Babamın kızıyım. Annemi de çok seviyorum tabii ki, ama karakter, konuşma biçimi, hayata karşı duruşum vs. tamamen babamın kopyası. Çevremden diyenler de çok bunu. En son kuzenim söylemişti, bir olay karşısındaki tepkimle ilgili "aynı eniştem gibi tepki verdin" diye. Annem benim "babamın kurallarına göre" yetişmeme, kardeşlerimin kendi kurallarına göre yetişmesine bağlıyor.
Ben genelde bir haksızlık, usulsüzlük, iki yüzlülük durumunda fark ediyorum bunu. Bu yönde en ufak bir şey sezdiğimde yakınım da olsa arama sert bir set çekerim. Ayrıca eylemde bulunma gereği hissediyorum çok ciddi bir şekilde, aynı babam işte.
0