zaman geçtikçe.

yeğen mıncırarak

Antidepresan denen şeyler pek güzel ve bu işe yarıyor.

dikkati dağıtmak ve fiziksel aktivite

bol bol turşu yiyerek ve turşu suyu içerek. hazır tüm yiyeceklerden uzak durarak. bir de kafaya hiçbir şey takmayarak.

Sevgili bularak

uzunca bir süre antidepresan kullandım.

antidepresanla

intiharın eşiğine geldiğim çok ciddi bir depresyon geçirmiştim. iyileşmemdeki başlıca faktörler bana göre şunlar,

* en yakın arkadaşımın yanına taşınmam, ev arkadaşı olup birlikte yaşamaya başlamamız.
* buz patenine başlamam. o dönemde hayata dair keyif aldığım belki de tek şeydi.

o ara doktora bile gitmedim ben. korktum. gerçekten çok ağırdı ve korkunçtu. nitekim ilaçsız iyileşmedi. birkaç sene sonra tekrar bastırdı, o zaman doktora gitmem gerekti. bir sene falan ilaç kullandım. yine benzer şekilde toparladım: aynı arkadaşım yanımdaydı, keyfimiz yerindeydi aslında, zamanla düzeldi.

uzun lafın kısası benim için bir tane dost, bağlanabildiğim bir sosyal aktivite ve antidepresan fazlasıyla yeterli oldu. yine de gerçekten depresyonda olduğunu düşünenlere ben hep profesyonel destek almalarını öneriyorum. antidepresan cidden mucizeymiş. kafamdaki eksik tahtaların tek tek yerlerine çakıldığını hissettim ben ilaç tedavisinden sonra, "ulan manyakmışız resmen eskiden" dedim. gerçi bir senedir kullanmıyorum ve yavaştan yine saçmalamaya başladım sanki ama olur o kadar, ota boka hastalık dememek lazım. bak mesela ilaç kullanmamış olsam kendimle bu kadar barışık olup bu cümleyi kuramazdım.

gerçekten depresyondaysanız doktora gidin. hadi dün arkadaşım vardı, yarın olmasa ne bok yicem kalkıp intihar mı edicem? ilaç sizin dostunuzdur, arkadaşınızdır. depresyon tedavi edilebilir bir hastalıktır. go go go

Ilk depresyonum ergenlik doneminde basladi ve en uzun olaniydi, o donem doktora gittim. Doktortum seans boyunca bitse de gitsek gibisinden elindeki deftere bakip, suratima bile bakmiyordu ve oraya gitmenin ne kadar aptalca bir fikir oldugunu dusunuyordum ama bir yandan da duvara anlatir gibi konusuyordum. Sonra iste nasilsa dinlemiyor diye saldim ergen ergen konusuyorum isyan ediyorum bir yandan, " her seyi denedim spora yazildim, arkadaslarimla vakit gecirdim, resim cizdim, dersimi calistim denenebilecek ve yapilmasi gereken her seyi yaptim ama olmuyor o mutsuzluk hissi gecmiyor" derken adam birden gozlerini bana cevirdi ve soyle dedi:

- evet haklisin, kolay oldugunu soyleyemem ama asla vazgecmeyecek ve ne olursa olsun devam edeceksin!


Bir daha hic psikolog ya da psikiyatra gitmedim ama aradan 10 sene gecmesine ragmen bu sozu hic unutmadim. Hayatimdaki tum olumsuzlukari kabulenme ve ne olursa olsun vazgecmemeyi tercih ettim. Her gece agliyordum ve mutsuz bir sabaha uyaniyordum ancak devam ettim. Vazgecmeyeceksem bunu degistirmek ya da bundan siyrilmak icin ne yapmam gerekli diye dusundum ve hep bu yonde hareket ettim. O doktora gitmenin aptalca bir fikir olmadigini asla vazgecmedigimde anladim.

Lutfen siz de vazgecmeyin.

reel sorunların daha ağır baskısı altında. kafasını çıkaramıyor.

iyileşmedi :) benimle beraber uzun bir süredir yaşıyor kendisi :)

Kabullenerek

Triban 3, beyaz. Başlangıç seviyesi yol bisikleti. Günde 40 km. Gün aşırı.

antidepresanla.

fakat geri geldi kendisi

iyilesmedi alistik birbirimize