bence sadece kendini yeni tanimaya baslamissin ve bu sebeple cesitli yuzlesmeler yasiyo olabilirsin :) umutsuzluga kapilma, baskalarinin ne yasadigini da bos ver. herkesin yolu kendine.

arkadaşın babası 30undan sonra trilyonluk iş adamı oldu. :)

20'sinde şunu yaptı 25'inde milyoner oldu gibi abartı başarı hikayelerine takılma. aslında işin doğrusu çoğu kalıcı elle tutulur başarı 35'inden sonra geliyor. 35-40'lı yaşlarda milyoner olan işlerini büyüten veya farklı şekillerde başarılı olan tanıdıklarım var. ama tabi bu başarı yaş 35 olduğu için bir anda gelmiyor. yılların birikimi, tecrübe vs şartların ve kişinin olgunlaşmasıyla alakalı.

Bir defa psikolojik olarak bir etken yaş fakat sen buna takilma. Yani herhangi bir seye baslamak icin gec degil hayatta. Bazi düsük seviye insanlar buna takiliyor ve baskalarini da yargiliyor. Hicbir sey icin gec degil. Ask konusunda bir sey diyemem zaten herkes salaklik icinde bogulurken (dogru dialog kuramiyoruz) kariyer vs. bunlar yapilabilir.

Önemli olan,

Sen, bunlari yapabilecegine inaniyor musun ?

Ben. Her alanda altın çağı 30'dan sonra geldi. Açıkçası her şey bana geldi diyemem. Uğraşlarımın meyvelerini 30'dan sonra toplamaya başladım. 20'ler de çok kötü değildi ama kabız bir dönem oldu diyeyim.

Gelecek gözünde büyür tabii ki insanın. Merdiven çıkacak, dağa tırmanacak olsam yukarı bakıp 'Ühüüü, kim gidecek şu yolu' derim. Aynı şekilde, geçmişe dönme isteğim hiç yok. Yaşadıklarımı baştan yaşamaya, öğrendiklerimi yeniden öğrenmeye üşenirim. Hayatımda bir gün dahi geriye gitmek istemiyorum. İlkokula giden çocuklara bakıp 'Ohooo, daha üniversite sınavı var, türevi integrali var, ilk sevgili acemilikleri var, sevişmeyi öğrenmeleri var, iş başvuruları var. Yazık bunlara' dediğim çok oluyor. Benim açımdan hedefler çalışmıyor, işe yaramıyor. Hedefler beni motive etmiyor. Çünkü hedef her zaman uzak ve ulaşılmaz görünüyor ve pes ediyorum. Önemli olan yukarı veya aşağı bakmak istememek, gidilen yolun öyle güzel olması ki yukarı veya aşağı bakma zorunluluğu hissetmemek. O anla büyün olmak, bir olmak.

Hedef koymak iyi tabii ki, bazı insanlarda hedef motive edici olabiliyor ama benim en sevmediğim laflardan biri 'Rotasını bilmeyen gemiye hiçbir rüzgar yardımcı olmaz'. Bu atasözü ya da özdeyiş bildiğin hedefe kısa yoldan gitmeyi, bu hedeefe gidiş sırasında bir şey keşfetmemeyi öğütlüyor. Bana göre hayat kaybolmak, sürüklenmek, bazen ince ayar yapmak ve bu sırada her şeyi keşfetmek demek. Bir hedefe ulaşmak uğruna çevresindeki belki de daha iyi hedefleri kaçıran bu uğurda azgın dalgalarla boğuşmak, insan ancak bundan zevk alıyorsa değer. Çünkü o gidilen hedefin arkasında bir o kadar zorluk daha var. O hedef ulaşıldığına değmezse ne olacak? 'Zamanın değirmeni ağır işler ama ince öğütür' derler. Varsın, ağır işlesin, varsın her şey geç olsun, yavaş olsun ama tadında olsun.. Hazır olmadığım, prematüre bir hedefi istemiyorum. Zaten önemli olanın başarmak olduğunu düşünmüyorum, önemli olanın uğraşmaktan zevk almak ve o zevkin zaferden çok daha tatlı olması gerektiğine inancım tam.

Bir de başkasının başarı hikayesi, diğer insanda işlemez. Başarı hikayeleri kişiye özel reçete gibidir. Başkasını iyi eden, seni beni hasta da edebilir. O kişiyle bende aynı kimya yok, aynı kafa yapısı yo, ondaki ödül-ceza anlayışı bende yokk; o halde onun yaptığını ben yapınca nasıl bir başarı bekleyebilirim ki.

Hayata geç kalanlar, geç başlayanlar var ve hep var olacaklar. Azınlıkta bu insanlar ama hiçbir zaman az değiller. Şu an say desen, en az 10-15 kişi sayarım çevremden. Gelecek belirlemek iyidir, tamamen salmamak en güzeli ama ona odaklanıp şu anda yaşadığını kaçırmak, hayatındaki en değerli kaynağı savurmaktan başka bir şey değil bence.

30 yaş nedir ki ya? bence herşeyin başlangıcı 30. 20lerde aklı bir karış havada oluyor insanın.

ben de 33'ünden sonra daha az stresli ve mutlu bir hayata kavuştum. sevdiğim bir iş ve hayat arkadaşı buldum, beni yoran insanlarla görüşmüyorum, sevdiğim şeylere (başkalarını etkileme kaygısı olmadan vs) zaman ayırıyorum.