kendi inanışımı açıklayayım:

tanrı bence perihan peri gibi hubala hubala hup deyip yoktan var etmedi koca bir evreni. belki ilk parçacığı, veya ilk atomu, molekülü, neyse artık işte onu yarattı ve seyre daldı. ardından bilimin açıklama getirdiği olaylar olmaya başladı. evren genişledi, gezegenler oluştu vs. dünyada (ve belki bilmediğimiz nice gezegenlerde) rastlantısal olarak hayat meydana geldi. tanrı bunların hiçbirine müdahale etmedi, sadece seyretti.

ama evrenin ilk anını yaratan kendisi olduğu için, aslında olasılıkların nasıl işleyeceğini en başından beri biliyordu. tüm evrenin kaderini yarattı bir anda yani. artık müdahale etmesine gerek yoktu o yüzden. sadece izledi.

bunu niye anlatıyorum? çünkü her iki olasılık da aynı anda gerçek olabilir. bilimin söylediklerini zaten dinle çürütme gibi bir durum söz konusu bile değil de, bilimin de tanrının varlığını çürütebileceğini düşünmüyorum. böyle bir amacı da yok bana kalırsa. ulaşabileceği son noktaya kadar mantıklı bir açıklamanın peşinde bilim, bu kadar.

her iki durumunda var olmasını engelleyen bir şey yok, kuran evrim yoktur demiyor, yedi günde yarattım diyor (incilde sanırsam) cennetten kovup dünyaya gönderilme sırasında ne kadar zaman geçti bilinmiyor. falan filan.

ilgisi yok.

büyük patlama olsun, evrim teorisi olsun sana mekanizmayı veriyor. evrenin neden olduğunu değil, nasıl olduğunu açıklıyor. evrimin tanrının yaratma biçimi olduğunu savunan ciddi bir görüş olduğu gibi aynısı büyük patlama için de mevcut.

burada esas sıkıntı, evrenin dinlerin tasfir ettiğinden çok daha karmaşık, çok daha büyüleyici olduğu ortaya çıktı. 5-6 bin yıl hayal edilen tarihin milyarlarca olması dinleri gafil avladı. evrim teorisinin gösterdiği insanın tek kaynağı olmaması meselesi dolayısıyla Nuh efsanesinin gerçek olamayacağı anlaşıldı. bilimin gelişimi ile dinler arasındaki sıkıntı bu noktalardan çıktı.

yoksa pastafaryanizm ile büyük patlama ve evrim teorisi arasında herhangi bir sıkıntı yok.

Bilim ve din iki karşı kutup değil. Birindeki gelişmeler diğerini olumsuz etkilemez. Aslına bakarsan ikisinin birbiriyle hiçbir bağı yok.

Bazı dinbilimciler evrimi olduğu gibi kabul ederler örneğin. "Evet, evrim vardır. Ancak evrimde oluşan ilk tek hücre tanrı "ol" dediği için olmuştur. Keza, bigbang tanrı istediği için olmuştur." gibi görüşler mevcut. Bir ateist olarak bana en mantıklı gelen din yaklaşımı budur. En azından adamlar inceliyorlar, anlamaya çalışıyorlar ve bunun dinde karşılığı nedir onu yorumluyorlar. Mantıklı gelir ya da gelmez. Kişiye göre değişir. En azından körü körüne kabullenme ya da reddetme yoktur bu yaklaşımda.

Bana göre ise din ya da tanrı olgusu ihtiyaçtan ötürü uydurulmuş bir şey. Yani insanlar bilimsel araştırmalarını yapıyorlar ve birçok bulgu elde ediyorlar. Bugün evrenin oluşumunu en iyi modelleyen teori big bang teorisi. Normal insanlar (ya da düşünürler) bu teoriye bakıp "iyi ama neden evren oluştu?" sorularını sorarlar. yanıt bulamadıkları şeyleri de "demek ki ilahi bir güç olmalı" şeklinde cevaplarlar. "neden?" sorusunun bir sınırı yoktur. Aynı zamanda bence bir mantığı da yoktur.

Richard Dawkins insaların doğasını sorgulamak için neden sorusunu elbette sorabileceğini, ancak bu durumun bu soruyu mantıklı hale getirmeyeceğini söyler. Yani evren neden oluştu? Neden bigbang oldu? gibi soruların, korkunun rengi nedir? gibi aptalca bir soru olduğunu savunur.