düşünmeden detaya kaçmadan, kendini zorla, okula git, başka ne yapıyosan her şeyi bırak, sadece derslerini geçmek için çalış. ilerleme görmeye başladıktan sonra iyi hissetmeye başlayacaksın, kafan rahatlayacak, daha kolay mücadele edebileeksin o zaman.
- kendini zorlaman lazım bunlar için.
- faydası olur mu bilmem, ben geçen sene aynı senin durumundaydım ve süre olarak aynı senin uzattığın sürede ailemi haberdar ettim durumdan. tabii ki geç olmuştu ama bir şekilde öğrendiler. şu an devam ediyor okul. ve biterse senin kendin için öngördüğün süreden daha uzun sürede bitecek.
- bahsettiğin rahatsızlıkları anlıyorum, aynen bende de var, boğuşmaya çalışıyorum sürekli, olduğu kadar oluyor olmadığı kadar olmuyor. öyle "hiç vaz geçme pes etme" vs diyemem, çok zor biliyorum ama; yapman gereken bu yani onu bil. başka kurtuluş yolu yok.
- başka yolunun olmadığını bilmek, bir mecburiyet hissi veriyor insana, kriz anında mecburen çözümler buluyosun. ki zaten ilerde göreceksin hayat hep böyle malesef.
- devam etmek için genelde arkadaşların tavsiyeleri hep eğreti kalır. aile desteği biraz daha farklı. daha farklı bir güven veriyor insana. gerçekten ihtiyacın var buna. bir şekilde anlat onlara, samimi ol. anlayacaklarını ve yardım edeceklerini düşünüyorum.
- son olarak tekrar kendini zorlamanı tavsiye ediyorum. yani aileden biri sana sağlam azar çekse de sarsılıp kendine gelsen iyi olur hatta. çünki durumunu böyle düşünüp düşünüp çözüme ulaştıramayacağının garantisini verebilirim, birçok tecrübeyle sabit bu söylediğim. cümlelerinden, arada sık sık "bilmiyorum, sanırım" demenden, içinde bulunduğun delikten nasıl çıkmaya çalıştığını anlayabiliyorum..
- yani öyle mıy mıyla olacak çözülecek bir şey değil. eşek gibi mecbur hissedip yine eşek gibi çalışarak kurtulunur bu durumdan. gereksiz olan herçeyi devreden çıkaracaksın, odaklanıp çalışacaksın; gereksiz melankolilere girmeden.
- üniveristeyi kazanıp girdiysen belirli bir kapasiten vardır. hani o konuyle ilgili bir kompleksin olmaması lazım.
- "nasıl böyle oldu, neden bu hale geldim" vs soruları kesinlikle sorma. tekrar söylüyorum, kesinlikle sorma. hiçbir işe yaramıyor çünki. çünki sebepsiz olmuş ne olduysa. geçmişin muhasebesini sonra yaparsın, şu anda bu lüksün yok.
- ilerleme oldukça kendine güvenin gelir, daha rahat ilerlersin, o zaman da "yaptık bitirdik" diye rehavete kapılmazsan biter okul.
---
kararlı ol, sadece okulu bitirmen gerektiğini düşün, derse git ödevini yap sınavına gir. formül çok zor değil. sadece sebat gösterip yapman gerekiyor. düşünerek daha da çözülmez hale getirme. bir an önce harekete geç.
0
ha bu arada ortak ders aldığın insanlarla arkadaşlık kur bir şekilde. çok zor bile olsa, çok alakasız insanlar bile olsa, hepsini boşver direk yavşak modda arkadaşlık kur. üniversite ortam sayesinde çok daha kolay biter. birlikte çalışırsın, ödev yaparsın, sınavdan önce 2 soru söylerler sınavın iyi geçer. bunlar önemli.
okuldan kopma sürecinde en önemli etkenlerden biri, derslerden başarısız olma durumuna ek olarak insanlarla samimiyetin yavaş yavaş azalması ve bitmesidir. o zaman işte hırsız gibi girip çıkıyosun okula. bir şeyden haberin olmuyo, moda giremiyosun. en inek kimse gözüne kestir arkadaş ol bir şekilde.
---
şimdi yapması zor gelen ve kendine belki yediremeyeceğin şeyler, emin ol bir dönem sonra "keşke yapsaydım" diyeceğin şeyler olacak. o yüzden, savaşta her yol mübahtır diyerek, ne gerekiyorsa, ne yapmak lazımsa yap.
- hocalara da anlat durumunu, danışman hoca filan yok mu, yardımıcı olmaları lazım. hocalarla bundan sonra dönem başından beri konuş, her derse git öne otur kendini göster, o zaman daha çok yardımcı olurlar, yüzünü tanırlar. durumunu anlat.
bok gibi geçmiş bir sınav kağıdının sonuna "hocam okulum uzuyor bir şeyler yapın lütfen" diye not yazan insanlar bile biliyorum. ayıp değil bu. türkiye'de çoğu kişi araştırma yapma aşkından değil mecburiyetten, daha iyi bir işte daha iyi koşullarda çalışmak için üniversiteye gidiyor. kazanmış olmak avantaj. bunu da kaybetmemek lazım. bunun için de insanlardan yardım istemek yanlış değil, ayıp değil. hani yani olmaz ya, en kötü ihtimal tersler belki, ki hiç sanmıyorum ama, olur başka hoca olur başka öğrenci olur.
hocalarla ve öğrenci arkadaşlarla iyi ilişkiler kurarak, ve daha az çaba göstererek bir şekilde üniversiteyi bitiren çok insan gördüm.
okuldan kopma sürecinde en önemli etkenlerden biri, derslerden başarısız olma durumuna ek olarak insanlarla samimiyetin yavaş yavaş azalması ve bitmesidir. o zaman işte hırsız gibi girip çıkıyosun okula. bir şeyden haberin olmuyo, moda giremiyosun. en inek kimse gözüne kestir arkadaş ol bir şekilde.
---
şimdi yapması zor gelen ve kendine belki yediremeyeceğin şeyler, emin ol bir dönem sonra "keşke yapsaydım" diyeceğin şeyler olacak. o yüzden, savaşta her yol mübahtır diyerek, ne gerekiyorsa, ne yapmak lazımsa yap.
- hocalara da anlat durumunu, danışman hoca filan yok mu, yardımıcı olmaları lazım. hocalarla bundan sonra dönem başından beri konuş, her derse git öne otur kendini göster, o zaman daha çok yardımcı olurlar, yüzünü tanırlar. durumunu anlat.
bok gibi geçmiş bir sınav kağıdının sonuna "hocam okulum uzuyor bir şeyler yapın lütfen" diye not yazan insanlar bile biliyorum. ayıp değil bu. türkiye'de çoğu kişi araştırma yapma aşkından değil mecburiyetten, daha iyi bir işte daha iyi koşullarda çalışmak için üniversiteye gidiyor. kazanmış olmak avantaj. bunu da kaybetmemek lazım. bunun için de insanlardan yardım istemek yanlış değil, ayıp değil. hani yani olmaz ya, en kötü ihtimal tersler belki, ki hiç sanmıyorum ama, olur başka hoca olur başka öğrenci olur.
hocalarla ve öğrenci arkadaşlarla iyi ilişkiler kurarak, ve daha az çaba göstererek bir şekilde üniversiteyi bitiren çok insan gördüm.
0
3 sene okula gitmeyip atıldım.
Sonra ailemin destegi ile yeni bölüme gidip başarılı oldum.
Aileler, sana başına birşey gelmesini engellemek için kızarlar!.
Başına birşey geldigi zaman yardım ederler, seferber olurlar.
Onlar senin herşeyin mutlaka ve mutlaka ailen ile konuş.
borçlar falan ile ilgili konularda parttime bir iş bul, istanbuldaysan buraya cevap yaz.
Sonra ailemin destegi ile yeni bölüme gidip başarılı oldum.
Aileler, sana başına birşey gelmesini engellemek için kızarlar!.
Başına birşey geldigi zaman yardım ederler, seferber olurlar.
Onlar senin herşeyin mutlaka ve mutlaka ailen ile konuş.
borçlar falan ile ilgili konularda parttime bir iş bul, istanbuldaysan buraya cevap yaz.
0
Akşam oldu. Dipteki prens daha ayrıntılı yazmak için ne bekliyorsun? Arkadaşlar gayet güzel önerilerde bulunmuşlar bu arada. Ben ayrıntılı yazacaklarını bekliyorum. Nasıl olsa uygulamayacaksın önerilenleri. Ayrıntılı yazınca, biraz daha rahatlarsın belki. Hadi yaz bakalım.
0
merhaba,
yıllar sonra eski hesabıma bakayım, neler yaşamışım falan dedim. hepinize teşekkür ederim tekrar.
o yıl okul sonunda söyledim aileme gerçek durumu. hemen hemen tüm çıplaklığıyla. ağladılar, üzüldüler, kızdılar, ağladık. beraber psikoloğa gittik, hep arkamda oldular. kaldıramazlar falan diye düşünmüştüm ama bunu bile kaldırdılar. insan her şeye alışabilen bir şeymiş gerçekten. 7. yıldan sonra benim bulunduğum şehre taşındılar ve onlar sayesinde 2 senede bitirdim okulu. hatta çok zor demişim burda o kadar zamanda ama bu kadar tembel olmasam 1 senede rahat biterdi, yine benim tembelliğimden uzadı. 4 ay kadar önce iş de buldum. yeni mezun için türkiye şartlarında fena bir gelirim yok. çalışırken insan okuldaki gibi bir tembellik de yapamıyor veya yapmıyor sanırım.
o zamana göre iyi durumda olsam da süper falan da değilim. herkesle aynı boktan dünyanın, çoğunuzla aynı boktan türkiye'nin içinde, çoğunuz gibi boktan bir şekilde yaşıyorum.
öyle haber vereyim dedim.
yıllar sonra eski hesabıma bakayım, neler yaşamışım falan dedim. hepinize teşekkür ederim tekrar.
o yıl okul sonunda söyledim aileme gerçek durumu. hemen hemen tüm çıplaklığıyla. ağladılar, üzüldüler, kızdılar, ağladık. beraber psikoloğa gittik, hep arkamda oldular. kaldıramazlar falan diye düşünmüştüm ama bunu bile kaldırdılar. insan her şeye alışabilen bir şeymiş gerçekten. 7. yıldan sonra benim bulunduğum şehre taşındılar ve onlar sayesinde 2 senede bitirdim okulu. hatta çok zor demişim burda o kadar zamanda ama bu kadar tembel olmasam 1 senede rahat biterdi, yine benim tembelliğimden uzadı. 4 ay kadar önce iş de buldum. yeni mezun için türkiye şartlarında fena bir gelirim yok. çalışırken insan okuldaki gibi bir tembellik de yapamıyor veya yapmıyor sanırım.
o zamana göre iyi durumda olsam da süper falan da değilim. herkesle aynı boktan dünyanın, çoğunuzla aynı boktan türkiye'nin içinde, çoğunuz gibi boktan bir şekilde yaşıyorum.
öyle haber vereyim dedim.
0
