şu anki sevgilim öyle benim için, üç ay oldu hala inanamıyom, soruyom her gün "şşş cidden seviyon mu" diye. ilk hamleyi o yapmıştı zaten, yoksa benim aklıma bile gelmezdi birliktelik, hani o yönde bi teşebbüste bile bulunmazdım. aklımın aha şorasından bile geçmezdi, imkânı yok, sıfır. bi "acaba?" diye bile sormazdım.
tamam çok seviyorum ve benim için dünyanın en güzel kadını ama "bakmaz" dememin öncelikli sebebi benim tırtlığımdı esasen. yani "bu kadın efsanevi bi hatun, bana bakmaz" değil de, "turşu bidonu gibi herifim amk, bu kadın bana sümüğünü bile atmaz" gibi düşünüyodum.
bu bakış açısı da pek sağlıklı değil ama tabii, belli bi seviyede özgüven ve cool'luk lazım, yoksa uzun vadede karşı taraf bu tavra alışıp "harbi mal bu lan" diyebiliyo, tecrübeyle sabit.
0