şu anda köpeğim yok, ama rahmetli yaşıyorken hiç tasmasını çıkarmazdım.
sadece bizim kulübe götürdüğümüzde, koşsun oynasın diye serbest bırakırdım kapıları kapatıp.
serbest bırakmamamın nedeni insanlardan çok, köpeğin kendisiydi aslında.
bu şekilde kaçıp giden, bir kedi ya da başka bir şey peşinde koşarken araba çarpıp ölen/yaralanan köpek ya da bu yüzden durup dururken şikayet eden/dava açan (manyak çok ne de olsa) insan çok.
özellikle İstanbul gibi bir şehirde, doğru bulmuyorum tasmasız köpek dolaştırılmasını.
0