Ne olduğuna bağlı. Normalde kıskanmıyorum. İstediğim her şeye sahip olmasam bile, elimdekiler güzel şeyler ve varlıkları bana yetiyor. İstediğim bir iki şey de zaman içinde olabilecek şeyler. Parasal şeyler varlığı güzel olsa da, zaten iç çekerek aradığım, uğraşacağım bir şey değil. Zaten bir yol seçmişim ve o yoldan devam ediyorum, kah sıkıntılı kah sıkıntısız devam ediyor. O yüzden, çok da içim gitmiyor. Kıskanmayla uğraşasım gelmiyor.
Bir de etkilendiğim bir şey görünce kıskanamıyorum. Ötesinde ağzı açık ayran budalası gibi hayran oluyorum.
İki kişiyi kıskandım bu sene ama. Önem verdiğim ve verdiğim önem uğruna çok uğraştığım, kendimi kan ter içinde bıraktığım, çok zorladığım bir şeyde başarısız olursam ve biri parmağını kaldırmadan yaparsa kıskanıyorum. Aslında kıskanmak mı bilmiyorum; daha çok üzülüp 'Ben gerizekalıyım, tam bir gerizekalıyım. Niye yaşıyorum, ölsem ya ben' diye bunalıma giriyorum. Odak noktam o değil yani, benim yetersizliğim. Bu herhangi bir konuda olabilir, sadece işle ilgili değil.
0