Ekşi Duyuru

Bundan yaklaşık 1 ay önce tekirdağ'ın bir ilçesinde birkaç arkadaş vasıtasıyla bir kız arkadaşım oldu. benim bir tezgahım vardı ve akşamları oraya bağlıydım, o hep yanıma gelirdi, severdik birbirimizi. o gaziantep'li ve doğma büyüme oralıymış. bu sene, benim üçüncüye girdiğim ösym sınavına o tek atışta boğaziçi'nin sayılı mühendisliklerinden birini tutturdu. ben de çomü'yü kazandım bu sene ve yollarımızın ayrılacağı biliniyordu ve pes etmeyeceğimize dair sözlerle bu işe kalkıştık.

normalde, bu tarz başarılar edinen insanlar, takdir edersiniz ki normal hayattan biraz kopuk olurlar, sanattan ve dünyanın başka türlü güzelliklerinden mahrum kalırlar. bende onu çeken şey bu oldu, mükemmel bir film dünyası vardı ve pek çok filmi de izlemişti. piyanist'i izlememiş olması dışında. bir ara muhabbeti geçti ve şu benim hiç merak etmediğim konulara değindi; kaç kız arkadaşım oldu... bunu ona söyledim. onun da iki tane erkek arkadaşı olmuş ve ikisi de bir hafta bile sürmemiş. bunu sorduğu esnada bile en uzun ilişkisi ben kabul ediliyordum. ve bu yüzdendir ki bana hep gizli öznelerle yaklaşıyordu, sevgi sözcüklerinin yerine. ama o zaman, sevdiğini gözlerinden anladığımdan, bu pek sorun teşkil etmiyordu.

başta tereddütlerim olmuştu, uzaktan sevmek.. bunun kitabını bir ben bir de nazım hikmet yazabilirdi, ama o benimle birlikte üç kişilik sevgili hayatında buna hazır mıydı, bu beni kemiriyordu. bir gün canı sıkkındı, üç gün sonra istanbul'a gidip yurda yerleşeceği için. onu o an tatmin ettim ve uzun uzun bahsettim yanımda olmadığın zaman asla böyle bir sıkkınlığa kapılma diye. başını sallayarak onay verdi.

ben istanbul'da oturuyorum. hafta sonları ailemin yanına gelmek maksatlı yanına kaçabileceğimin rahatlığı var. o istanbul'a gitti ve yurda yerleşme işi kurban bayramına denk geldiği için, tatilini benim yanımda geçirmek istedi ve ailesiyle yine tekirdağ'a geldiler, üç gün daha kalıp gidecekti artık. bu defa, buraya gelmesiyle, kendime bir söz verdim. pes etmemek adına.

ve sonunda üç gün bir rüzgar gibi gelip geçti ve o istanbul'a gitti, onu son görüşüm o gün oldu. yurtta bir grupla arkadaş olmuş. fotoğraflarını gördüm, mutlu olduğunu anlayabiliyorum. birinci ayımızda "baak! bugun bizim birinci ayımız" diye samimi bir tavırda bulundu, biraz hoş sohbetten sonra yatacağını dile getirdi, ki bu arada artık gece 3'te yatmalar başladı, eskiden 12'de yatıyordu, şimdi yurttaki arkadaşlarıyla sessiz sinema oynuyorlarmış filan. ona iyi geceler dedim ve hep geç yatmamdan ondan sonra kalkıyordum ve ilk günaydın mesajını ondan alıyordum. işte o gün bu mesaj hiç gelmedi. merak ettim, bakalım ne zaman yazacak diye... yazmadı. ertesi gün, yazmadı, sonra yazmadı yazmadı ve yazmadı. o yazmayınca ben de yazmadım. yani başına bir şey mi geldiğini düşündüm daha ilk gün, arkadaşlarıyla fotoğrafını yeni paylaşmıştı. mutlu. snap'te kadıköy'ün deniz manzarasını gördüm, boğasını gördüm. öyle uzun zaman oldu ki oraya uğramayalı, bunları da düşündüm o fotoğraflara bakarken. ve uzun bir sessizlikten sonra ben ona, beni affetmesini, yapamadığımı, benim hatam olduğunu söyledim. öylece bekledim ve bana, evet, ben de denedim. olmuyor. yapamıyorum dedi ve sanki bu anı bekliyormuş gibi kendimi suçlu hissetmemem gerektiğini söyledi. o kadar hızlı başlayıp, o kadar hızlı gelişen ve o kadar hızlı biten bir şey oldu ki, yani ben anlam veremedim. ne olmuş olabileceğini düşündüm; yurttaki çocuklardan birinden mi hoşlandı, ben istanbul'a geldiğimde yanına uğrayamamış olmamdan mı canı yandı, hiçbir şey bilmiyorum. neden yazmadığını bilmiyorum. neden böyle olduğunu bilmiyorum.